Δεν είναι ότι δεν έχω κόνσεπτ. Είναι ότι τα κόνσεπτ που έχω συγκλίνουν προς μεγαλεπήβολα πρότζεκτ, για τα οποία δεν διαθέτω το ανάλογο μπάτζετ. ΄Οσοι με γνωρίζουν προσωπικά, ξέρουν ότι είμαι ανήσυχο και πολυπράγμον άτομο. Θέλω να πω, δεν είμαι απλά άσχολ. Είμαι πολυάσχολ. Κι ωστόσο, παρά τον καθημερινό μου μόχθο, παρά τον ιδρώτα και τα δάκρυα που προσφέρω θυσία στη μισθωτή εργασία, οποτεδήποτε τοποθετήσω την πέρσοναλ κάρντ μου στο έϊτιέμ για να δω το υπόλοιπο του λογαριασμού μου, πέφτω στα Τάρταρα. Τα εισοδήματά μου δεν θα μπορέσουν ποτέ να καλύψουν το μπάτζετ που απαιτείται για τα πρότζεκτ μου.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, είμαι αναγκασμένος να μεταφέρω το πεδίο των δραστηριοτήτων μου από την πράξη στη θεωρία. Αν δεν μπορώ να κατακτήσω τον επιχειρηματικό και τεχνοκρατικό κόσμο, μπορώ τουλάχιστον να επιστρατεύσω τις γνώσεις μου στη Θεολογία και την Κοινωνική Ανθρωπολογία, έτσι ώστε να μετεξελιχθώ σε έναν επιτυχημένο ινφλουένσερ. Θα ήθελα να είμαι κατηγορηματικός στο συγκεκριμένο σημείο: δεν με ενδιαφέρει να γίνω ένας ακόμη φόλοουερ, ή ένας ακόμη σαμπσκράϊμπερ. Ουδείς φόλοουερ (και, κατ’επέκταση, σαμπσκράϊμπερ) εστί μείζων του ινφλουένσερ αυτού. Θέλω να γίνω ινφλουένσερ, γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι έχω κάτι να πω, που ο κόσμος δεν το ξέρει και το χρειάζεται. Άσε δε που για μένα προσωπικά ως Δημήτρης (όχι ως Κατίνα, ούτε ως Παναγιώτης), παιδεία σημαίνει ακριβώς αυτό: επίδραση.
Δεν απομένει για μένα τίποτε άλλο, συνεπώς, από το να φτιάξω ένα βλογκ. Προσοχή: όχι «μπλογκ», το οποίο είναι εν πολλοίς ξεπερασμένο, αλλά βλογκ, μέσα στο οποίο θα υπάρχουν βίντεο με την αφεντιά μου να αναλύει φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας. Τώρα, σε όσους τυχόν ισχυριστούν ότι το βλογκ αυτό δεν θα έχει άλλο στόχο από το να e-βλογκάει τα γένια μου, απαντώ ότι η κακοήθειά σας δεν έχει προηγούμενο. Αν δεν σας αρέσει το βλογκ μου, να φτιάξετε το δικό σας. Και αντί να κατακρίνετε, είναι καλύτερο να μιμείσθε εκείνο που φθονείτε.
Αρκετά όμως ως εδώ. Σε επόμενη στήλη, θα σας μιλήσω για τη μάστιγα των διαδικτυακών παιχνιδιών – ξέρετε, αυτά που δεν θέλουμε να παίζουν τα παιδιά μας, αλλά που πρώτοι εμείς τους τα αγοράζουμε. Και σε μεθεπόμενη στήλη –ή ίσως ακόμα και στο προσωπικό μου βλογκ, όταν στηθεί– θα σας αναλύσω την άποψή μου για τα κινητά τηλέφωνα. Ξέρετε, τα διαβολικά αυτά αντικείμενα που έχουν καταπιεί τα μάτια και το μυαλό των παιδιών μας– και τα οποία ωστόσο εμείς πρώτοι τους αγοράζουμε. Γιατί τι να κάνεις, ρε φίλε, αν δεν του το αγοράσω εγώ, θα του το αγοράσει η μάνα του. ΄Ασε που θα νιώθει και στερημένο, το κακόμοιρο, επειδή όλοι οι άλλοι θα’χουν, κι αυτό δεν θα ‘χει.
