Οι τελετές που έγιναν στο Άουσβιτς για την 75η επέτειο της απελευθέρωσής του από τον Κόκκινο Στρατό συγκέντρωσαν, πέραν 200 επιζησάντων, πλήθος επισήμων από δεκάδες χώρες του κόσμου – κανέναν όμως από τους «μεγάλους», μεταξύ των οποίων ο Πούτιν, ο Μακρόν και ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Πενς, που είχαν προτιμήσει να συμμετάσχουν σε αντίστοιχη τελετή η οποία πραγματοποιήθηκε λίγες μέρες νωρίτερα στο Ισραήλ [βλ. κείμενο για πολωνικό αντισημιτισμό]. Παραβρέθηκαν όμως, φιλοξενούμενοι του Πολωνού προέδρου Αντρέι Ντούντα, 11 πρόεδροι (μεταξύ των οποίων της Γερμανίας, του Ισραήλ και της Ουκρανίας), 9 πρωθυπουργοί (μεταξύ των οποίων και ο Κυριάκος Μητσοτάκης), και 4 βασιλιάδες (Βελγίου, Λουξεμβούργου, Ολλανδίας και Ισπανίας). Φυσικά δεν έλειψαν και οι εκπρόσωποι της Ε.Ε., που έχουν αυτοχριστεί ιερείς των «ευρωπαϊκών αξιών», κι ας έχουν τσαλαπατήσει κάθε έννοια δημοκρατίας στην Ευρώπη – πέραν του πόσο έχουν συμβάλλει στην ανατίναξη και καταλήστευση «απείθαρχων» χωρών (ήταν εκεί ο πρόεδρος του Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και οι αντιπρόεδροι της Κομισιόν Σχινάς και Ζούροβα).
Το γεγονός έγινε ευρέως γνωστό μέσα από ανταποκρίσεις και επετειακές εκπομπές των μεγαλύτερων διεθνών ΜΜΕ, αν και στην Ελλάδα η συζήτηση επικεντρώθηκε στην… ψυχροπολεμική ορολογία του Κυριάκου Μητσοτάκη που, αναφερόμενος στους απελευθερωτές του Άουσβιτς, μίλησε για «Ερυθρό(!) Στρατό». Πάντως αυτό που κυριάρχησε ως επίσημο μήνυμα ήταν η καταπολέμηση του αντισημιτισμού. Το μήνυμα δεν ήταν αθώο: υποκρύπτει, πρώτον, την εκ νέου απόπειρα ταύτισης κάθε αμφισβήτησης της δυτικής/ευρωπαϊκής ορθοδοξίας με τον «ακροδεξιό εθνολαϊκισμό», και δεύτερον την επικόλληση της ρετσέτας «αντισημιτισμός» σε κάθε κριτική προς το κατοχικό κράτος του Ισραήλ. Ουσιαστικά τέτοιες τελετές χρησιμεύουν ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ τόσο για τη συνενοχή των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην εξαπόλυση του πιο αιματηρού πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας, όσο και για τον ιστορικό αντισημιτισμό τους – που κάθε άλλο παρά αποκλειστικά γερμανικό «προνόμιο» ήταν. Το δείχνει και το όχι πολυδιαφημιζόμενο γεγονός ότι οι τιμώμενοι σήμερα επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος «φιλοξενήθηκαν» θέλοντας και μη επί χρόνια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέχρι ΗΠΑ και Ευρωπαίοι να βρουν την ιδανική «λύση» [βλ. κείμενο για την… αργή απελευθέρωσή τους]…
Ακόμη περισσότερο, η εκ του ασφαλούς και εκ των υστέρων καταδίκη του αντισημιτισμού μετατρέπεται σε επικοινωνιακό όπλο για τις σημερινές γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις, αλλά και για τον προληπτικό εκφοβισμό όσων τολμούν να αντιτίθενται στην τάχα προοδευτική ευρωκρατία (ευρωπαϊκή συνιστώσα της εξίσου «προοδευτικής» παγκοσμιοποίησης), αλλά και –μέσω της ταύτισης του αντισιωνισμού με τον αντισημιτισμό– όσων δεν αποσιωπούν τον ρατσιστικό χαρακτήρα του κράτους του Ισραήλ. Έτσι η υποκρισία χτύπησε για μια ακόμη φορά κόκκινο (ή… ερυθρό) καθώς παρέλασαν από βήματα και τηλεοπτικές κάμερες, μιλώντας με σοβαρό και πένθιμο ύφος για ανθρώπινα δικαιώματα και αξιοπρέπεια, μια σειρά υπερόπτες ηγέτες που έχουν τσαλαπατήσει κάθε άρθρο και παράγραφο του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ ή/και των Συνταγμάτων των χωρών τους…
Τούτων λεχθέντων, αιωρείται πάντα ένα ζήτημα που πλήθος διανοητών επιχειρεί μέχρι και σήμερα να εξηγήσει: είναι αλήθεια ότι η ανθρώπινη Ιστορία έχει, και πρόσφατα ακόμη, πλήθος περιπτώσεων απανθρωποποίησης, πλήθος γενοκτονιών και απίστευτων εγκλημάτων. Αλλά δεν έχει υπάρξει καμία άλλη περίπτωση ψυχρής, επιστημονικής, μελετημένης και βιομηχανικής έκτασης μαζικής εξόντωσης «υπανθρώπων» μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, όπως αυτή που συνέλαβε, οργάνωσε και έβαλε σε εφαρμογή η χιτλερική Γερμανία. Υπερβαίνει τα όρια αυτού του δισέλιδου η παρουσίαση, πόσο μάλλον η εξήγηση, των όσων «κατάφερε» μέσα σε λίγα χρόνια ο ναζισμός. Ίσως το ελάχιστο που πρέπει να προστεθεί να είναι η διαπίστωση, αντιφατική από πρώτη ματιά, ότι η λεγόμενη «τελική λύση» επιλέχθηκε το 1943, όταν η μέχρι τότε αήττητη χιτλερική Γερμανία άρχισε –με ορόσημο τον θρίαμβο των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ– να αντιμετωπίζει το φάσμα της ήττας. Μέχρι τότε υπήρχαν μαζικές εξοντώσεις «κατώτερων φυλών» (Εβραίων, Σλάβων* κ.ά.) και κομμουνιστών (αυτές τις δύο κατηγορίες, που συγχέονταν στον όρο «εβραιομπολσεβικισμός», θεωρούσε θανάσιμους αντιπάλους της η χιτλερική Γερμανία**), υπήρχαν πειραματισμοί «σύγχρονων και αποδοτικών» μεθόδων εξόντωσης, αλλά τα «εργοστάσια» των Άουσβιτς δεν είχαν τεθεί σε πλήρη λειτουργία…
* «Οι Ρώσοι δεν είναι ανθρώπινα όντα, αλλά μια μάζα ζώων», έγραφε ο Γκέμπελς, και η γερμανική μηχανική έκανε τη μετάφραση: από τα 5 εκατομμύρια Σοβιετικών αιχμαλώτων πολέμου, δεν επέζησαν παρά 2…
** Η διαταγή που εκδόθηκε από τη Βέρμαχτ την παραμονή της γερμανικής εισβολής στην ΕΣΣΔ όριζε σαφώς ότι «όλοι οι Σοβιετικοί κομισάριοι πρέπει να εξοντωθούν άμεσα» και ότι το ίδιο πρέπει να γίνει με όποιους αιχμαλώτους πολέμου κριθεί ότι «έχουν μπολσεβικοποιηθεί ή είναι δραστήριοι φορείς της μπολσεβίκικης ιδεολογίας».
Ο πολωνικός αντισημιτισμός
Γιατί πρωτοστατεί η πολωνική ηγεσία στις εκδηλώσεις για το Ολοκαύτωμα; Για να ξαναγράψει κι αυτή την ιστορία. Και, αφού διαγράψει τον συνένοχο στο έγκλημα πολωνικό αντισημιτισμό, να τη χρησιμοποιήσει για τις σημερινές επιδιώξεις της – μεταξύ των οποίων πρωτεύοντα ρόλο παίζει η ένταση της περικύκλωσης, υπό υπερατλαντική αιγίδα, της «ρωσικής αρκούδας». Το τελευταίο επεισόδιο της πολωνορωσικής αντιπαράθεσης (που θα κατατασσόταν στην κατηγορία της μικροπολιτικής, αν δεν διεξαγόταν στην πλάτη των εκατομμυρίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος και της αντιναζιστικής πάλης) έλαβε χώρα στο Ισραήλ. Εκεί συγκεντρώθηκαν την περασμένη εβδομάδα δεκάδες ηγέτες για να συμμετάσχουν στις εκδηλώσεις μνήμης για το Ολοκαύτωμα, προσκεκλημένοι του Νετανιάχου – που κι αυτός χρησιμοποίησε την ευκαιρία για να μειώσει την πίεση που νιώθει ως κατηγορούμενος για διαφθορά και για να καλέσει σε νέα σταυροφορία εναντίον του… Ιράν.
Το μεγάλο διπλωματικό επεισόδιο ξέσπασε πάντως όταν ο Πολωνός πρόεδρος Αντρέι Ντούντα πληροφορήθηκε από τους διοργανωτές ότι δεν είναι προγραμματισμένο να μιλήσει στην επίσημη εκδήλωση, σε αντίθεση με τον Ρώσο ομόλογό του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Ντούντα θεωρούσε ότι πρέπει να μιλήσει κι εκείνος, για να «ξεσκεπάσει τα ρωσικά ψεύδη»! Τελικά, όταν οι διοργανωτές δεν υπέκυψαν στις πιέσεις του, δήλωσε ότι δεν θα συμμετάσχει. Ας δούμε τώρα τα ρωσικά ψεύδη: μιλώντας σε Ρώσους αξιωματούχους λίγο μετά την εξίσωση της ναζιστικής Γερμανίας και της ΕΣΣΔ από την ανιστόρητη ευρωβουλή ως συνυπεύθυνων για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Πούτιν υπεραμύνθηκε του συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ (1939), λέγοντας ότι η Μόσχα υποχρεώθηκε να το υπογράψει αφού οι «ευρωπαϊκές δημοκρατίες» (περιλαμβανομένης της Πολωνίας) όχι μόνο απέρριπταν τις ρωσικές προτάσεις για συνθήκες αμοιβαίας άμυνας έναντι της χιτλερικής Γερμανίας, αλλά και υπέγραφαν σύμφωνα συνεργασίας μαζί της, με αποκορύφωμα τις συμφωνίες του Μονάχου (1938).
Δεν σταμάτησε όμως σε γενικότητες: επικέντρωσε μεταξύ άλλων στον βρώμικο ρόλο του Πολωνού πρέσβη στη χιτλερική Γερμανία το 1934-39, αποκαλώντας τον μάλιστα «καθίκι και αντισημιτικό γουρούνι»! Αδίκησε ο Πούτιν τον Πολωνό πρέσβη Γιόζεφ Λίπσκι; Ιδού τι γράφει ο ισραηλινός διπλωμάτης Γιοχάναν Κοέν για τη συνάντηση Λίπσκι-Χίτλερ στις 21 Οκτωβρίου 1938, όπου συζήτησαν τη γερμανική πρόταση προς την Πολωνία για «επανεγκατάσταση» των Εβραίων της Ευρώπης στην… Αφρική*: «Όταν ο Χίτλερ εξέθεσε τις ιδέες του για επίλυση του εβραϊκού προβλήματος με απέλαση των Εβραίων στην Αφρική, ο Λίπσκι απάντησε: “Εάν βρείτε μια τέτοια λύση, θα σας ανεγείρουμε ένα ωραίο μνημείο στη Βαρσοβία”»! Αμέσως παρακάτω, ο ισραηλινός διπλωμάτης συμπληρώνει: «Ο συνάδελφος του Λίπσκι, Γέρζι Ποτότσκι, Πολωνός πρέσβης στις ΗΠΑ, σε αναφορά του στο [πολωνικό] Υπουργείο Εξωτερικών τον Ιανουάριο 1939, έγραφε ότι Εβραίοι παράγοντες στις ΗΠΑ καλλιεργούν μίσος προς τον καγκελάριο Χίτλερ, και συμπλήρωνε ότι η αντιναζιστική προπαγάνδα αποσκοπεί να σπρώξει τις ΗΠΑ σε έναν πόλεμο τον οποίο “μοχθεί για να πυροδοτήσει ο παγκόσμιος ιουδαϊσμός”»**.
Αυτοί οι αντισημιτικοί παροξυσμοί του τότε πολωνικού καθεστώτος δεν αποτελούν παρέκκλιση: ακόμη και στην περίοδο της αντίστασης στη γερμανική κατοχή, με εξαίρεση τους εκτός νόμου Πολωνούς κομμουνιστές, καμία πολωνική πολιτική δύναμη ή αντιστασιακή οργάνωση δεν δεχόταν στις τάξεις της Εβραίους – περιλαμβανομένου του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος! Ο αντισημιτισμός έδειξε το βάθος του όταν, πάλι με μοναδική εξαίρεση τους κομμουνιστές, οι Πολωνοί δεν κούνησαν το δαχτυλάκι τους για να βοηθήσουν τους εξεγερμένους Εβραίους του Γκέτο της Βαρσοβίας. Ακόμη και μετά την απελευθέρωση της Πολωνίας από τον Κόκκινο Στρατό, οι πολωνικές αντικομμουνιστικές και αντισημιτικές οργανώσεις παρέμεναν αρκετά ισχυρές ώστε να οργανώνουν ως το 1946 πογκρόμ εναντίον των ελάχιστων Πολωνοεβραίων που είχαν επιζήσει από το Ολοκαύτωμα, καθώς τους θεωρούσαν φιλοκομμουνιστές και φοβούνταν ότι θα ζητήσουν πίσω τις περιουσίες τους…
Πολλά χρόνια μετά την απελευθέρωση της Πολωνίας επιβίωνε ως ευρέως χρησιμοποιούμενη βρισιά ο όρος «Zydokomuna» (στα πολωνικά, «εβραιοκομμουνιστής»). Κατόπιν τούτων, και παρόλο που ο Πούτιν εξυπηρετούσε τη δική του πολιτική κι όχι την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας όταν εκνεύριζε τον Ντούντα με τις δηλώσεις του, δεν μπορεί να αποκληθεί ψεύτης. Και γίνεται κατανοητό για ποιο λόγο οι ισραηλινοί διοργανωτές προτίμησαν ως ομιλητή τον Ρώσο και όχι τον Πολωνό πρόεδρο…
* Σήμερα ακούγεται παράδοξο, αλλά στις παραμονές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου όλες οι «ευρωπαϊκές δημοκρατίες» (ή δικτατορίες, όπως η πολωνική του στρατηγού Πιλσούδσκι και των επιγόνων του) εξέταζαν, μαζί με τον Χίτλερ, τρόπους «απαλλαγής» από τους εβραϊκού θρησκεύματος πολίτες τους. Μεταξύ αυτών ήταν το σχέδιο Πολωνών, Γερμανών κ.ά. για μεταφορά των Εβραίων στη Μαδαγασκάρη…
* Yohanan Cohen, «Small Nations in Times of Crisis and Confrontation», σελ. 70 (εκδόσεις State University of New York Press, ΗΠΑ 1989).
«Απελευθερωμένοι», αλλά όχι ελεύθεροι…
Το σύμπλεγμα του Άουσβιτς, το… καμάρι του γερμανικού βιομηχανικού προγράμματος εξόντωσης των Εβραίων και άλλων «κατώτερων φυλών», απελευθερώθηκε από τον Κόκκινο Στρατό στις 27 Ιανουαρίου 1945. Στα 40 στρατόπεδα που το συναποτελούσαν εξοντώθηκαν 1.100.000 άνθρωποι: 960.000 Εβραίοι, 74.000 Πολωνοί, 21.000 Ρομά, 15.000 Σοβιετικοί κ.ο.κ. Οι σοκαρισμένοι φαντάροι της 322ης Μεραρχίας Τυφεκιοφόρων του Κόκκινου Στρατού ανακάλυψαν εκεί σορούς πτωμάτων, 7.600 επιζήσαντες, βουνά ολόκληρα από ρούχα όσων είχαν ήδη εξοντωθεί, και 7 τόνους ανθρώπινα μαλλιά – στα οποία βρέθηκαν ίχνη πρωσικού οξέος, του βασικού συστατικού του αερίου Zyklon B, που χρησιμοποιήθηκε για τη μαζική εξόντωση στους θαλάμους αερίων. Οι πρώτοι στους οποίους δοκιμάστηκε το 1941, πριν γενικευθεί η χρήση του από τη γερμανική βιομηχανία γενοκτονίας, ήταν Σοβιετικοί και Πολωνοί αιχμάλωτοι πολέμου…
Θα νόμιζε κανείς ότι, με την απελευθέρωση των στρατοπέδων, τελείωσε η φρικτή Οδύσσεια όσων είχαν επιζήσει. Κι όμως, οι επιζήσαντες ήταν «απελευθερωμένοι», αλλά όχι ελεύθεροι: καμία δυτική χώρα, περιλαμβανομένων των ΗΠΑ, δεν τους ήθελε! Έτσι πέρασαν στην κατηγορία των «εκτοπισθέντων». Το Μπέργκεν-Μπέλζεν, για παράδειγμα, απελευθερώθηκε από τους Βρετανούς τον Απρίλιο 1945. Οι Βρετανοί ήρθαν αντιμέτωποι με 13.000 άταφα πτώματα και 60.000 κρατούμενους που οι πανικόβλητα υποχωρούντες ναζί άφησαν πίσω τους (τις επόμενες εβδομάδες πέθανε το ένα τέταρτο από αυτούς). Οι επιζήσαντες παρέμειναν έγκλειστοι στο Μπέργκεν-Μπέλζεν ώσπου οι Δυτικοί να αποφασίσουν τι θα τους κάνουν! Το 1946, μάλιστα, καταγράφονται εκεί περίπου 1.000 γάμοι μεταξύ των έγκλειστων «απελευθερωμένων», και τους επόμενους μήνες 900 γεννήσεις*…
Τον Σεπτέμβριο 1945 δίνεται στη δημοσιότητα η έκθεση μιας επιτροπής που συνέστησαν οι ΗΠΑ με επικεφαλής τον Ερλ Χάρισον, κοσμήτορα της Νομικής Σχολής της Πενσιλβάνια, για την αντιμετώπιση του προβλήματος(…) των επιζησάντων. Γράφει εκεί: «Οι Εβραίοι εκτοπισμένοι ζουν φρουρούμενοι πίσω από αγκαθωτά συρματοπλέγματα, πολλοί μάλιστα εκ των οποίων παραμένουν έγκλειστοι στα πιο διαβόητα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ντυμένοι ακόμη με τις φόρμες των κρατούμενων… Όπως έχουν τώρα τα πράγματα, εμφανιζόμαστε να αντιμετωπίζουμε τους Εβραίους όπως έκαναν οι ναζί, με μοναδική εξαίρεση ότι δεν τους εξοντώνουμε…»**.
Μόλις το 1948 το Κογκρέσο επέτρεψε την εγκατάσταση στις ΗΠΑ χιλιάδων Εβραίων, αποκλείοντας όμως την πλειοψηφία όσων προέρχονταν από ανατολικοευρωπαϊκές χώρες. Οι ΗΠΑ προτιμούσαν τη μετανάστευση μη Εβραίων, και δη Γερμανών! Κάπως έτσι, στις 400.000 που μετανάστευσαν από την Ευρώπη στις ΗΠΑ ως το 1952, μόνο το 20% ήταν Εβραίοι. Από τους υπόλοιπους, οι περισσότεροι ήταν… διώκτες των Εβραίων και των κομμουνιστών που «διέφευγαν» από τις υπό σοβιετικό έλεγχο ζώνες και χώρες και γίνονταν δεκτοί με ανοιχτές αγκάλες στις ΗΠΑ, όπως για παράδειγμα 85.000 Ουκρανοί συνεργάτες των Γερμανών.
Τα ίδια και χειρότερα γίνονταν και στη Βρετανία, που δέχτηκε τη μετανάστευση (μόλις) 17.000 Εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης το 1946-48, ενώ ταυτόχρονα πρόσφερε θερμή φιλοξενία σε 115.000 Πολωνούς αντικομμουνιστές και (το «καλύτερο») σε 12.000 Ουκρανούς της 14ης Μεραρχίας των SS! Υπέρ της διάσωσης των SS από τους Βρετανούς είχε παρέμβει ο ίδιος ο Πάπας, καθώς οι συνεργάτες των ναζί ήταν «καλοί Καθολικοί»… Το πραγματιστικό Βέλγιο δέχτηκε 20.000 Εβραίους, υπό τον όρο να δουλέψουν ως ανθρακωρύχοι! Η οριστική «λύση» βρέθηκε όμως μέσα από τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ εις βάρος των γηγενών Παλαιστινίων. Μια ιδανική για τη Δύση εξέλιξη, αφού συνδύαζε την απαλλαγή της Ευρώπης από τους ανεπιθύμητους Εβραίους και το φύτεμά τους σε μια στρατηγική περιοχή του κόσμου, με πληθυσμούς όχι πολύ φιλικούς προς τους πρώην αποικιοκράτες… Κάπως έτσι οι αντισημίτες Ευρωπαίοι έγιναν τελικά φανατικοί πολέμιοι του «αντισημιτισμού».
* Βλ. μαρτυρία της Σαρλότ Ελμάν στο βιβλίο «La libération des camps et le retour des déportés», εκδόσεις Complexe, Βρυξέλλες 1995.
** https://en.wikisource.org/wiki/Harrison_Report
