Χωρίς ιδιαίτερες φουρτούνες, όπως ήταν αναμενόμενο, περνάει για την κυβέρνηση η πρώτη δοκιμασία με τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό στη βουλή. Η απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης, εντός και εκτός της βουλής, της επιτρέπει να χειρίζεται επικοινωνιακά τα ζητήματα. Μετά όμως τον προϋπολογισμό το Μαξίμου έχει να περάσει ήδη από τις πρώτες μέρες του νέου έτους άλλους δύο κάβους, από την μία τις συνέπειες του ελληνοτουρκικού διαλόγου που βρίσκεται σε εξέλιξη και από την άλλη την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση θέλει να παρουσιάζει εικόνα σταθερότητας. Στην πραγματικότητα κάτω από την επιφάνεια της κυβερνητικής αλαζονείας κρύβονται μια σειρά αντιθέσεις, που αφορούν το μίγμα της πολιτικής, τον βαθμό εξυπηρέτησης αντικρουόμενων συχνά συμφερόντων και τη δυσαρέσκεια της κομματικής βάσης της Ν.Δ. για πολιτικές του Μαξίμου. Τελευταίο σύμπτωμα αυτών των αντιθέσεων η, «για προσωπικούς λόγους», παραίτηση του διευθυντή του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού κ. Α.Πατέλη.
Ανοιχτό παραμένει ακόμη, το μέτωπο που έχει ανοίξει η κυβέρνηση με την πλευρά του Αντώνη Σαμαρά. Ο πρώην πρωθυπουργός προχώρησε σε μια ακόμη σκληρή κριτική για την εξωτερική πολιτική του Μαξίμου –εντύπωση βέβαια προκαλεί που τώρα θυμήθηκε την Κάσο– και μένει να φανεί αν στα επόμενα βήματα του ελληνοτουρκικού διαλόγου –που όλα δείχνουν ότι παρά τις τουρκικές προκλήσεις παραμένουν στις ράγες μιας ΝΑΤΟϊκής κοπής διευθέτησης–, η αντιπαράθεση αυτή θα περιλάβει και άλλα «γαλάζια στελέχη» που εμφανίζονται κριτικά με την πολιτική του Μαξίμου, απειλώντας την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία.
Στον κεντροαριστερό πόλο τώρα, μετά την ολοκλήρωση των εσωκομματικών διαδικασιών και τις ανακατατάξεις που αυτές έφεραν, συνεχίζονται οι προσπάθειες αναστήλωσης του χώρου ως εναλλακτικό πόλο στη Ν.Δ. Το ΠΑΣΟΚ μετά την «από σπόντα» ανάδειξή του στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αναζητά τον θεσμικό του ρόλο, ενεργοποιώντας τις παραδοσιακές δικτυώσεις του (επιμελητήρια, σωματεία) και προβάλλοντας ως η σοβαρή εναλλακτική πέραν της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ. Απέχει πολύ όμως τόσο από το να καταγραφεί στη συνείδηση της κοινωνίας ως «η αντιπολίτευση» όσο και να ηγεμονεύσει στον χώρο της κεντροαριστεράς.
Στο έδαφος αυτό, συνεχίζονται οι προσπάθειες να βρεθούν δρόμοι συνεργασίας και ανασύνθεσης του «προοδευτικού χώρου». Το βλέπουμε μέσα από την επανασυσπείρωση στελεχών (Σπίρτζης, Τεμπονέρας) που προβάλλουν αυτή τη γραμμή στον απαλλαγμένο από τον Κασσελάκη ΣΥΡΙΖΑ, το επαναλαμβάνει στις όλο και συχνότερες παρεμβάσεις του ο Αλέξης Τσίπρας (αλλά και ο ΓΑΠ). Στα πλαίσια αυτών των προσπαθειών, γεννήθηκε και η πρόταση του επικεφαλής της Αρχής Διασφάλισης Απορρήτου των Επικοινωνιών, Χρ. Ράμμου, για το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Η υπόθεση των υποκλοπών, πλευρές της οποίας ανέδειξε από τη θέση του στην ΑΔΑΕ ο Χρ. Ράμμος και η αντιπαράθεση με το Μαξίμου για αυτήν, αποτελεί κοινό τόπο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έτσι η πρόταση του από τους Αλ. Χαρίτση (Νεα Αριστερά) και Θ. Μαργαρίτη (ΠΑΣΟΚ) αν και χαρακτηρίστηκε από τα επίσημα κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, Πλεύση Ελευθερίας, Κίνημα Δημοκρατίας) ως πρόωρη, είχε σαφώς την πρόθεση να αποτελέσει μια ενωτική και δυνάμει ανασυνθετική για τον ευρύτερο χώρο πρόταση. Σε κάθε περίπτωση τα χρονικά περιθώρια για την εκλογή προέδρου στενεύουν, με τον Κ. Μητσοτάκη να διατηρεί σαφώς την πρωτοβουλία των κινήσεων, αν και πιέζεται από διάφορες πλευρές που προωθούν συγκεκριμένες υποψηφιότητες (Δένδιας, Στουρνάρας, Παπαδήμος), χωρίς καμιά προς ώρας να εμφανίζει πλειοψηφική δυναμική.
