Στην ιστοσελίδα της κίνησης δημοτών Βριλησσίων «Δράση για μια άλλη πόλη», και με αφορμή την συμμμόρφωση του Δήμου σε ευρωπαϊκό κανονισμό που αφορά στα προσωπικά δεδομένα, ανακαλύψαμε άρθρο του Λάμπη Λαζάκη με τίτλο: «Προσωπικά δεδομένα: Η άλλη όψη της κατάργησης των κοινωνικών σχέσεων». Ιδού ένα απόσπασμα:
Ήδη, με αφορμή την παλαιότερη σχετική ευρωπαϊκή Οδηγία του 1995 και πριν από τη διετή περίοδο προσαρμογής μας στον αυστηρότερο (προστατευτικότερο) Κανονισμό, τα περιστατικά τούτης της επιχείρησης απομόνωσης και αλληλοστεγάνωσης των δημοτών, με επίκληση από τις Αρχές του «καθήκοντός τους» για την προστασία των δεδομένων μας, εντείνονται και πληθαίνουν: από εδώ, μια πρόεδρος και ένας γραμματέας σε Σύλλογο Γονέων που αρνούνται να γνωστοποιήσουν στα μέλη του Συλλόγου αίτημα ενός νέου μέλους για επικοινωνία μαζί τους· από εκεί, η γραμματέας της κοινωνικής υπηρεσίας του Δήμου που επίσης αρνείται να κοινοποιήσει στους δικαιούχους «της» (άπορους, άνεργους, κτλ.) μια πρόταση συνδημότη τους, διερευνητική του ενδιαφέροντός τους για σύσταση συνεργείου Συνοικιακής κομποστοποίησης· παραδίπλα, μέλη του ΚΑΠΗ που εμποδίζονται να ελέγξουν αν έχουν δικαίωμα συμμετοχής σε ταξίδια -μάλιστα επιδοτούμενα- σε σχέση με άλλα μέλη που αυτά έχουν ήδη συμμετάσχει αλλά τα ίδια μαζί με τη διοίκηση του ΚΑΠΗ αρνούνται να φανερώσουν τις συμμετοχές αυτές γιατί έτσι θα παραβιαζόταν το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων όσων συμμετείχαν!
Αυτά δεν είναι φανταστικές ιστορίες, είναι νωπά στη μνήμη πραγματικά περιστατικά, που μαζί με πολλά άλλα συνθέτουν το τοπίο μιας συνήθους καθημερινότητας ανησυχητικά απόκοσμης. Έτσι, με αυτές τις μεθόδους «προστασίας», η εσωτερική ζωή των ομάδων ή συλλογικοτήτων από δημότες ασφυκτιά, μαραζώνει και σβήνει καθώς άπαντες προσέρχονται, συμμετέχουν ή αποσύρονται αδιαφοροποίητα, σαν άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, έχοντας για λίγο απλά καταλάβει μια θέση σε μια απρόσωπη-μη αναγνωρίσιμη δομή που αφήνουν στη συνέχεια αναλλοίωτη πίσω από τις ψευδοαλλαγές της αυτοαναφορικότητάς της χωρίς κανένα δικό τους αποτύπωμα, σαν να μην είχαν ποτέ πραγματικά περάσει, από εδώ ή από εκεί, παρά μόνο σαν φαντάσματα.
Γιατί τί άλλο από φασματική μπορεί να είναι μια προσωπική-ανθρώπινη ύπαρξη χωρίςκανένα αποτύπωμα; Οριακά, το μόνο δυνατό αποτύπωμα για μια παρόμοια ύπαρξη είναι αυτό που θα κατασκευάζεται από τα προσωπικά δεδομένα του καθενός όπως αυτά θα ανασύρονται από τις ασφαλισμένες μνήμες των υπολογιστών και θα μοντάρονται κατά τη βούληση των προγραμματιστών και αυτόκλητων εγγυητών ασφαλείας του συστήματος προστασίας προσωπικών δεδομένων.
