Με επιτυχία ολοκληρώθηκε το 2ήμερο Resistance Festival, που πραγματοποιήθηκε στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, με διοργανωτές τον Δρόμο και τη διεθνή συνάντηση κινημάτων Resistance. Εκατοντάδες άνθρωποι συναντήθηκαν, παρακολούθησαν τις πολιτικές εκδηλώσεις και τις συναυλίες, προβληματίστηκαν και διασκέδασαν από κοινού. Το φεστιβάλ αποτέλεσε ευκαιρία για συνάντηση ενός δυναμικού που αναζητά απαντήσεις, έξω από υπαρκτά σχήματα και εύκολες λύσεις. Αποτέλεσε την έμπρακτη απόδειξη ότι είναι εφικτό να ανοίξει ένας ουσιαστικός διάλογος για τα σημαντικά ζητήματα, ο οποίος θα εκκινεί από τις κοινωνικές και εθνικές προκλήσεις, θα έχει στραμμένο το βλέμμα στις εξελίξεις στον σύγχρονο κόσμο, θα πιστεύει βαθιά ότι μόνο η πραγματική κίνηση των πολλών μπορεί να αλλάξει τα πράγματα – και, με αυτά σαν εφόδια, θα αναζητά πρωτότυπες και ουσιαστικές απαντήσεις, ικανές να ανοίξουν μονοπάτια και δρόμους χειραφέτησης σε ένα ομολογουμένως άγονο έδαφος.
Από νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου άρχισε να καταφθάνει κόσμος στο χώρο του φεστιβάλ, στα τραπεζάκια των συλλογικοτήτων και το βιβλιοπωλείο – γύρω από το οποίο στήθηκαν και τα πρώτα πηγαδάκια. Πολλοί άνθρωποι παρακολούθησαν καθ’ όλη την διάρκεια της την εναρκτήρια εκδήλωση του φεστιβάλ, με θέμα «Γεωπολιτικές εξελίξεις και BRICS: Τι αλλάζει;». Ο Στέλιος Ελληνιάδης, η Λαμπρινή Θωμά και ο Ερρίκος Φινάλης, με τις τοποθετήσεις τους, φώτισαν μια σειρά πλευρές των εξελίξεων στον σύγχρονο κόσμο που αλλάζει: τόσο τις επιδιώξεις και τους ανταγωνισμούς των ισχυρών, όσο και την έστω και «σπασμωδική» παρουσία των κινημάτων και των λαών.
«Η Μέση Ανατολή αλλάζει, η Αντίσταση σημειώνει επιτυχίες αλλά αντιμετωπίζει και προκλήσεις»
Στη συνέχεια ο λόγος δόθηκε στους διεθνείς καλεσμένους που, όπως κάθε χρόνο, διαμορφώνουν με την παρουσία τους και το βασικό πολιτικό στίγμα του φεστιβάλ. Άλλωστε το Resistance Festival από την πρώτη του παρουσία, 15 χρόνια πριν, θέλησε να αποτελέσει μια σοβαρή «στιγμή» ουσιαστικού διεθνισμού, αδιαμεσολάβητης πληροφόρησης, ειλικρινούς συζήτησης μεταξύ διαφορετικών εμπειριών αγωνιζόμενων ανθρώπων. Έτσι, εκπρόσωποι σημαντικών κινημάτων (ο Τζούλιαν Αρέγια από το Εθνικό Δημοκρατικό Μέτωπο Φιλιππίνων, ο Μομάρ Σάμπε από το RTA-S της Σενεγάλης και ο Δρ Αλί Φαγιάντ από το Μπλοκ της Αντίστασης στον Λίβανο) μετέφεραν τις εκτιμήσεις τους για τις εξελίξεις σε αυτό που θα λέγαμε «μη Δυτικό κόσμο», τις οπτικές των κινημάτων που εκπροσωπούν για τη νέα πολυπολική τάξη πραγμάτων, τους κινδύνους και τις προκλήσεις για τους λαούς του πλανήτη. Το ενδιαφέρον από ελληνικής πλευράς για τις τοποθετήσεις τους, που πιστοποιήθηκε και από τη μαζική συμμετοχή στην εκδήλωση, δείχνει πως παρά το πέπλο σιωπής που επιβάλλεται από τα ΜΜΕ και τους διαμορφωτές γνώμης, υπάρχει κόσμος η ματιά του οποίου ξεφεύγει από τις κοντόθωρες και δυτικοκεντρικές θεωρίες – οι οποίες εγκλωβίζουν τη σκέψη και συσκοτίζουν τις προοπτικές για τον λαό και τη χώρα μας.
Στο συναυλιακό μέρος της πρώτης μέρας, ο Δημήτρης Μητσοτάκης και η Μάρθα Φριντζήλα, αμφότεροι στα κέφια τους, ενθουσίασαν τους συμμετέχοντες. Είχε προηγηθεί ο Κωνσταντίνος Πετρόπουλος με την Μπάντα, που άνοιξε τη συναυλία, ενώ τη βραδιά έκλεισαν με τον καλύτερο τρόπο οι Φυστικί Σαλόνι: ένα γλέντι με μουσικές από την παράδοση του τόπου μας, που σήκωσε τον κόσμο σε χορούς κυκλωτικούς μέχρι αργά το βράδυ.
Το πρωί της Κυριακής ήταν αφιερωμένο στο κεντρικό ερώτημα: «Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας» επιδιώχθηκε να προσεγγιστεί μέσα από μια συνέλευση, όπου δεκάδες άνθρωποι που αγωνιούν και αγωνίζονται για το παρόν και το μέλλον αυτού του τόπου, αντάλλαξαν σκέψεις για τη δυνατότητα να οικοδομηθούν ενδιαφέροντα εγχειρήματα και κινήσεις πολιτών, που θα προσπαθούν μέσα από την πράξη τους σε μια σειρά τομείς (πολιτισμός, περιβάλλον, εκπαίδευση κ.λπ.) να απαντήσουν στα μεγάλα προβλήματα της χώρας – σχεδιάζοντας τις αναγκαίες εναλλακτικές κόντρα στα πολλαπλά αδιέξοδα που γεννά το σύστημα. Οι πολιτικές, ιδεολογικές και οργανωτικές προϋποθέσεις ενός τέτοιου σχεδίου, σε ένα εχθρικό μάλιστα πολιτικό έδαφος, απασχόλησαν ιδιαίτερα όσους πήραν τον λόγο, έχοντας ως κοινό τόπο ότι η ανάγκη για έναν τέτοιο βηματισμό είναι επιτακτική, ιδίως καθώς πυκνώνουν οι εθνικές και οι κοινωνικές πιέσεις.
