Γράφει ο Αντώνης Ζέρβας
Οι απότομες λιακάδες των Βρυξελλών γεμίζουν τις πλατείες και τους κήπους από ημίγυμνες γυναίκες, πάσης ηλικίας. Είναι η ώρα του μεσημεριανού διαλείμματος. Ξαφνικά συνειδητοποιείς πόσο πιο πολυάριθμος είναι ο γυναικείος πληθυσμός γραφείων και υπηρεσιών, αλλά και τι εφιάλτης η ενότητα του τρισυπόστατου της σύγχρονης γυναικείας φύσης: επαγγελματική σταδιοδρομία, μητρότητα, ερωτική θηλύτης.
Εφιάλτης, όπως το τρομερό ναυάγιο της ηλιόλουστης Ελλάδας!
«Κινδυνεύουμε να καταντήσουμε η Ελλάδα του Βορρά», δήλωναν οι Βέλγοι πολιτικοί, μόλις δυο μήνες πριν από τη βελγική προεδρία της Ε.Ε.
Σε τι οφείλεται η βελγική κρίση; Στην οικονομική ανισότητα μεταξύ Βορρά και Νότου, μεταξύ της νεοφιλεύθερης Φλάνδρας και της στάσιμης Βαλλωνίας. Εν τω μεταξύ, αρχίζουν να διαδίδονται απειλητικές φήμες για την οικονομική κατάσταση της Ολλανδίας που έπαιξε και αυτή το αμερικανικό χαρτί των ενυπόθηκων δανείων υψηλού κινδύνου.
Την ίδια στιγμή, στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, οι νότιες, προβληματικές χώρες αποκαλούνται, χάριν ευφωνίας, PIGS, έστω κι αν, για λόγους ευγένειας, τα εύηχα αρχικά δεν πολυκυκλοφορούν επισήμως.
Επί χρόνια, ωστόσο, το «βέλτιστο» παράδειγμα της Ευρώπης ήταν η Ιρλανδία, «η μεσογειακή χώρα του Βορρά». Και παρ’ ότι τα «αξιοζήλευτα» παραδείγματα της νεοφιλελεύθερης οικονομικής ανάπτυξης, κατέρρευσαν το ένα μετά το άλλο, ανεξαρτήτως γεωγραφικής θέσης, η ασώματη Ευρωπαϊκή Επιτροπή δεν το βάζει κάτω.
Η υπερχρέωση των εθνών στη διεθνή κερδοσκοπία οδηγούσε, ανέκαθεν, σε πολέμους, διότι ήταν ο μόνος τρόπος αποπληρωμής. Στην Ενωμένη Ευρώπη, οι πόλεμοι καταργήθηκαν, αλλά το χρέος εξακολουθεί να προκαλεί άλλου είδους πολέμους, εξίσου αδυσώπητους και χωριστικούς, όπως ο οικονομικός πόλεμος που κηρύχθηκε στην Ελλάδα.
Το μερίδιο της ευθύνης της είναι, ασφαλώς, τεράστιο. Το τραγικό, όμως, είναι ότι, αντίθετα με τις λοιπές χώρες που έμειναν μεταξεταστέες, η σημερινή Ελλάδα δεν διαθέτει εσωτερική κατευθυντήρια δύναμη. Εάν διέθετε, θα είχε προτιμήσει την πτώχευση, δηλαδή τη συμμετοχή σύσσωμου του έθνους στην ανοικοδόμηση. Η ανάκτηση της αξιοπιστίας, έναντι των άλλων, δεν αποτελεί κατά βάθος παρά υπεκφυγή από το μέγα ερώτημα της εμπιστοσύνης προς τον εαυτό σου. Αλλά πώς να έχουμε πλέον εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, όταν κάναμε τα πάντα για να τον διαγράψουμε;
Η απάντηση στο ερώτημα: «Γιατί όλοι οι κερδοσκόποι ασπάζονται τον νεοφιλελευθερισμό;» είναι προφανής και εύχρηστη. Δύσκολη είναι η απάντηση του ερωτήματος, γιατί υπάρχει ελληνικό κράτος. Από την απάντηση αυτή θα κριθεί αν όντως ξόφλησε το ήδη ξοφλημένο πολιτικό σύστημα.
