Το τέλος του, μεθοδικά κατασκευασμένου τα τελευταία χρόνια, μονοπολικού πολιτικού σκηνικού υπό το βάρος των ίδιων του των αδιεξόδων αποτελεί τον κύριο τροφοδότη της εντεινόμενης πολιτικής ρευστοποίησης. Η Ν.Δ. γίνεται αποδέκτης της ολοένα και αυξανόμενης κοινωνικής δυσαρέσκειας, γεγονός που απειλεί τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Και όλα αυτά παρά την εκκωφαντική απουσία αντιπολίτευσης και τη στήριξη που συνεχίζει να απολαμβάνει από μια σειρά ισχυρά κέντρα ισχύος εντός και εκτός της χώρας. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis για λογαριασμό του Mega (συμφερόντων Μαρινάκη), η Ν.Δ. διατηρεί την πρώτη θέση σε εκτίμηση ψήφου, όμως παίρνει κάτω από τη βάση σε όλους τους ποιοτικούς δείκτες, με το 68% των πολιτών να πιστεύει πως η χώρα κινείται προς τη λάθος κατεύθυνση και τον «Κανένα» να αναδεικνύεται σταθερά «καταλληλότερος» για πρωθυπουργός.
Τα παραπάνω, όπως είναι αναμενόμενο, μεταφέρονται ως πιέσεις και στο εσωτερικό της Ν.Δ., προκαλώντας τραντάγματα συνολικά στη δεξιά πολυκατοικία. Οι «κριτικές» φωνές βουλευτών της Ν.Δ. εναντίον συγκεκριμένων υπουργών της κυβέρνησης που ακούγονται όλο και συχνότερα, μπορεί να διαβάζονται στενά ως κινήσεις «Σαμαρικών» ή «Καραμανλικών» όμως αντανακλούν τις πιέσεις από τη δυσαρέσκεια που μεγαλώνει αγγίζοντας το κομματικό ακροατήριο της δεξιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι παρεμβάσεις γίνονται για θέματα όπως τα μέτρα καταπολέμησης της ακρίβειας και τη διαχείριση του ζητήματος των κόκκινων δανείων (βλ. ερώτηση των 11 βουλευτών) ή για το θέμα των ελληνοτουρκικών και της εφαρμοζόμενης από την κυβέρνηση εξωτερικής πολιτικής (βλ. φημολογούμενη ερώτηση που δεν έγινε μετά το μασάζ-σιωπητήριο στους κυβερνητικούς βουλευτές), δηλαδή για ζητήματα που καταγράφονται ως αδύναμοι κρίκοι της κυβερνητικής πολιτικής.
Εντός αυτού του πλαισίου, αναβαθμίζεται και η αντιπαράθεση του Μαξίμου με τους δύο πρώην πρωθυπουργούς Αντ. Σαμαρά και Κ. Καραμανλή. Οι διαχωρισμοί των δύο για μια σειρά θέματα (αλαζονεία, υποκλοπές, γάμος ομοφύλων, ελληνοτουρκικά, ακρίβεια) έχουν χρωματίσει το εσωκομματικό τοπίο, από την αρχή κιόλας της δεύτερης θητείας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Η αρχική «αγνόηση» των ζητημάτων που έθεταν οι δύο πρώην έδωσε τη θέση της στην ανοχή και την «ειρηνική συνύπαρξη», για να καταλήξουμε τώρα σε μια δυνάμει ρήξη – κυρίως όσον αφορά τον Αντ. Σαμαρά. Πολλοί είναι αυτοί που κάνουν λόγο για πιθανή κυβερνητική κρίση, εν’ όψει της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας τον ερχόμενο Μάρτιο, σαν αποτέλεσμα αυτών των αντιθέσεων.
Ο Μητσοτάκης επιλέγει να απαντήσει στα παραπάνω με επιθετικό τρόπο, ποντάροντας στην κυριαρχία που ακόμη έχει στο κυβερνών κόμμα και στην εσωστρέφεια των υπολοίπων. Οι σκληροί χαρακτηρισμοί εναντίον του Σαμαρά, το μάντρωμα των βουλευτών της Ν.Δ. και η καταστολή των όποιων διαθέσεων για κοινοβουλευτικό έλεγχο του έργου των υπουργών της κυβέρνησης (που θυμίζουμε πως είναι υποχρέωση των βουλευτών) αλλά και η επιμονή του στην αλαζονική γραμμή του Μαξίμου σε μια σειρά μέτωπα, το αποδεικνύουν.
Σε παρόμοιο τόνο κινήθηκε και η πρόσφατη εμφάνιση του πρωθυπουργού στη Βουλή. Οι απαξιωτικές αναφορές στον επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Παππά («Δεν αναγνωρίζω έναν καταδικασμένο πολιτικό 13-0») αλλά και στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκη («Έλα με φόρα»), οι ξεκάθαρες σπόντες για τον Αντ. Σαμαρά πως «χαριεντίζεται με τον Ν. Παππά»(ο οποίος αντάλλαξε θερμή χειραψία με τον Νίκο Παππά σε εκδήλωση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Αθηνών) αλλά και η απάντηση από κύκλους του πρώην πρωθυπουργού με νουθεσία προς την κυβέρνηση να επικεντρωθεί στα σοβαρά ζητήματα που αφορούν τα σύνορα της χώρας αντί για «επικίνδυνους χαριεντισμούς» με την Τουρκία, είναι δείγμα της ρευστοποίησης και των τρανταγμάτων που περιγράφουμε.
