Του Κώστα Γκιώνη
51 χρόνια συμπληρώνονται από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το βασικό σύνθημα-ζητούμενο του τότε παραμένει ανεκπλήρωτο και πάντα επίκαιρο: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία!
Ποιο Ψωμί, όταν οι μισθοί παραμένουν καθηλωμένοι, ενώ τα είδη πρώτης ανάγκης καλπάζουν; Ένας μισθός καχεκτικός που μετά 10 με 15 μέρες εξαφανίζεται σαν μάγισσα, και ο καθένας ξεκινάει τις αλχημείες για να μπορέσει να καβατζάρει το χρόνο, μέχρι να ξανάρθει η στιγμή να ξανακάνει την ίδια διαδικασία.
Όλα αυτά μέσα σε μια εργασιακή ανασφάλεια, έρμαιο του κάθε εργοδότη ο οποίος, εν ονόματι της τεράστιας προσφοράς για εργασία, αλλά και της ατιμωρησίας, μπορεί να ξεχειλώνει το ωράριο όσο του κάνει κέφι, να μην δίνει τα δώρα των Χριστουγέννων, του Πάσχα και της καλοκαιρινής άδειας. Ειδικά αυτό είναι πια παγιωμένο στη συνείδηση μεγάλης μερίδας των εργαζομένων. Άλλωστε το ίδιο το κράτος δίνει το παράδειγμα καταργώντας, ένεκα μνημονίων (που υποτίθεται έχουν καταργηθεί εδώ και χρόνια), τα δώρα στους δημόσιους υπαλλήλους.
Ποια Παιδεία –τη δημόσια υποτίθεται, που μόνο δημόσια δεν είναι– όταν χωρίς φροντιστήρια το όνειρο του πανεπιστημίου θα ήταν άπιαστο; Αλλά κι όταν αυτό επιτυγχάνεται, γίνεται εφιάλτης στους γονείς να ανταπεξέλθουν στα δυσβάστακτα έξοδα. Κι όταν όλα τελειώσουν με χίλια βάσανα, έρχεται η ώρα του εξειδικευμένου άνεργου… Η πλήρη εμπορευματοποίηση της παιδείας με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια και κολλέγια έγινε για να μπορεί να φτιάχνει εξειδικευμένους ηλίθιους.
Ποια Ελευθερία; Μια ελευθερία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους, μια κατ’ επίφαση δημοκρατία, του ενημερωμένου πολίτη από τα Μέσα που αυτοί ελέγχουν, και μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν δημιουργήσει το νέο τύπο ανθρώπου: τον ελεγχόμενο άνθρωπο, που νομίζει ότι έχει άποψη, αλλά που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κατασκεύασμα των εξουσιαστών του. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιτυχία της νέας τάξης πραγμάτων απ’ αυτήν την κατασκευή των νεοανθρώπων, και μάλιστα τόσο αναίμακτα και τόσο «δημοκρατικά» που ούτε οι ίδιοι δεν το πιστεύανε.
Ούτε στολές, ούτε πηλίκια, ούτε βασανιστήρια, ούτε αίματα, ούτε φυλακές.
Μια νομιμοποιημένη δικτατορία της ανάγκης.
Κατάφεραν να σου φυλακίσουν το μυαλό χωρίς να το πάρεις χαμπάρι, σε απενεργοποίησαν, σε καναπεδοποίησαν, δημιουργώντας τον αδιάφορο άνθρωπο, τον πολίτη παρακολουθητή της δυστυχίας του, ο οποίος έχει την ψευδαίσθηση ότι αυτό που παρατηρεί δεν τον αφορά…
Γι’ αυτό και τα παιδιά που ακόμα ονειρεύονται φωνάζουν το σύνθημα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, η Χούντα δεν τελείωσε το ’73. Κι όσο υπάρχουν παιδιά που συνεχίζουν ακόμα να σκέφτονται και να ονειρεύονται, μέσα στην ηλεκτρονική και τηλεοπτική φυλακή που ζούμε, τότε υπάρχει ελπίδα, ότι κάποια στιγμή θα ξαναζήσουμε τον χορό της επόμενης μέρας…
