Ανίκανη αντιπολίτευση ο Μητσοτάκης – Ελπίζει στο ευρωπαϊκό πράσινο φως
του Νίκου Γεωργιάδη
Σειρά δημοσκοπήσεων παρουσιάζονται κάθε τόσο που δείχνουν την ψαλίδα ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίγει διαρκώς. Η δημοσκοπική απόσταση που έχει δημιουργήσει η αξιωματική αντιπολίτευση οφείλεται στη συνεχόμενη απονομιμοποίηση της κυβέρνησης, παρά στη στιβαρή αντιπολιτευτική γραμμή της Ν.Δ. Βασική αδυναμία της δεξιάς παράταξης αποδεικνύεται η μη ύπαρξη ουσιαστικής και πραγματικής αντιπολίτευσης. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να διαρρήξει σχέσεις με το ντόπιο συστημικό κατεστημένο, πόσο μάλλον με τους δανειστές.
Το πρόγραμμα της Ν.Δ., όπως αυτό παρουσιάστηκε στα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, δεν είναι παρά ένα σύνολο σκληρών μνημονιακών και επικίνδυνων μέτρων για τον λαό και τη χώρα. Η αξιωματική αντιπολίτευση αποδέχεται πλήρως το μνημονιακό πλαίσιο και το καθεστώς επιτροπείας και αποικιοποίησης της χώρας και ψάχνει απεγνωσμένα να χαράξει μια επίπλαστη αντιπολιτευτική γραμμή.
Η ανικανότητα αυτή την έχει οδηγήσει στην επιλογή να μεταφέρει τον διάλογο σε ένα άλλο πεδίο, αυτό της λειτουργίας της δημοκρατίας. Την οποία δημοκρατία, ο Κ. Μητσοτάκης με το «άριστο» επιτελείο του μπορεί να διασφαλίσει και να υπερασπιστεί απέναντι στον κομμουνιστικό κίνδυνο και τη μετατροπή της χώρας σε Σοβιετία και Βενεζουέλα. Προσπαθεί, λοιπόν, να παρουσιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα που διατηρεί σχέσεις με την αναρχία και τρομοκρατικούς πυρήνες, ανασύροντας επιχειρηματολογία Σαμαρά από την περίοδο 2010-12.
Πέρα από τις παραπάνω γραφικότητες, που συγκινούν μόνο μεμονωμένα ακροδεξιά ακροατήρια, η Ν.Δ. –των σκανδάλων, της διαπλοκής και της διαφθοράς– είναι αποφασισμένη να διασφαλίσει και την απρόσκοπτη λειτουργία της δικαιοσύνης. Η ανάδειξη της κόντρας Μαρινάκη – Καμμένου και η όλη συζήτηση για τις παρεμβάσεις της κυβέρνησης στο δικαστικό σώμα, άπτονται ακριβώς αυτής της επιχειρηματολογίας.
Η τακτική, στην οποία είναι μοιραία εγκλωβισμένος ο Κ. Μητσοτάκης, αποτελεί επιπλέον επιχείρημα στην εκτίμηση πως η Ν.Δ. είναι η χειρότερη αντιπολίτευση απέναντι (ή και δίπλα) στη χειρότερη κυβέρνηση, αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βρίσκεται σε σύγκρουση με τον Μαρινάκη και άλλους επιχειρηματικούς παράγοντες ή με μέρος του δικαστικού σώματος, αλλά σε καμία περίπτωση δε θέλει να προχωρήσει σε ολοκληρωτική ρήξη. Αντιθέτως, θέλει και προσπαθεί να ρίξει γέφυρες επικοινωνίας και, αν είναι δυνατόν, να προσεταιριστεί τέτοια κομμάτια ώστε οι τριγμοί που θα έχει να αντιμετωπίσει να είναι ελεγχόμενοι.
Σε ότι αφορά τη σταθεροποίηση της κυβέρνησης, η βασική παράμετρος είναι η πλήρης στήριξη που απολαμβάνει από τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια. Αποδείχτηκε άλλωστε ο καλύτερος σύμμαχος της γερμανικής Ευρώπης, κατορθώνοντας αυτά που κανείς προηγούμενος δεν ήταν σε θέση να κάνει. Αυτή η στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί και τον πλέον ανασχετικό παράγοντα για τη Ν.Δ. Η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει το πράσινο φως να αναλάβει την υλοποίηση των μνημονιακών εντολών. Πιθανόν, ο Κ. Μητσοτάκης να πίστευε πως όσο αυξάνει η κοινωνική δυσαρέσκεια, τόσο θα αυξάνει και η ορμή με την οποία θα κατευθύνεται προς τους κυβερνητικούς παράγοντες και για αυτό σε κάθε ευκαιρία ζητά από τον Τσίπρα να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.
Η προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ μετά το καλοκαίρι του 2015, τον ανέδειξε σε αγαπημένο σύμμαχο των δανειστών, αναλώσιμο αλλά αγαπημένο αυτή την στιγμή, όπως και σε βασική δύναμη της κεντροαριστέρας στη χώρα. Μια δύναμη που αποτελεί τον βασικό πυλώνα προώθησης των συστημικών επιλογών. Ακόμα και σήμερα επιχειρείται μέσω του ΣΥΡΙΖΑ (και πιθανών συνεργασιών στο μέλλον) η κεντροαριστερή διαχείριση να αποτελέσει τον άξονα σταθερότητας και «ομαλότητας» του μνημονιακού καθεστώτος στη χώρα. Καθυστερούν έτσι και ψαλιδίζονται οι ελπίδες της ΝΔ να τον αντικαταστήσει στον ρόλο του πρωτοκολλητή.
