Ο κίνδυνος ενός πυρηνικού πολέμου είναι ένας αποτρεπτικός κίνδυνος (οξύμωρο, αλλά αληθές). Τουλάχιστον ως τώρα! Αύριο; Η βλακεία είναι πιο επικίνδυνη από την πυρηνική απειλή. Αλλά δεν είναι αποτρεπτική. Είναι ακριβώς το αντίθετο.
***
Αυτήν τη στιγμή οι ΗΠΑ διαθέτουν πάνω από 800 βάσεις σε πάνω από 80 χώρες στον πλανήτη.
Αν δει κανείς τον χάρτη, θα διαπιστώσει την περικύκλωση της Ρωσίας από το Λένινγκραντ έως τη Σαχαλίνη.
Τα τελευταία πολλά χρόνια το ΝΑΤΟ διαρκώς επεκτείνεται πλησιάζοντας τη Μόσχα σε απόσταση Αθήνας-Καβάλας.
Τα τελευταία χρόνια επίσης, οι ΗΠΑ προκάλεσαν πολέμους σε σειρά χωρών, στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στο Αφγανιστάν (για να αναφερθούμε μόνον στο πρόσφατο παρελθόν), ενώ είναι παρούσες σε κάθε εστία έντασης, από το Κέρας της Αφρικής έως τη Σινική Θάλασσα.
Στα 250 περίπου χρόνια της ύπαρξης των ΗΠΑ, η χώρα αυτή έχει εξαπολύσει πάνω από 130 πολέμους, ενώ έχει στήσει δεκάδες πραξικοπήματα, εκτροπές και συνομωσίες.
…………………..
Η χώρα αυτή πλούτισε με την «πολεμική οικονομία» κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο κι έγινε υπερδύναμη μέσα από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Κέρδισε τον Ψυχρό Πόλεμο και στη συνέχει μετεξέλιξε τον καπιταλισμό σε δικτατορία εναντίον του πλανήτη και την αστική δημοκρατία στη σύγχρονη φεουδαλική μεταδημοκρατία.
Όλες αυτές τις δεκαετίες συνηθίσαμε η επιθετικότητα των ΗΠΑ να εκδηλώνεται σε πολέμους και συρράξεις ανά την «περιφέρεια» του πλανήτη, αν και με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας (πρελούδιο όσων συμβαίνουν σήμερα) οι πόλεμοι των ΗΠΑ πάτησαν σε Ευρωπαϊκό Έδαφος! Αδιανόητο τότε, κάτι το «φυσιολογικό» σήμερα.
………………..
Αν δει κανείς την Ιστορία των Νεώτερων Χρόνων θα δει ότι κάθε φορά οι «τελικές διευθετήσεις» πραγματώθηκαν σε πολέμους και αναμετρήσεις επί Ευρωπαϊκού Εδάφους.
Ο κίνδυνος λοιπόν σήμερα είναι να αρχίσει, όπως και το 1914, μια αλληλουχία προς τον πόλεμο, που δεν θα μπορεί να σταματήσει κανείς από όσους θα ήθελαν να φρενάρουν έστω την τελευταία στιγμή.
Ο πόλεμος θα είχε ήδη συμβεί (με τη συμβατική του μορφή) αν η Δύση δεν φοβόταν τον βαρύ-μαζικό-Ναπολεόντειου τύπου Ρωσικό στρατό.
Για το ενεχόμενο της μετεξέλιξης ενός συμβατικού πολέμου σε πυρηνικό (διότι ουδείς θα δεχόταν να χάσει) καμία σκέψη δεν μπορεί να γίνει!
Διότι ουδείς δύναται να αναλύσει τη βλακεία.
Όμως η βλακεία δεν αφορά τα πυρηνικά μόνον, αλλά αφορά επίσης και τα συμβατικά στάδια της εξέλιξης ενός πολέμου, καθώς και την πορεία προς μια τέτοια καταστροφή.
Κι εδώ, όταν λέμε βλακεία εννοούμε την εξέλιξη του καπιταλισμού.
***
Όταν γίνονται κολοσσιαίες οικονομικές ανασυνθέσεις, γίνονται και οι ανάλογες πολιτικές αναδιατάξεις – εν προκειμένω ο «Πόλεμος της Κριμαίας» επανεμφανίζεται στο προσκήνιο, διότι, όπως είπαμε, οι «τελικές διευθετήσεις» γίνονται επί Ευρωπαϊκού Εδάφους.
Μόνον ο Τρόμος θα μπορούσε να πει τη σημαίνουν όλα αυτά – αν μάλιστα λάβει υπ’ όψιν ότι Ποκοπίκοι όπως η Αναλένα Μπέρμποκ (της οικογένειας Γιόσκα Φίσερ) έχουν λόγο για τις Συμφωνίες του Μινσκ, λόγου χάριν…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
11•II•2022
