Τα γεγονότα εξελίσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Μέσα σε μια πνιγηρή ατμόσφαιρα ατελείωτων σκανδάλων επί σκανδάλων που αυτά τα ίδια χρησιμοποιούνται σαν μέσο πολιτικοψυχολογικού χειρισμού. Χειραγώγησης των μεγάλων και πολιτικά άφωνων κοινωνικών πλειοψηφιών που άφωνες εν πολλοίς καθηλώνονται στη θέση του ανήμπορου θεατή των τάχα «πρωτοφανών» (!) εξελίξεων. Μιας ατέλειωτης σειράς επεισοδίων που γίνεται συστηματική προσπάθεια να κρατιώνται ασύνδετα μεταξύ τους και αποκομμένα από τις συστημικές αιτίες που τα γεννούν. Πιο πρόσφατο επεισόδιο το επονομασθέν Qatargate. Πολύπτυχη υπόθεση, με εκτεινόμενες λαδιές στην καρδιά της ευρωενωσιακής ολιγαρχικής καμαρίλας. Χαρακτηριστικός τίτλος άρθρου του Politico: «Είναι ένα το σάπιο μήλο ή έχει σαπίσει όλο το καλάθι;». Επιπλέον και με ποικίλες «ελληνικές» απολήξεις (που δεν σταματούν φυσικά στην Ε. Καϊλή, στον Αδάμ και στον όφι) αλλά έρχονται να μπλεχτούν με όλες τις ορατές αλλά κυρίως τις κρύφιες συγκρούσεις που σέρνουν πίσω τους οι υποκλοπές. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι, προκύπτει τώρα νέο επεισόδιο, με τον Ευρωπαίο γενικό εισαγγελέα να ζητά την άρση της ασυλίας των ευρωβουλευτών Μ. Σπυράκη και Ε. Καϊλή στο πλαίσιο έρευνας για οικονομικές απάτες στη διαχείριση κονδυλίων του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου. Η χρονική στιγμή ευθέως παραπέμπει σε διακλαδώσεις ή και σε παρενέργειες του Qatargate. Και αν κρίνει κανείς από τις αντιδράσεις Μητσοτάκη (τη δήλωσή του ότι πρόκειται για «πολύ σοβαρή υπόθεση» και την πολύωρη συνεδρίαση στο Μαξίμου το βράδυ της Πέμπτης) δεν αποκλείεται να επαληθευθούν οι εκτιμήσεις για επίσπευση των εκλογών (Γενάρης 2023).
Αξίζει εδώ πριν από ο,τιδήποτε άλλο, να ξεκινήσουμε θέτοντας κάποια γενικότερα ζητήματα. Είναι αναγκαίο για να «διατηρούμε το μυαλό μας στη θέση του».
- Κατ’ αρχάς όλη αυτή η αθλιότητα των συστημικών αστέρων κάθε λογής που με κάθε σκάνδαλο «πέφτουν από τα σύννεφα» (χωρίς ποτέ να υφίστανται το παραμικρό κάταγμα βεβαίως). Όταν όλη η ευρωκρατική δομή είναι στημένη γύρω από την εξυπηρέτηση μεγάλων μπίζνες κάθε λογής. Με έναν απίστευτο παρασιτικό βιότοπο 50-60 χιλιάδων χρυσοπληρωμένων λομπιστών που προωθούν «τα πάντα» καθορίζοντας τις «πολιτικές της Ε.Ε.». Στην ενέργεια, στα φάρμακα και στα εμβόλια (για να μην ξεχνιόμαστε εκκρεμεί ήδη και θέμα σχέσεων Φον Ντερ Λάιεν με Pfizer), στα όπλα, στις νέες τεχνολογίες, στα κρυπτονομίσματα, στην προώθηση πάσης φύσεως δύσοσμων διαπλεκόμενων συμφερόντων με τρίτες χώρες του Κόλπου τώρα και παλιότερα, του Αζερμπαϊτζάν κ.λπ. Και η αλυσίδα είναι δίχως τέλος. Και βεβαίως το «φαινόμενο» Ε. Καϊλή (πρωτοπόρο και στην προώθηση των κρυπτονομισμάτων και των νέων τεχνολογιών!) δεν προέκυψε σαν κάποιο μοναχικό εξωτικό μανιτάρι. Αναπαράγεται σε χιλιάδες αντίτυπα (σαν στάμπα σε μπλουζάκι) αυτός ο τύπος αδίστακτου αριβίστα-λομπίστα, πολιτευτή, εταιρικού μεγαλοστελέχους. Άλλωστε η συγκεκριμένη «φτιάχτηκε» μέσα στο εγχώριο πολιτικό σύστημα (γεννημένη στη σημιτική ραφή που ενώνει υπογείως ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ.). Οι πάντες γνώριζαν, και (πολλοί αβαντάριζαν) τις συμπεριφορές της καθ’ όλη τη διαδρομή της για τις οποίες τώρα δηλώνουν ότι έχουν μείνει άναυδοι.
- Αλλά η μεγαλύτερη εξαπάτηση είναι η μόνιμη επωδός των «ευρωπαϊστών» κάθε κοπής και ποικιλίας, ότι τάχα αυτό το ολιγαρχικό «ευρωπαϊκό» οικοδόμημα δείχνει ανακλαστικά (!) και όπου νάναι θα μπει σε φάση αυτο-ίασης. Για να μην αναφερθούμε στις διάφορες εγχώριες εκδοχές (αριστερές και δεξιές) ραγιαδισμού που έχουν εκστασιαστεί ή απλώς παίζουν προβάλλοντας την «ταχύτητα της βελγικής δικαιοσύνης»! Στα μέρη όπου το «κουκούλωμα» των υποθέσεων έχει αναχθεί διαχρονικά σε υψηλή τέχνη. Όπου η μετάπτωση (τύπου σαύρας) της δικαιοσύνης από την κατατονική ακινησία στις «υψηλές της ταχύτητες» δεν μαρτυρά τίποτα περισσότερο από το ότι έχουν ξεκινήσει γενικότερα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών ανάμεσα σε μεγάλα ολιγαρχικά κέντρα ισχύος. Πολιτικά διδακτικές ως προς τέτοιες καταστάσεις είναι άλλωστε οι περιπτώσεις των «ισχυρών» ιταλών δικαστών τύπου Ντι Πιέτρο που ανέλαβαν πριν χρόνια τη δύσκολη μετάβαση του πολιτικού συστήματος της Ιταλίας από την εποχή Κράξι (και χριστιανοδημοκρατίας) στην εποχή Μπερλουσκόνι. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τις συγκρούσεις μέσα στις σημερινές πρωτοφανούς κλίμακας τεκτονικές μετατοπίσεις ενδοδυτικών-ευρωατλαντικών ισορροπιών.
- Τέλος κάτι ακόμα. Προβάλλεται σαν «νόμος φυσικός και αυτονόητος» ότι οι μεγάλες υποθέσεις δεν «είναι για την κοινωνία» που δεν «δικαιούται δια να αποφασίζει» μα ούτε καν να έχει την παραμικρή πρόσβαση-έλεγχο επ’ αυτού του μόνιμου ολιγαρχικού πάρτι συμφερόντων. Το πολύ-πολύ δικαιούται να επιλέγει ανάμεσα στους αριβίστες πάσης κοπής και αόρατων διασυνδέσεων, για να έρχεται μετά ο κάθε «κύριος ΕΛΙΑΜΕΠ» (εν προκειμένω ο κ. Παγουλάτος στην ΕΡΤ, 14/12) να ανακαλύπτει ότι για το σημερινό «νοσηρό τοπίο διαφθοράς» ευθύνη έχουν οι πολίτες-ψηφοφόροι με τις επιλογές τους τύπου Καϊλή! Πόσο μοιάζουν όλοι τους βγαλμένοι από την πινακοθήκη των τύπων της εξουσίας που μας έδωσε ο Παζολίνι με τις «Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα»!
Ήδη υπάρχουν προειδοποιητικές βολές που επεκτείνουν το σκάνδαλο στην Κομισιόν, και ιδιαίτερα με βολές προς τον αντιπρόεδρό της Μαργαρίτη Σχοινά. Πολλά γραφεία σφραγίζονται στα κεντρικά της Ε.Ε., διαδοχικές οι καραμπόλες και οι μηχανισμοί ανταλλαγής πυρών που ενεργοποιούνται. Η ατμόσφαιρα παραπέμπει σε μεγάλης έκτασης συστημικό ξεκαθάρισμα και άδηλης έκτασης πολιτικό αναδασμό σε επίπεδο «Ευρώπης»
Qatargate: Άκρη του νήματος για ευρύτερα ξηλώματα;
Πολύπτυχη υπόθεση και μάλλον βρισκόμαστε μόνο στην εισαγωγή. Ας προσπαθήσουμε να δούμε όσο γίνεται την ουσία. Δεν φαίνεται να πρόκειται για σκάνδαλο «ρουτίνας», πολύ περισσότερο που ήδη υπάρχουν προειδοποιητικές βολές που το επεκτείνουν στην Κομισιόν, και ιδιαίτερα με βολές προς τον αντιπρόεδρό της Μαργαρίτη Σχοινά. Πολλά γραφεία σφραγίζονται στα κεντρικά της Ε.Ε., διαδοχικές οι καραμπόλες και οι μηχανισμοί ανταλλαγής πυρών που ενεργοποιούνται. Η ατμόσφαιρα παραπέμπει σε μεγάλης έκτασης συστημικό ξεκαθάρισμα και άδηλης έκτασης πολιτικό αναδασμό σε επίπεδο «Ευρώπης». Μένει για παράδειγμα να φανεί αν είναι τυχαία σύμπτωση, η ταυτόχρονη έρευνα της οικονομικής αστυνομίας στο Παρίσι, στα γραφεία εταιρείας συμβούλων του Μακρόν. Ή η σύλληψη ηγετικής φιγούρας των κρυπτονομισμάτων σε φορολογικό παράδεισο. Μιας και μιλάμε όμως για «Gate» ας θυμηθούμε ότι το ορίτζιναλ «Watergate» που εκπαραθύρωσε το σύστημα Νίξον, ήρθε μετά το στρατηγικό φιάσκο στο Βιετνάμ και συνέπεσε με τη συστημική ανάγκη να πληρωθεί το κόστος και να «αλλάξει η πολιτική σελίδα». Αντίστοιχα σήμερα το ευρωενωσιακό οικοδόμημα βρίσκεται ενώπιον δομικών εντάσεων και αδιεξόδων, με τις ΗΠΑ να το έχουν στην πρέσα μιας ιδιαίτερα βίαιης αναδόμησης. Σε τούτο τον πολιτικό χειμώνα που ξεκίνησε με την επιχείρηση «πανδημία» και συνεχίζεται με το ουκρανικό, τα ελαφρά «καλοκαιρινά ενδύματα» του ευρωπαϊκού αλλά και του ευρύτερου δυτικού πολιτικού προσωπικού (του προσωπικού μόνον άραγε ή και των θεσμών/δομών/διευθετήσεων;) που έρχονται από την εποχή που λειτουργούσε ο «αυτόματος πιλότος των αγορών», σήμερα βοούν ότι έχουν βρεθεί σωρευτικά εκτός φάσης.
Επιπλέον υπάρχει η ιδιαίτερη διάσταση των σχέσεων με το Κατάρ και με τα τεκταινόμενα στις χώρες του Κόλπου αλλά και με το Μαγκρέμπ (μέσω Μαρόκου). Οι περιπλοκές στην περιοχή του Κόλπου, με τη συμμετοχή των ΗΠΑ αλλά και με την έφοδο της Κίνας (με την πρόσφατη επίσκεψη του Σι στην Σαουδική Αραβία και τις συντονισμένες συνομιλίες του με όλους τους παίκτες της περιοχής) σίγουρα αφορούν την ουσία σχετικά με την κλίμακα των όσων παίζονται. Η εκ πρώτης όψεως ανεξήγητη όψιμη συντονισμένη, κλασικής υποκρισίας, ευρωπαϊκή πρεμούρα καταγγελίας των εργασιακών σχέσεων στο Κατάρ την στιγμή της έναρξης του Μουντιάλ (!), και η ανάσυρση ενός σκανδάλου Qatargate στη συνέχεια, συνδέονται προφανώς με τα προηγούμενα. Άλλωστε υπάρχει μια πάντοτε διαθέσιμη ευρεία παρακαταθήκη σκανδάλων από την οποία κατά περίπτωση μπορεί να ανασύρεται ό,τι απαιτείται.
Κάτι επίσης ενδιαφέρον αφορά τον ρόλο των ΜΚΟ ως πολιτικού παράγοντα. Περίπλοκο θέμα για το τι δοκιμάζεται και ποιά ξεκαθαρίσματα κρίνονται αναγκαία για την «ωρίμανση» του τοπίου σ’ αυτόν τον τομέα. Πάντως η ονομασία «Fight impunity» («Παλέψτε την αντιμωρησία») της ΜΚΟ ενός σοσιαλιστή (!) εκ των εμπλεκομένων στο Qatargate εικονογραφεί μια ολόκληρη πολιτική πρακτική «κινηματικής εκπόρνευσης» που οικοδομείται συστηματικά μέσω των ΜΚΟ «ανθρώπινων δικαιωμάτων».
Πλάι στις υποκλοπές, έρχονται να προστεθούν οι «ελληνικές» ουρές των συνδέσεων με το Κατάρ
Πέραν της Ε. Καϊλή αρχίζουν να γίνονται αρκετοί οι εμπλεκόμενοι από ελληνικής πλευράς με το Κατάρ. Στη βιτρίνα Μαργαρίτης Σχοινάς, Δ. Αβραμόπουλος αλλά σε λιγότερο προβεβλημένους ρόλους και άλλες ενδιαφέρουσες ελληνικές παρουσίες με ισχυρό ρόλο στην προετοιμασία και διαχείριση του Μουντιάλ αλλά και σε άλλα επιχειρηματικά τόσο καταριανά όσο και με άλλες χώρες της περιοχής, πρότζεκτ. Σχετικά με τις από καιρού προωθούμενες κυβερνητικές λύσεις με επικεφαλής τεχνοκράτη-εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο και με τις επιμένουσες αναφορές στο πρόσωπο του Μ. Σχοινά, θα πρέπει να θεωρείται ως μάλλον βέβαια μετά τις τελευταίες εξελίξεις, η αχρήστευση της συγκεκριμένης υποψηφιότητας. Ίσως και κάποιες ευρύτερες εμπλοκές στην προώθηση αυτού του τύπου των σχεδίων με «ευρωπαϊκή» προέλευση. Παράλληλα η διάσταση «Καϊλή» παροξύνοντας το δομικό στρίμωγμα του ΠΑΣΟΚ το προερχόμενο από τους διχασμούς ανάμεσα σε Μητσοτακική-Ν.Δ. και κεντροαριστερή πτέρυγά του) ενδεχομένως να σπρώξει τον Μητσοτάκη να το εκμεταλλευτεί για να του αφαιρέσει δυνάμεις, επισπεύδοντας τις εκλογές με συνθήματα «φυγής προς τα εμπρός», «ανάγκης εκκαθάρισης των δηλητηριωδών εκκρεμοτήτων» κ.λπ.
Όμως το Qatargate δεν είναι αρκετό για να αμβλύνει τα ερωτήματα που δεν παύει να γεννά η εξέλιξη της υπόθεσης των υποκλοπών. Σωρεύονται πολλά. Για να μείνουμε στα πιο πρόσφατα: η εμπλοκή του ΥΠΕΞ με τις άδειες εξαγωγής του Predator (!) και οι διαρροές ότι χρήση του έχει γίνει και από το υπουργείο Άμυνας περιπλέκει τα πράγματα για το σύστημα Μητσοτάκη που πάντως φαίνεται ότι και αυτό αντιπαρατάσσει «τις πλάτες» σημαντικών κέντρων ισχύος. Τα παραπάνω και μάλιστα οι διαρροές και μέσω New York Times συνδυαζόμενα με μια σειρά αρνητικά για τον Μητσοτάκη ευρωπαϊκά μηνύματα εγείρουν το ερώτημα για το ποιοί βρίσκονται πίσω από τη σύγκρουση και ποια ζητήματα αφορά αυτή. Η αποφυγή Μακρόν και Μελόνι να συναντηθούν μαζί του με αστείες δικαιολογίες αλλά και τα απανωτά δημοσιεύματα που παρουσιάζουν την Ελλάδα περίπου σαν καθεστώς Όρμπαν πιέζοντας για «πλήρη απελευθέρωση» οικονομικών δραστηριοτήτων και συνόρων (!) –στο τελευταίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναλάβει την εγχώρια μεσίτευση των ευρωπαϊκών πιέσεων– προσανατολίζουν σε κάποιο βαθμό για το τι διακυβεύεται. Μεγάλες οικονομικές μοιρασιές όχι μόνο πακέτων αλλά και συνολικής επιρροής επί κλάδων και περιουσιακών στοιχείων και ίσως το κυριότερο, εντάσεις γύρω από σχεδιασμούς σεναρίων ελληνοτουρκικής «συνεκμετάλλευσης». Όλα τα παραπάνω στο πλαίσιο της εσωτερίκευσης από την ελληνική πολιτική σκηνή, των μεγάλων ανταγωνισμών ανάμεσα σε «Ευρώπη» και ΗΠΑ.
Νέες εκδοχές ραγιαδισμού από το πολιτικό σύστημα
Απόλυτη εναπόθεση της «σωτηρίας» στον αμερικανικό παράγοντα
Είναι πολλές οι εγχώριες φωνές τελευταία που διαλαλούν (με τον συντονισμό τους να παραπέμπει σε όρους «ρεύματος»), την απόλυτη πρόσδεση στο άρμα των ΗΠΑ. Ασφυκτικά υπό τους όρους και τις προτεραιότητες που θέτουν οι τελευταίες. Με παράλληλους τους επιδεικτικά υποτιμητικούς τόνους προς τα ευρωπαϊκά κέντρα. Ανάμεσά τους σε περίοπτες θέσεις ο Α. Σαμαράς στα εγκαίνια του ιδρύματός του, αλλά και ο Ευ. Βενιζέλος που δίνει καθαρά και ευσύνοπτα τα κύρια σημεία «της γραμμής», με τη διδακτική του πόζα σε ρόλο διδασκάλου του πολιτικού και κοινωνικού σώματος στεκόμενος «υπεράνω παρατάξεων, παθών κ.λπ.»
Αξίζει να κλείσουμε με μια σύντομη, ενδεικτική παράθεση και σχολιασμό αποσπασμάτων από πρόσφατο άρθρο του (Euro2day.gr – World review, 23/11/22):
1) Τίτλος άρθρου: «Ψύχραιμη εθνική στρατηγική». Στο γλωσσικό ιδίωμα του Ευ. Βενιζέλου η «ψυχραιμία» είναι οργανικά συνυφασμένη με την ανάγκη αντιμετώπισης των «θυμικών» εσωτερικών λαϊκών αντιδράσεων που ο ίδιος δεν παύει να αναφέρει ως το μέγιστο εμπόδιο για την επίτευξη μιας παραγωγικής ελληνοτουρκικής συνεννόησης (!).
2) «… Μέσα στο περιβάλλον αυτό και με όλες τις προκλήσεις ανοιχτές, η ευρωπαϊκή στρατηγική αμηχανία είναι φανερή σε όλα τα πεδία. Αν δεν υπήρχαν οι ΗΠΑ και αν δεν υπήρχαν διαρκώς τετελεσμένα γεγονότα που επιβάλλουν στην Ε.Ε. να ακολουθεί μια σαφή γραμμή έναντι της Ρωσίας, της Ουκρανίας, της Κίνας και του Ιράν, θα ήταν αδύνατο να διαμορφωθεί μια ενιαία ευρωπαϊκή στρατηγική…». Όλες οι εκτιμήσεις και η «γραμμή» σε μια μόλις παράγραφο. Οι ΗΠΑ απαραίτητος γενικός απόλυτος ευρωατλαντικός κουμανταδόρος και «δαγκωτή» αμερικάνικη επιλογή πλευράς εντός του δυτικού στρατοπέδου, από μεριάς Βενιζέλου.
3) «… Σε ένα τόσο διαταραγμένο και αβέβαιο διεθνές πλαίσιο, η Ελλάδα δεν αρκεί να είναι με καθαρό τρόπο εντεταγμένη στο δυτικό στρατόπεδο, να λειτουργεί ως μέλος της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπως και ως στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ με συνέπεια. Ούτε μπορεί να ζει με την εντύπωση ότι έχει επανέλθει σε μια κανονικότητα που δεν κινδυνεύει να ανατραπεί, ότι είναι μια μικρή όαση. Αυτή είναι μια προσέγγιση εκτός θέματος». Δεν αρκεί ούτε καν η απόλυτη πρόσδεση. Και με αυτήν ακόμα είναι «εκτός θέματος», δεν σώζεται η ακεραιότητα της χώρας (!). Δηλαδή σε απλά ελληνικά ο ραγιάδικος οίστρος αφορά την εξοικείωσή μας με όσα υπονοεί η φράση που μιλάει για την «κανονικότητα που κινδυνεύει να ανατραπεί».
