Του Γιάννη Μακρυδάκης
Και τώρα, λοιπόν, που επιτέλους πήραμε χαμπάρι όλοι, τι ακριβώς συνέβαινε τόσα χρόνια, η από δω και πέρα πορεία είναι μονόδρομος.
Η Ελλάδα χρειάζεται «φορμάτ». Ας κάνουμε ένα «μπακ-απ» των υγιών στοιχείων και μετά καθαρισμός και επανεκκίνηση. Και για να κάνει η Ελλάδα «φορμάτ», πρέπει να το κάνει ο καθένας από μας μέσα του. Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας, ας κρατήσουμε ο καθένας από τον εαυτό του ό,τι στοιχείο προάγει την ιδιότητά μας ως αξιοπρεπή, υπεύθυνο και συνειδητό Πολίτη και ας αφήσουμε πίσω όλα τα φτηνά και ιδιοτελή κίνητρα που μας καθοδηγούσαν τόσα χρόνια. Πρέπει να γίνουμε πάνω απ’ όλα Πολίτες. Με συναίσθηση της κοινωνικής ευθύνης, του σεβασμού και της συνέπειας απέναντι στους εαυτούς μας και τους γύρω μας, να νιώσουμε ότι ο βίος μας είναι ο ορισμός της έννοιας «πολιτική» και η καθημερινή συμπεριφορά μας ο ορισμός του όρου «πολιτισμός».
Ας φροντίσει ο καθένας από μας να ανεβάσει το επίπεδό του ως Πολίτης για να νιώσει ο ίδιος καλύτερα κι έτσι να προβάλει μια πιο ποιοτική εικόνα του εαυτού του στον έξω κόσμο. Αυτή είναι μονάχα η πορεία, η προσωπική επανάσταση. Όλα τα άλλα, τα περί ανατροπής του συστήματος στους δρόμους κ.λπ, είναι λόγια πλέον κενά, τα οποία το μόνο που πέτυχαν τόσα χρόνια ήταν να θέσουν τους εκφραστές τους στο κουτάκι «γραφικοί» της συλλογικής συνείδησης.
Δυστυχώς, ο συνειδητός αριστερός κατάντησε γραφικός, διότι η Αριστερά έγινε «αστικά κόμματα» και μπήκε βαθιά στο κόλπο, με μισθούς, στελέχη, βουλευτικές αποζημιώσεις και οπαδούς κατά μεγάλο ποσοστό δημοσίους υπαλλήλους, άρχισε με χίλιους δυο τρόπους να μασάει χρήμα από το δημόσιο κορβανά, να επιβιώνει από το σύστημα και να αρκείται στο να σκάει πού και πού καμιά τσιχλόφουσκα στο δρόμο για κάνει ντόρο (ή, κατά τους πλέον υποψιασμένους, για να ρίχνει στάχτη στα μάτια). Διότι για να ανατρέψεις ένα σύστημα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σε συμφέρει αυτή η ανατροπή. Κι εδώ και πολλά χρόνια, μόνο η ανατροπή του συστήματος δεν συμφέρει στην Αριστερά και τα στελέχη της που χαράζουν τις κατευθύνσεις. Έτσι, είναι τουλάχιστον υποκριτική, ανέντιμη –διότι συντηρεί το σύστημα δίνοντας πλάνους τρόπους δράσης στο λαό– η μόνιμη εδώ και χρόνια προπαγάνδα των αριστερών κομμάτων υπέρ της ανατροπής του συστήματος στους δρόμους και μάλιστα με αιτήματα οικονομικίστικα. Το σύστημα ανατρέπεται εντός μας.
Η Αριστερά πρέπει να εμπνέει, να ανοίγει δρόμους εσωτερικούς σε καθέναν χωριστά, όχι να δημιουργεί όχλους.
