του Ηλία Φιλιππίδη*
1. Μη προσδένεστε, εισερχόμαστε στην εσχατολογική εποχή!
Σε όνειρο έβλεπα, ότι έκανα ένα μακρινό αεροπορικό ταξίδι. Είχα πάρει έναν υπνάκο, στα όνειρα γίνονται και αυτά, όταν ξύπνησα από το παράξενο μήνυμα του πιλοτηρίου. Ούτε κατάλαβα τι εννοούσε, ούτε εάν έπρεπε να συμμορφωθώ σε κάποια εντολή. Πάνω στο σοκ της αφυπνίσεως με κυρίευσε ένα αταβιστικό συναίσθημα. Προφανώς κάποιος πρόγονός μου είχε επιβιώσει σε ναυμαχία με γαλέρες και ευγνωμονούσε, όσο ζούσε, τον κυβερνήτη, ο οποίος πριν από την έναρξη της μάχης, έδωσε εντολή, να ανοίξουν τις δέστρες των κωπηλατών, ώστε αν κτυπηθεί το πλοίο, να μη βουλιάξουν κι αυτοί μαζί.
Όταν συνειδητοποίησα, ότι δεν βρισκόμουν σε αυτή την εποχή, εξέφρασα την απορία μου στην αεροσυνοδό για το παράδοξο του μηνύματος και αν έγινε κάποιο λάθος, οπότε θα πρέπει να προσδεθούμε, λόγω επικείμενων αναταράξεων. Με κοίταξε με ένα περίεργο χαμόγελο, το οποίο δεν μπόρεσα να διακρίνω, εάν υπέκρυπτε οίκτο ή σαρκασμό και μου είπε: «Μακάρι το πρόβλημα να ήταν μόνο οι αναταράξεις, το πρόβλημα είναι, ότι δεν υπάρχει επιστροφή»!
Από την τρομάρα μου ξύπνησα οριστικά αυτή την φορά. Αισθανόμουν σαν να είχα κοιμηθεί σε ιερό του Αμφιάραου και ότι έπρεπε να ερμηνεύσω το όνειρο.
Από κοινωνιολογικής απόψεως μπορούμε να πούμε, ότι ο Δυτικός κόσμος, έπειτα από δύο παγκοσμίους πολέμους και την κατάρρευση του Ανατολικού μπλοκ, συνεπώς και του διπολισμού, παρουσιάζει συμπτώματα πνευματικής αλλά και ψυχολογικής κοπώσεως. Η ανικανότητα ανανεώσεώς του μπορεί να ερμηνευθεί και ως γήρανση. Οι έννοιες του λαού και της κοινωνίας έχουν εξαφανισθεί από το λεξιλόγιό μας. Η συμβίωση των ανθρώπων έχει χάσει την συλλογική της διάσταση, κυριαρχεί ο ατομισμός και η διαφορετικότητα, ενώ εμφανίζονται και υποκατάστατα της συλλογικότητας, όπως η διατομικότητα (ενσυναίσθηση), η αλληλεγγύη, ακόμη και η ζωοφιλία!
Αυτό που κρύβεται από τις εικόνες της τηλεοράσεως, είναι η πραγματικότητα, ότι δηλ. στην Ουκρανία συγκρούονται οι δύο μεγάλες Δυνάμεις, ο Πούτιν με τον Μπάιντεν
Σε ένα τέτοιο κόσμο κυριαρχεί η παραίτηση με δύο χαρακτηριστικά: α) ο άνθρωπος δεν θέλει να σκέφτεται, φοβάται, ότι η σκέψη θα τον οδηγήσει σε νέες απογοητεύσεις και νέα αδιέξοδα και β) αφήνεται στην ροή του χρόνου. Αφού ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί να αλλάξει την πραγματικότητα, αφήνει την πρωτοβουλία στον χρόνο. Είναι απογοητευτικό να ακούς από νέους: η τεχνολογία θα εξορθολογήσει τον κόσμο.
Πόσο γρήγορα αλλάζει ο κόσμος και πόσο ο ίδιος πάλι μένει! Πριν από 50 χρόνια οι πετυχημένοι γονείς αυτών των νέων, γεμάτοι ενθουσιασμό, διακήρυτταν: Οι αγορές θα εξορθολογήσουν τον κόσμο, δεν χρειάζονται πια απατηλά όνειρα, τέρμα οι πόλεμοι, οι άνθρωποι θα εκτονώνουν τον ανταγωνισμό τους, την απληστία τους και την ανασφάλειά τους με τις συναλλαγές!
Το μήνυμα είναι, ότι ο ιστορικός, επομένως και ο γεωπολιτικός χρόνος της εποχής μας έχει πάρει έναν νομοτελειακό γραμμικό χαρακτήρα, χωρίς επιστροφή, προς μία παγκόσμια κατάσταση, η οποία μπορεί να μην είναι ιδανική για όλους αλλά θα είναι απολύτως λειτουργική. Οι εξιδανικεύσεις αποτελούν ουτοπία, όπως θα έλεγε και ο Μαρξ.
Αυτή λοιπόν είναι η έννοια της εσχατολογίας, η οποία προέρχεται μεν από την θεολογία αλλά αποτελεί μεγάλο πειρασμό για κάθε έναν, που πιστεύει ότι είναι ο εκλεκτός της ιστορίας για την σωτηρία της ανθρωπότητας.
Ερώτημα: γιατί δεν μπόρεσε η παγκοσμιοποίηση να φέρει αυτή την εσχατολογική λύση; Προφανώς εκ των υστέρων το Ιερατείο, ας το πούμε, της Παγκόσμιας Τελικής Λύσεως διαπίστωσε, ότι η παγκοσμιοποίηση μπορεί να είχε μεγάλη ορμητικότητα και έκανε πολύ θόρυβο αλλά δεν μπορούσε να γίνει διεθνής λαϊκή πίστη, να γίνει θρησκεία χωρίς Θεό.
Είχαμε πιστέψει, ότι ο Μπάιντεν θα ήταν ένας ήπιος, γραφειοκρατικός τύπος πολιτικού για την διαχείριση της εξουσίας, ένα μεσοβασίλειο δηλαδή μέχρι το σύστημα να βρει τον κατάλληλο για τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις. Μέχρι τον επόμενο όμως οι ΗΠΑ μπορούν να κερδίσουν πολύ περισσότερα χρήματα με την εξωτερική τους πολιτική. Αυτές οι αποφάσεις δεν τις λαμβάνει ο Πρόεδρος, αλλά το περίφημο NSA (National Security Agency), το οποίο κατ’ ουσίαν είναι ανεξέλεγκτο.
Ο Ρ. Ρήγκαν ως ηθοποιός μας έχει αποκαλύψει έναν άγραφο κανόνα λειτουργίας του NSA: «You say, I sell» (Εσείς μου λέτε τι να πω και εγώ βγαίνω και το περνάω προς τα έξω). Αυτό τελικά είναι το κοινό σημείο μεταξύ Μπάιντεν και Ζελένσκι, πρόκειται για δύο παράλληλους ρόλους ηθοποιών στο ίδιο έργο.
2. Τι μπορούμε να κάνουμε;
Εμείς, οι απλοί άνθρωποι, μπορούμε να κάνουμε κάτι ή θα περιορισθούμε στον ρόλο του θεατή;
Πρώτ’ απ’ όλα έχει σημασία να ξέρουμε ποιός είναι ο κοινός υποβολέας των δύο αυτών ηθοποιών, που είναι και ο σεναριογράφος του έργου, δηλ. ποιο είναι το συγκεκριμένο επιχειρησιακό σχέδιο της Παγκόσμιας Τελικής Λύσεως. Το σχέδιο εξελίσσεται σε δύο επίπεδα:
α) Στο γεωπολιτικό επίπεδο επιδιώκει την de facto αχρήστευση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε με πρωτοβουλία Αγγλίας και ΗΠΑ στην διάρκεια του πολέμου και σύμπραξη της Ρωσίας με σκοπό την καθιέρωση ενός παγκόσμιου συστήματος ασφάλειας, χωρίς όμως τις αδυναμίες της προπολεμικής Κοινωνίας των Εθνών. Έτσι χώρισαν την λειτουργία του Οργανισμού σε δύο επίπεδα: την Γενική Συνέλευση, η οποία λειτουργεί με βάση τις αρχές της δημοκρατίας, που είναι η ισοτιμία των μελών και η αρχή της πλειοψηφίας και το Συμβούλιο Ασφαλείας, το οποίο λειτουργεί ως κλειστή λέσχη βασικά των Μονίμων μελών, με μία μόνο αρχή, της απολύτου συναινέσεως, με δικαίωμα αρνησικυρίας των μελών (veto).
Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης πέφτει στους λαούς της Ευρώπης. Πρέπει να πιέσουμε και να συμβάλλουμε στην παγκόσμια ειρήνη με δύο στόχους: την γεωπολιτική αυτονόμηση της Ευρώπης και στην επανασύσταση του Κινήματος των Αδεσμεύτων
Επρόκειτο για την δημιουργία ενός προνομιακού υψιπέδου των Μεγάλων Δυνάμεων, με το οποίο όμως απεφεύχθη η έκρηξη ενός Τρίτου παγκοσμίου πολέμου αμέσως μετά τον τερματισμό του Δευτέρου. Αυτό το σύστημα παγκόσμιας ισορροπίας θέλει διακαώς να καταστρέψουν οι γνωστοί και άγνωστοι άνθρωποι του NSA των ΗΠΑ. β) Στο ιδεολογικό επίπεδο οι σεναριογράφοι του Μπάιντεν, ως καλοί μαθητές των «Νεοσυντηρητικών» των προέδρων Μπους εκμεταλλεύονται την θρησκευτική κοσμοθεωρία των Αμερικανών. Πρόκειται για το φαινόμενο, που το χαρακτηρίζω ως την Αμερικανική Σχιζοφρένεια. Ο Μέσος Αμερικανός βιώνει την πίστη του διχοτομικά. Στην Αμερικανική αντίληψη η έννοια του Θεού χωρίζεται σε δύο επίπεδα: στην Μικρή και την Μεγάλη εικόνα. Μπορεί να θεωρούν τον Ιησού Χριστό ως το κέντρο του κόσμου αλλά τον εγκλωβίζουν στην Μικρή εικόνα. Είναι ο ατομικός τους Σωτήρας και ο σύμβουλος της προσωπικής τους ζωής. Στην Μεγάλη εικόνα όμως αλλάζει εντελώς το αξιακό σύστημα. Στην Μεγάλη εικόνα κυριαρχεί το Σχέδιο του Θεού για την ανθρωπότητα, την εσχατολογία και την Βασιλεία του Θεού. Διευκολύνει πολύ τους Αμερικανούς, το ότι η Αγία Γραφή χωρίζεται σε δύο μέρη: την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Υποτίθεται, ότι η αποστολή του Ιησού Χριστού ήταν να κλείσει μία νέα Συμφωνία (Διαθήκη) ανάμεσα τόσο στον Θεό και τον άνθρωπο, όσο και ανάμεσα στους ανθρώπους, η οποία να στηρίζεται στην αγάπη. Εννοείται, ότι προϋπόθεση της αγάπης είναι η αποδοχή της απολύτου ισότητας μεταξύ των ανθρώπων και των λαών. Όμως η Αμερικανική Σχιζοφρένεια έγκειται κατά την άποψή μας, στην πραγματικότητα, ότι πιστεύουν ταυτόχρονα σε τρεις Θεούς. Για τους Αμερικανούς η Αγία Τριάδα είναι: ο Φύλαρχος-Γιαχβέ, ο Θεός-Πατήρ, ενώ το Άγιο Πνεύμα έχει αντικατασταθεί από το χρήμα, ως απόδειξη θείας ευλογίας. Η Αμερικανική Αγία Τριάδα δεν είναι ομοούσια, όπως η χριστιανική αλλά ετερούσια, δηλ. τα πρόσωπά της είναι φορείς διαφορετικών αξιακών συστημάτων. Έτσι ο Φύλαρχος-Γιαχβέ εφαρμόζει το Σχέδιό του για την ανθρωπότητα, παρακολουθεί την ιστορία και την πολιτική και φροντίζει για την τελική επικράτηση του Περιούσιου λαού Του, ο οποίος έχει μετεξελιχθεί. Παλαιά ήταν μόνο ο λαός Ισραήλ, οποίος και παραμένει αλλά, αφού δημιουργήθηκε μία νέα «Γη της Επαγγελίας» από τον νέο λαό της Βίβλου, τους Αγγλοσάξονες αποίκους του Νέου κόσμου και αφού πήραν την εντολή από τον Φύλαρχο-Γιαχβέ να εξολοθρέψουν όλους τους Γηγενείς ειδωλολάτρες, όπως έκανε ο λαός Ισραήλ, σήμερα η πολιτική κάστα της Ουάσιγκτον θέλει να πιστεύει, ότι κρατεί στα στιβαρά της χέρια το πηδάλιο του Σχεδίου του Θεού. Όμως η αποτυχία των ΗΠΑ να ηγηθούν του κύματος της παγκοσμιοποιήσεως μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ ήταν όχι μόνο μία δυσάρεστη αλλά και ανεξήγητη έκπληξη για τους Αμερικανούς. Πώς είναι δυνατόν, επί δεκαετίες οι Αμερικανοί και οι Καναδοί να προσεύχονται, να απαλλάξει ο Θεός τούς χριστιανούς της Ανατολής από τους διωγμούς των άθεων Κομμουνιστών και ο Θεός να τους ακούσει μεν αλλά αντί να επιβραβεύσει τους Αμερικανούς, που μένουν πιστοί και να ευλογήσει το αξιακό τους σύστημα, επιβράβευσε τους Κινέζους! Αν είναι δυνατόν! Αυτή η εξέλιξη συν την οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει μεγάλη ανασφάλεια στους Αμερικανούς, συνειδησιακή, οικονομική και γεωπολιτική.
Η πρόταση της σχολής των Νεοσυντηρητικών της οικογένειας Μπους, που έχουν επιστρέψει στα γραφεία του Λευκού Οίκου, για την διαχείριση του προβλήματος προφανώς ήταν:
α) Η αποχώρηση από το Αφγανιστάν. Ο άμεσος και προκλητικά αδιάφορος χαρακτήρας της αποχωρήσεως αποδεικνύει, ότι δεν θέλουν πλέον να θεωρούν το πολεμικό Ισλάμ, ως τον μεγαλύτερο εχθρό τους, ελπίζοντας σε μία μελλοντική ανταπόδοση, ίσως και συνεργασία, αλλά και ότι η απόφαση είχε στρατηγικό χαρακτήρα και είχε ληφθεί σε συνδυασμό με μία άλλη.
β) Η άλλη ήταν ένας νέος πόλεμος με έναν νέο εχθρό αλλά χωρίς άμεση στρατιωτική εμπλοκή των ΗΠΑ. Έτσι επιλέχθηκε ως δόλωμα η Ουκρανία, με το πλεονέκτημα ότι μπορεί η κρίση να είναι τοπική και να ελέγχεται. Όμως ο πόλεμος είναι και γενικός, διότι έχει να κάνει με την μεγάλη εκκρεμότητα, την επιβεβαίωση των αμερικανικών αξιών. Έτσι ενεργοποιείται το συλλογικό «θυμικό» των Αμερικανών και δημιουργείται μία μαζική ψύχωση, η οποία στην συνέχεια διεθνοποιείται σε συνδυασμό με τον εκβιαστικό χαρακτήρα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής: «Μαζί μας ή εναντίον μας!»(Μπους τζούνιορ).
***
Αυτό που κρύβεται από τις εικόνες της τηλεοράσεως, είναι η πραγματικότητα, ότι δηλ. στην Ουκρανία συγκρούονται οι δύο μεγάλες Δυνάμεις, ο Πούτιν με τον Μπάιντεν.
Έτσι αναβιώνει η πολεμική θεολογία της συγκρούσεως μεταξύ δύο αυτοκρατοριών, του Καλού και του Κακού, όπως αυτή καθιερώθηκε από τον Ρ. Ρήγκαν. Στην συλλογική του συνείδηση ο Αμερικανός θέλει να αισθάνεται, ότι αποτελεί βασικό παράγοντα υλοποιήσεως του Σχεδίου του Θεού.
Για τους Αμερικανούς η Βασιλεία του Θεού δεν είναι μετέωρη, θα έλθει ως επιβράβευση της νίκης της Αυτοκρατορίας του Καλού πάνω στην Αυτοκρατορία του Κακού.
Κατά την κοινωνιολογική μας άποψη, οι Αμερικανοί είναι ένας ιστορικά ανώριμος λαός, ο οποίος έχει όλο τον δυναμισμό της εφηβείας αλλά παράλληλα και εξίσου έντονα την ανασφάλεια, τον ευερέθιστο χαρακτήρα και την επιθετικότητα αυτής της ηλικίας.
Δεν μπορούν να καταλάβουν, ότι δεν υπάρχει μόνο το άσπρο και το μαύρο αλλά και οι ενδιάμεσες αποχρώσεις.
Είναι δυνατή κάποια πρόβλεψη για το μέλλον; Δυστυχώς ναι. Με δεδομένο:
α) Ότι τα κέντρα και παράκεντρα εξουσίας στις ΗΠΑ έχουν διαμορφώσει μία γεωστρατηγική εσχατολογικού χαρακτήρα, στην βάση της συλλογικής ανασφάλειας του αμερικανικού λαού. β) Ότι ο αμερικανικός λαός δεν διαθέτει ούτε την ωριμότητα ούτε την αυτογνωσία για να μπορέσει να διαχειρισθεί την κρίση που περνά.
γ) Ότι οι Αμερικανοί έχουν χάσει την πίστη τους στην ανωτερότητα των αξιών του πολιτισμού τους, αφού οι κυβερνήσεις τους επί 30 χρόνια επένδυαν μόνο στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και στα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής, παράλληλα με την θεαματική συρρίκνωση της μεσαίας τάξεως και
δ) ότι για πρώτη φορά στην ιστορία τους οι Αμερικανοί δεν μπορούν να καταφύγουν στην εύκολη λύση της απομονώσεως,
μπορούμε να προβλέψουμε, ότι για μεγάλο διάστημα θα διατηρούν τον κόσμο σε αναταραχή, ελπίζοντας, ότι έτσι οι αντίπαλοί τους θα φθαρούν περισσότερο από τους ίδιους.
Το τελικό συμπέρασμα είναι το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης πέφτει στους λαούς της Ευρώπης. Πρέπει να πιέσουμε και να συμβάλλουμε στην παγκόσμια ειρήνη με δύο στόχους: την γεωπολιτική αυτονόμηση της Ευρώπης και στην επανασύσταση του Κινήματος των Αδεσμεύτων.
Όσο για μάς τους απλούς ανθρώπους η λογική λέει «Μη προσδένεστε! Μη παρασύρεστε από την προπαγάνδα του ενός ή του άλλου, κρατήστε ελεύθερο το πνεύμα σας γιατί έχουμε μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά μας».
* Ο Ηλίας Φιλιππίδης έχει διατελέσει πανεπιστημιακός κοινωνιολογίας, νομικός και στο διάστημα 1991-2011 ήταν μέλος του προεδρείου της Διεθνούς Επιστημονικής Ενώσεως Παγκοσμίου Οικονομίας και Πολιτικής (IWVWW) με έδρα το Βερολίνο.
