Με αφορμή τα λόγια του Γ. Αγγελάκα. Του Αχιλλέα Σταύρου
22/9/2013, Θέατρο Βράχων. Ο Γ. Αγγελάκας και η παρέα του ανεβαίνουν στη σκηνή μπροστά σε ένα ασφυκτικά γεμάτο θέατρο. Πριν ξεκινήσει λέει στο μικρόφωνο: «Σήμερα είναι πολύ ιδιαίτερη στιγμή και μέρα που παίζουμε, όλοι το ξέρουμε και όλοι έχουμε έναν άνθρωπο στο μυαλό μας έτσι κι αλλιώς. Έναν άνθρωπο που χάσαμε και που θυσιάστηκε για να μπορούν σήμερα οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ κι ένα κομμάτι της κοινωνίας να υποκρίνεται ότι αφυπνίστηκε και κατάλαβε ότι έχουμε πρόβλημα με το ναζισμό και το φασισμό στην Ελλάδα… Τραγουδάμε πάντα για το χάλι μας… Σήμερα τραγουδάμε για τον Παύλο», και ξεκινάνε με το Ο Μάρκος υπουργός (όσοι γινούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν, τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν). Λίγο μετά, αναφερόμενος στο πρωτοσέλιδο του «Πρώτου Θ-αίματος» και την παράνοια και τον κυνισμό που ξερνιέται πάνω μας, καταλήγει : «Λυπάμαι πάρα πολύ». Κάπου στη μέση της συναυλίας, ακούγεται από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού το σύνθημα «Φασίστες κουφάλες έρχονται κρεμάλες». Ο Αγγελάκας με σεβασμό προς το κοινό (και όχι διδακτικά), μοιράζεται τη σκέψη του και λέει: «Πάντως, ξέρετε, εμένα δεν μ’ αρέσει αυτό το σύνθημα. Η απάντηση πρέπει να είναι ψύχραιμη, λογική. Να σκεφτούμε ορθολογικά. Ας τους αγνοήσουμε λίγο. Και να κοιτάμε και το φασισμό μέσα μας». Ακολούθησε ένα μούδιασμα και ένα θερμό, χωρίς φανφάρες, χειροκρότημα.
Τα λόγια του παραποιήθηκαν, έγινε κοπτοραπτική, προστέθηκαν μερικές λεξούλες κι η ψευδής περιγραφή ότι διέκοψε τη συναυλία για να απαντήσει (ενώ η όλη σκηνή διαδραματίστηκε μεταξύ δύο τραγουδιών) για να δείξουν κάποιοι που τους βόλευε ότι ο Αγγελάκας «μάλωσε τους αναρχικούς» και σχεδόν… εκφώνησε τη θεωρία των δύο άκρων! Και από την άλλη μεριά αντί να σκεφτεί κάποιος τι ήθελε να πει ο Αγγελάκας (διότι το είπε προσπαθώντας να συμβάλει στο κίνημα, στους ανθρώπους που σκέφτονται και αγωνίζονται, όχι στους «συστημικούς») και ότι κάποιοι απομόνωσαν μια φράση για να τη χρησιμοποιήσουν στην προπαγάνδα τους, πατήθηκε η μπανανόφλουδα και ξέσπασε διαδικτυακός πόλεμος. «Να δούμε το φασισμό μέσα μας, η βία είναι ίδια απ’ όπου κι αν προέρχεται» οι μεν, «Θάνατος στους φασίστες» οι δε.
Δεν θα υπερασπιστώ τον Αγγελάκα, άλλωστε δεν το χρειάζεται κάτι τέτοιο. Η στάση του, οι συνεντεύξεις του, οι πράξεις του, οι στίχοι του, λένε πάρα πολλά για όποιον θέλει να τα δει. Θα πω γιατί μου άρεσε εμένα η παρέμβασή του.
Δεν μ’ αρέσει ο θάνατος. Αγαπάω τη ζωή. Βεβαίως και ζω, όπως η πλειοψηφία, τη καθημερινή βία του συστήματος στο πετσί μου. Βεβαίως είμαι οργισμένος. Το ξέσπασμα οργής όμως γίνεται εύκολα χειραγωγήσιμο και δεν ενώνει. Δεν έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα, δεν μειώνει τη βία που υφίσταμαι. Δεν θέλω να σκοτώσω, να κρεμάσω, να ξεσκίσω (αν και με/σε φτάνουν σε αυτά τα όρια). Ούτε κάθομαι ήσυχος προσπαθώντας να την σκαπουλάρω. Όμως η οργή να γίνει κάτι δημιουργικό, να έχει αποτέλεσμα. Και λέγοντας δημιουργικό δεν εννοώ «λουλουδάκια και καρδούλες» όπως κοροϊδεύουν διάφοροι «σκληροί», αλλά κουλτούρα, αντίληψη, κίνημα που να ενώνει, να παρακινεί. Πρέπει να συνεννοηθούμε, άνθρωποι διαφορετικοί, από διαφορετικά μονοπάτια. Γίνεται ολοένα και πιο έντονη η συνείδηση: «Ή όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι θα βουλιάξουμε». Και δεν εννοώ «ταξική ή εθνική συμφιλίωση» με τους παλιούς όρους. Εννοώ μια πλατιά ενότητα των «από κάτω». Αυτή που φαίνεται να κραυγάζει παγκοσμίως, ζητώντας δικαιοσύνη και δημοκρατία.
Ναι, «ας τους αγνοήσουμε λίγο». Όχι για να τους αφήσουμε να αλωνίζουν αλλά για να τους σταματήσουμε. Ας σκεφτούμε για μας, για το κίνημα. Πού είναι η ομορφιά της ζωής; Πώς δείχνουμε τον κόσμο που θέλουμε; Ετεροκαθοριζόμενοι; Φωνάζοντας το απαράδεκτο, προσβλητικό για τους αντάρτες που έδωσαν τη ζωή τους, «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Μελιγαλάς»; Οι προοδευτικοί άνθρωποι λυπούνται με το θάνατο. Δεν χαίρονταν να σκοτώνουν οι αντάρτες (δείτε και τις συνεντεύξεις και τα ντοκιμαντέρ). Τραγουδούσαν στην εξορία και στις φυλακές. Είναι κι αυτό «μαλακό», όχι αρκούντως μαχητικό; Να συγκρουστούμε με το σύστημα (και δεν θα είναι με χάδια αυτό, αλλά γιατί το σύστημα το θέλει) κατά την προσπάθειά μας να χτίσουμε μια άλλη κοινωνία. Μέσα στην ιδιαίτερα σύνθετη κατάσταση πρέπει να μπουν συνδυαστικά πολλά στοιχεία στην σκέψη μας, η σύγκρουση, η θεωρία, η πράξη, η δημιουργικότητα, η αλλαγή συνειδήσεων, η ενότητα, το ήθος, η ανθρωπιά. Δεν φτάνει μόνο ένα πράγμα, ένας τρόπος.
Αυτό νομίζω πρότεινε ο Αγγελάκας. Να σκεφτούμε πώς φτάσαμε ώς εδώ και πώς θα χτίσουμε κάτι πιο βαθιά προοδευτικό, πιο στέρεο, πιο συνειδητό. Η κουβέντα είναι μεγάλη και έχει ανοίξει εκ των πραγμάτων. Ας της δώσουμε το χώρο και το χρόνο που χρειάζεται.
Σχόλια
