Του Κώστα Γκιώνη
Οι εθνοπατέρες ζητούν μετ’ επιτάσεως την ψήφο σου για να πάνε στο ευρωκοινοβούλιο, να απαιτήσουν τα δίκια σου. Σ’ αυτή τη λυκοφωλιά που επί της ουσίας δεν έχει καμία αρμοδιότητα, πέραν του να είναι η βιτρίνα νομιμοφάνειας της απόλυτης κυριαρχίας της Γερμανίας. Η Γερμανία κάνει σωστά τη δουλειά της, εξυπηρετεί πιστά τα συμφέροντά της αλλά και την εξουσιαστική της λογική, λειτουργώντας ως ο αφέντης της Ευρώπης. Το κάθε ανθρωπάκι που επιζητά εναγωνίως την ψήφο σου, δεν το νοιάζει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά σου, αλλά να εξασφαλίσει την πολυπόθητη έδρα και τον πακτωλό χρημάτων που αυτή συνεπάγεται.
Το οξύμωρο στην όλη υπόθεση είναι ότι υπάρχουν κόμματα που, ενώ βγαίνουν με την παντιέρα του αντιευρωπαϊσμού και με έντονο καταγγελτικό λόγο, συμμετέχουν και δίνουν τα ρέστα τους για να εκλέξουν ευρωβουλευτή, και όταν αυτός εκλεγεί να πάρουν το ποσοστό επί του μισθού του. Αυτοί όλοι βέβαια κάνουν τη δουλειά τους, εξυπηρετούν με πάθος τα συμφέροντά τους. Το ερώτημα είναι πότε ο λαός θα εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, πότε θα αντιληφθεί ότι αυτή η Ευρώπη της Γερμανίας και αυτό το ενιαίο νόμισμα είναι η συνέχεια της ναζιστικής κατοχής.
Μπορεί ν’ ακούγεται λίγο βαρύ, αλλά αυτό που δεν μπόρεσαν τότε να διατηρήσουν (κατοχή) με τα όπλα, το έχουν πετύχει με οικονομικούς όρους – άσχετα αν και η ίδια η Γερμανία πέσει στο ίδιο βαρέλι χωρίς πάτο που δημιούργησε.
Η Λιλή Ζωγράφου έλεγε κάποτε: «Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρονών, θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο κι εκείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης».
Δεν χρειαζόμαστε αντιπροσώπους στην καγκελαρία (παλιά αυτούς τους έλεγαν συνεργάτες και δοσίλογους). Κι αυτή η γελοία εισοδιστική λογική, να μπούμε μέσα για να ανατρέψουμε την κατάσταση προς όφελος των λαών, είναι μια μπούρδα και μισή. Αφού η πλειοψηφία ανήκει έτσι κι αλλιώς στη Γερμανία και στους δορυφόρους της, τίποτα δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Το είδαμε περίτρανα στην κρίση του 2010, όταν ανάμεσα στις γερμανογαλλικές τράπεζες και τον Ελληνικό λαό, αποφάσισαν να θυσιάσουν ως άλλη Ιφιγένεια τον Ελληνικό λαό.
Δεν συμμετέχουμε σε πανηγύρια νομιμοποίησης της σκλαβιάς μας. Καμία ψήφο σε κανέναν. Ψήφο στις ακρογιαλιές!
