Ζούμε μια ιστορική περίοδο σήμερα στην Ελλάδα. Από προτεκτοράτο που ήταν μέχρι την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, μετατρέπεται, με αμετάκλητους όρους, σε αποικία της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης.
Η Ιστορία της Ευρώπης, μετά τη διάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ένας διαρκής πόλεμος για το ποια χώρα θα κατακτήσει την άλλη. Αλλά ποτέ μέχρι σήμερα δεν είχαμε το φαινόμενο μια ευρωπαϊκή χώρα να κάνει αποικία της μιας άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και η αρχή έγινε από την Ελλάδα και θα επεκταθεί στον Νότο και την Κεντρική Ευρώπη. Γιατί ειδικά η Ελλάδα, όταν η Σουηδία έχει το ίδιο χρέος με μας; Γιατί η διαφθορά της πολιτικής στην Ελλάδα είναι συγκρίσιμη με τους δικτάτορες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής. Και προϋπόθεση μιας νεοαποικιοποίησης μέσω του χρέους, είναι μια υποτελής και διεφθαρμένη κυβέρνηση.
Σε δύο χρόνια και κάτι μήνες, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, τα πραγματικά στοιχεία είναι πολύ παραπάνω, έχουμε 3.403.000 ανθρώπουςπου βιώνουν τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Το 11,2% του πληθυσμού βρίσκεται σε πλήρη εξαθλίωση. Και το 70% δεν τα βγάζει πέρα. Το χρέος που δημιούργησαν διεφθαρμένοι πολιτικοί πρέπει να πληρωθεί με τη διάλυση της κοινωνίας και την καταστροφή ενός λαού που ζει καθημερινά δράματα. Και αυτά πρέπει να τα καταγράψουμε για να σωθεί η μαρτυρία ενός λαού. Και εδώ θα ήθελα να κάνω μια πρόταση στον Δρόμο της Αριστεράς. Να δημιουργήσει ένα χώρο για προσωπικές επώνυμες εμπειρίες που θα είναι πολύτιμες μαρτυρίες για το πώς βίωσε αυτός ο λαός την αποικιοποίησή του. Θα αρχίσω με μια προσωπική ιστορία με την ελπίδα πως θα ακολουθήσουν και άλλες. Κάτι σαν δόλωμα. Αν ναι, τότε θα έχουμε πολύτιμες μαρτυρίες για το πώς οι άνθρωποι έζησαν τη νέα υποδούλωσή τους και ίσως πώς οργάνωσαν την αντίστασή τους.
Να σημειώσουμε πως το 65% των αστέγων είναι έργο των μνημονίων.
Π.Κ.
Μια προσωπική καφκική ιστορία
Του Περικλή Κοροβέση
Στις 6 Απριλίου τρέχοντος έτους, επιστρέφοντας σπίτι μου βρίσκω θυροκολλημένο στην πόρτα ένα από εκείνα τα χαρτιά που στέλνουν οι δικαστικές ή αστυνομικές Αρχές, που χωρίς να τα διαβάσεις λες «πού έμπλεξα πάλι». Είναι πια συνείδηση όλων, πως όταν το κράτος μεριμνά για σένα, κάτι κακό σε περιμένει. Έτσι, λοιπόν, σύμφωνα με το άρθρο 36 του ΚΕΔΕ, μου επεβλήθη αναγκαστική κατάσχεση όλης της ακίνητης περιουσίας μου, ήτοι, ένα υπόγειο διαμέρισμα πολυκατοικίας 32,5 τ.μ. στην περιοχή Αγά Βρύση για μια οφειλή του ΙΚΑ, περίπου της τάξεως των περίπου 4.000 ευρώ (τότε δραχμές), που με τις προσαυξήσεις έφτασε στις 19.148,97 ευρώ. Ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν εργοδότης για να οφείλω στο ΙΚΑ. Και από εδώ και κάτω δίνω το λόγο στο σύντροφο Κάφκα, γιατί είναι θέμα της αρμοδιότητάς του.
«Ο Κ είχε συλληφθεί τον Οκτώβριο του ’67, από τη χούντα των συνταγματαρχών, στην Ελλάδα, μικρή μεν η χώρα, αλλά η παράδοσή της στο φασισμό, τα βασανιστήρια, τις αυθαίρετες φυλακίσεις και τις εκτελέσεις, είναι ένδοξη και μεγάλη. Ο Κ ήταν ύποπτος για ανατρεπτικές ενέργειες εναντίον της νόμιμης κυβέρνησης των πραξικοπηματιών και μέλος του Πατριωτικού Μετώπου. Η ειδική ευφυΐα των Ελλήνων ανακριτών τούς έκανε σίγουρους πως οι υποψίες τους ήταν πραγματικότητα, αλλά για τυπικούς λόγους έπρεπε να το βεβαιώσει και ο ίδιος ο ύποπτος. Και έπρεπε να γίνει εθελοντικώς και προθύμως, γιατί η αλήθεια της εξουσίας δεν αμφισβητείται.
Αν ο ύποπτος αρνιόταν, τότε υπήρχε μια άλλη μέθοδος πιο δραστική. Τα βασανιστήρια, ηλεκτροσόκ, εικονικές εκτελέσεις και ακόμα ειδικά σεξουαλικά βασανιστήρια, ανεξαρτήτως φύλου. Αλλά οι γυναίκες είχαν τη μερίδα του λέοντος. Εξάλλου, για τους βασανιστές αυτό ήταν πιο ευχάριστο και εκτελούσαν το καθήκον που τους είχε αναθέσει η πατρίδα αγόγγυστα και με χαρά. Τα θύματα, όπως διαπιστώνουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, αποκτούν μόνιμη αναπηρία, σωματική και ψυχική, και πριν αποδοθούν στην κοινωνία πρέπει να αποκατασταθούν. Για αυτό ιδρύθηκαν και τα Κέντρα Αποκατάστασης Βασανιστηρίων. Αλλά αποκατάσταση βασανισθέντων δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι αφέθηκαν στη μοίρα τους συχνά με τραγικές συνέπειες. Ο Κ εξήλθε με πέντε σπονδύλους μετατοπισμένους και σοβαρά ψυχικά προβλήματα που, εντούτοις, δεν επηρέασαν την κρίση του αλλά ριζώθηκαν στην ψυχή του. Συνέχισε τις δραστηριότητες στο εξωτερικό και όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, δούλεψε στις οικοδομές που δεν ήταν ό,τι καλύτερο υπήρχε για τους σπονδύλους του. Και τα προβλήματα υγείας έγιναν πιο σοβαρά. Χρήματα για μια σοβαρή θεραπεία δεν υπήρχαν και τον ανέλαβαν δωρεάν διάφοροι σύντροφοί του γιατροί. Ένας φίλος του ψυχίατρος τον συμβούλεψε να κάνει αίτηση για αναπηρική σύνταξη στο ΙΚΑ. (Ένας οργανισμός που φαίνεται σαν ασφαλιστικό ταμείο, χωρίς όμως να έχει καμία ομοιότητα με αυτά που ξέρουμε στην Ευρώπη). Η φτώχεια είναι επιταχυντής, αλλά και δημιουργός ψυχικών νοσημάτων, του είπε ο φίλος του.
Ο Κ παρά τους ενδοιασμούς του, πείθεται από τη φτώχεια του να κάνει αυτό το διάβημα. Αφού πέρασε από διάφορες επίπονες επιτροπές που οι γιατροί έμοιαζαν περισσότερο με ανακριτές παρά με μαθητές του Ιπποκράτη, εντούτοις δίκαιοι, διαπιστώνουν μια αναπηρία 67% και του παραχωρούν μια σύνταξη της τάξης των 80.000 δραχμών. Αυτά το 1981. Οι δουλειές του Κ ήταν πάντα ανασφαλείς και αβέβαιες, μέχρι που το 1999 βρίσκει μόνιμη δουλειά. Την επόμενη καταφεύγει στο ΙΚΑ με σκοπό να κάνει αναίρεση της σύνταξης. Και από εδώ αρχίζουν οι εκπλήξεις. Ένας γέρος κλητήρας τον συμβουλεύει: “Για το καλό σου άνθρωπέ μου, σήκω και φύγε, μεγάλος άνθρωπος είσαι, αφού πέρασες τόσες επιτροπές ήσουν εντάξει. Αλλιώτικα θα μπλεχτείς. Ξέρω εγώ τι σου λέω”. Η έκπληξη του Κ ήταν ακόμα μεγαλύτερη, όταν η αρμόδια προϊσταμένη τον αποτρέπει να παραιτηθεί τώρα από τη σύνταξή του, συμβουλεύοντάς τον να αφήσει ένα χρονικό διάστημα, να προσαρμοστεί στη νέα δουλειά, να βεβαιωθεί πως μπορεί να τα καταφέρει, το προβλέπει και ο νόμος εξάλλου, και όταν όλα πάνε καλά να ξανάρθει. Αυτός επέμενε, τελικά πήρε έναν αριθμό πρωτοκόλλου.
Ο Κ περπατούσε ευτυχής στο δρόμο και λίγο περήφανος για τον εαυτό του. Ξεμπέρδεψε με τη γραφειοκρατία εύκολα και δεν χρειαζόταν να τρέχει από γραφείο σε γραφείο μέχρι εξαντλήσεως. Δεν ήξερε, όμως, πως εκείνο το χαρτάκι του πρωτοκόλλου ήταν η αρχή της κατάσχεσης του σπιτιού του. Τι σπίτι, δηλαδή, ήταν ένας αποθηκευτικός χώρος των γονιών του, που η πονόψυχη μάνα του, επειδή τον θεωρούσε ανεπρόκοπο, του το έδωσε με γονική παροχή. Ο Κ ακόμα θυμάται τα λόγια της: “Να έχεις και συ κάπου να βάλεις το κεφάλι σου και να μη βρεθείς να κοιμάσαι στους δρόμους. Γιατί με αυτά που γράφεις και με τα πολιτικά που τρέχεις, δεν θα βρεις προκοπή”. Η σύνταξη όμως εξακολουθούσε να έρχεται και αυτός το εξέλαβε πως την έστελναν σαν ένα είδος κοινωνικού βοηθήματος, γιατί τα λεφτά που κέρδιζε ήταν λίγα.
Το 2001, ο Κ λαμβάνει μια επιστολή από το ΙΚΑ που του ζητούν τα λεφτά πίσω, γιατί από λάθος έφταναν σε αυτόν. Και από εδώ αρχίζει ένας κυκεώνας. Το ποσό που είχε συσσωρευτεί ήταν απλησίαστο. Ζήτησε να τους πάει τη φορολογική του δήλωση, να βρουν την κατάλληλη δόση που θα καταβάλλεται αυτομάτως μέσω τραπεζικής εντολής. Ο αρμόδιος το πήρε σαν να του βρίζει τα ιερά και τα όσια και του είπε αγριεμένα: “Δεν θα μας πείτε κύριε πώς θα κάνουμε τη δουλειά μας. Εμείς θα σας πούμε τι θα κάνετε”. Και αφού ο Κ δεν μπόρεσε να βρει άκρη και το μόνο που κατάφερνε ήταν να ανεβαίνει και να κατεβαίνει σκάλες, για να προφυλάξει την ασθενική του μέση, δίνει την υπόθεση σε ένα αξιοσέβαστο νομικό γραφείο με εξαίρετο όνομα.
Ούτε αυτός ο έμπειρος δικηγόρος μπόρεσε να βρει άκρη, ύστερα από έντεκα χρόνια. Το αίτημα παραμένει το ίδιο από τότε. Διακανονισμός ανάλογα με τα εισοδήματα. Αν και είμαι ο συγγραφέας του Πύργου και της Δίκης σύντομα διαπιστώνω για άλλη μια φορά πως η πραγματικότητα μπορεί να πάει εκεί που δεν φτάνει η τολμηρότερη φαντασία».
Υ.Γ. Να ευχαριστήσω το μεγάλο συγγραφέα Κάφκα που μετέφερε με ακρίβεια την περιπέτειά μου. Θέλω όμως να ρωτήσω τους αρμόδιους του ΙΚΑ τα εξής:
α. Αν και το λάθος είναι δικό σας -και με την απλή λογική, αλλά ακόμα και με το νόμο- δεν γίνεται να πληρώνει άλλος για το λάθος του άλλου, γιατί δεν δεχτήκατε ποτέ διακανονισμό του αρχικού χρέους, που εσείς μου το φορτώσατε και εν αγνοία μου και χωρίς εγώ να το ζητήσω. Εγώ πίστευα πως απλά κάνατε τη δουλειά σας.
β. Αφού το χρέος, όπως εσείς το έχετε ορίσει με τις προσαυξήσεις, ανέρχεται στο ποσό των 19.148,97 γιατί θέλετε να πουλήσετε το υπόγειο των 40.000 ευρώ; Η διαφορά σε ποιον θα πάει, σε περίπτωση που το σχέδιό σας ευοδωθεί;
γ. Μήπως το ΙΚΑ έχει μπει και αυτό στην ελεύθερη αγορά, ενώ εμείς πιστεύαμε πως είναι το Ταμείο των φτωχών; Μήπως όλα αυτά ήταν μια παγίδα τραπεζικού τύπου;
