Του Μάρκου Δελληγιάννη. Στο ρολόι το παλιό, της πλατείας μας στολίδι, στα πόδια του θα καταθέσω παράκληση θερμή, την ώρα που ο γέρο χρόνος θα μπατάρει στα στάσιμα νερά του αγκυροβολίου κι ο νέος, περήφανος, θ’ αποχαιρετά του λιμανιού την πόρτα, για ταξίδι μοναδικό στο κόσμου τις ασύνορες θάλασσες, μια επιθυμία μου απλή να εκτελέσει:
Ρολόι, εσύ, του χρόνου τροβαδούρε, σήμανε, εσύ της ζωής κλεψύδρα, διαλάλησε, τούτη τη νύχτα την τραχιά, την πρώτη γεναριάτικη νύχτα, στου διαστήματος τις απόκρυφες γωνιές και στης γης τα χιονισμένα χώματα, πως ο παλιός ο χρόνος πλάγιασε για να πεθάνει.
Σήμανε, λοιπόν, την πένθιμη κωδωνοκρουσία πάνω από στεριές και θάλασσες. Χαρμόσυνα ήχησε για ό,τι νέο έρχεται και χτύπα λυπητερά για κάθε τι το γερασμένο και παλιό που, επιτέλους, μας εγκαταλείπει τούτο το τρεμάμενο λεπτό του χρόνου.
Χτύπα εκκωφαντικά στου ψεύδους την επικράτεια, πως έξω απ’ του κόσμου τα σύνορα, τώρα θα εξοβελιστεί κι αυτό κι οι θιασώτες του και πως της αλήθειας τον ερχομό, κωδωνοκρουσίες θα συνοδεύουν, εύκολα να την αναγνωρίσουμε κι εμείς, που βαδίζουμε ψηλαφητά.
Σήμανε χαρούμενα πως η πολιορκία του παλιού λύθηκε και πως οι σκέψεις μας, καιρός είναι έξω απ’ της θλίψης και της μιζέριας τα τείχη να βγουν κι ύστερα σήμανε παρήγορα, σαν δροσοστάλαγμα στις τραυματισμένες αγκαλιές από φτώχια, εξαθλίωση, εκμετάλλευση, ανέχεια, κακομοιριά, βία.
Κατακεραύνωσε με τους διαπεραστικούς σου ήχους αυτούς που θεωρούν δικαίωμα αναφαίρετο, ύβρεις να εκτοξεύουν, ενάντια στις ζωές μας. Και στους άλλους, χτύπα το γκονγκ του θανάτου, σ’ αυτούς που θεωρούν την παρανομία εκδήλωση ελευθερίας και την θρασύτητα δείγμα ανώτερης παιδείας.
Χτύπα την θρηνώδη καμπάνα σου για τους καταδικασμένους σε θάνατο. Γι’ αυτούς που μετρούν τις μέρες τους πάνω στη γέρικη γη, θύματα άγριας καταπίεσης.
Χτύπα και για τις αρχέγονες μορφές σύγκρουσης πλούτου και φτώχιας. Σήμανε ελπιδοφόρα για μια πιο ανθρώπινη, με υψηλές προσδοκίες, ζωή. Ο έρωτας και η αισθητική να λατρευτούν όπως τους αξίζει.
Σήμανε με ανακούφιση πως οι αγωνίες, τα πένθη, οι θρηνωδίες, η ανάγκη για φαί και στέγη, καιρός να μας αποχαιρετήσουν. Και σήμανε με βεβαιότητα, πως ο καιρός των παγετώνων εξαφανίζεται, επιτέλους και η ζέστη η ζωογόνα θα φωλιάσει ανάμεσά μας.
Χτύπα προειδοποιητικά για τον συναγερμό που σπείρει κάθε ποίημα σιωπηλό και σήμανε χαρωπά στις καρδιές τις ερωτευμένες που σκορπάνε ευτυχία και χαρά. Χτύπα ανελέητα το μίσος που φωλιάζει, σαν νόσος μεταδοτική ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους. Σήμανε την συμφιλίωση όλων των εξαίσιων χρωμάτων που κατοικούν στη γη.
Χτύπα, για την υπεροψία που μετράει μόνο της συκοφαντίας την υπουλότητα και του φθόνου την δολιότητα. Σήμανε πάνω στου δίκαιου τον θριαμβικό τον δρόμο και χτύπα για τη νίκη της σημαίας που έμβλημα έχει την ανθρωπιά.
Χτύπα γέρικο ρολόι, παίξε το μονότονο σκοπό σου, τη μελαγχολική σου σερενάτα έξω απ’ των θνητών τα παραθύρια. Θύμισέ τους, πως σε λίγο, απόμακρη ή κοντινή, η Ιθάκη θα φανεί.
Χτύπα ρολόι, χτύπα κι η ασθένεια του αιώνα μας, η φτώχια, καιρός ν’ αποσυρθεί γονατιστή. Χτύπα τροπαιοφόρα, σήμανε θριαμβικά το τέλος τόσων και τόσων πολέμων που δολοφονούν αθώες υπάρξεις, ξεριζώνουν ψυχές απ’ τις εστίες τους. Σήμανε, τη μεγαλειώδη είσοδο της ειρήνης των λαών, με τη δωρική εσθήτα.
Χτύπα αυτήν την ώρα που η αναπνοή απελευθερώνεται από της φιλαυτίας το σφιχταγκάλιασμα. Σήμανε δοξαστικά για όσους αγωνίζονται, υποφέρουν μοναχικοί, άγνωστοι, για κάποιες προαιώνιες αλήθειες: Δικαιοσύνη, ανθρωπιά, σοσιαλισμό.
Μακάρι της πλατείας το ρολόι την ευχή μου να πραγματώσει! Καλή χρονιά!
