Γράφει ο Θεόδωρος Τσελεπής
Πολλές φορές μπήκα στον πειρασμό να σχολιάσω όσα λένε ή πράττουν διάφοροι βουλευτές ή στελέχη του ΣYΡΙΖΑ. Σκέφτηκα, όμως, πως απλά θα αναπαράγω κι εγώ όλη αυτή τη γελοία κατάσταση που δεν αφορά τον κόσμο, τα προβλήματά του και τελικά την ίδια τη ζωή.
Πίστευα πως η απειρία όσων ξαφνικά βρέθηκαν σε θέσεις-κλειδιά, όπως αυτή του βουλευτή, έδινε άλλοθι για όσα λέγονταν ή πράττονταν κατά καιρούς. Όταν όμως το φαινόμενο επαναλαμβάνεται, τότε παύει να είναι τυχαίο. Παύει να αποτελεί σύμπτωση και είναι σύμπτωμα.
Γιατί θα πρέπει να μου ζητούν να απολογούμαι στον κάθε καραγκιόζη, για το τι δήλωσε ο συνεργαζόμενος βουλευτής που λέει ότι πήδηξε τη μισή Αθήνα; Γιατί θα πρέπει να υπομένω τις αηδίες του στο Τwitter ή στο Facebook, αλληλοϋβριζόμενος με άλλους; Πόσο μαγκιά ξεχειλίζει πια από τα μπατζάκια του; Πόσο με απασχολεί εμένα ως άνεργο, η συνεχής αυτοπροβολή του με δηλώσεις-προκλήσεις; Αλήθεια, λύθηκαν όλα τα προβλήματα στην Κοινοβουλευτική μας Ομάδα και ασχολούμαστε όλη μέρα με αναρτήσεις και δηλώσεις στα ΜΜΕ; Και, τελικά, η συνεχής υπενθύμισή του πως είναι συνεργαζόμενος και όχι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύει πραγματικά πως του δίνει άλλοθι για όσα λέει και δεν πράττει;
Και συ Βαγγελάκη τέκνον μου; Δεν σε προβληματίζει που γίνεσαι γνωστός από την παραπολιτική σου δράση και όχι την πολιτική; Εκτός κι αν θεωρείται επαναστατική πράξη μια κακόγουστη αμφίεση. Για το θέμα της καταδίκης σου από τη Θεματική Επιτροπή Θρησκευμάτων του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα κάνω κανένα σχόλιο. Είναι ντροπή και μόνο που υπάρχει τέτοια θεματική.
Υπάρχει και κάτι ακόμη, όμως, που δείχνει καθαρά πώς αντιλαμβάνονται κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ το θέμα του βουλευτή. Βουλευτής εκλεγμένος στη Β’ Αθήνας, καταγόμενος από μεγάλη πόλη της Δυτικής Ελλάδας και προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, έστειλε πακέτο συγγενικό του πρόσωπο αποσπασμένο από το Δημόσιο στην οργάνωση της ιδιαίτερης πατρίδας του, να «εργάζεται» στα εκεί γραφεία. Γιατί μπορεί να μην εκλέγεται πλέον στο «χωριό», αλλά πάντα θα ενδιαφέρεται για τον τόπο του.
Δεν ξέρω αν όλα αυτά είναι σημάδια για το πώς θα ασκούν κάποιοι εξουσία σε λίγο καιρό. Σίγουρα δεν είναι ο κανόνας. Ακόμα και ως εξαίρεση, όμως, είναι ντροπή για την Αριστερά. Δεν έχω την απαίτηση, αλλά ούτε και την ψευδαίσθηση, πως όλοι ξαφνικά έγιναν αριστεροί, ανιδιοτελείς και ιδεολόγοι. Έχω την απαίτηση, όμως, από όλους εμάς να βρούμε τις ασφαλιστικές δικλίδες που δεν θα μετατρέψουν ένα κόμμα της Αριστεράς σε πασαρέλα επωνύμων και σε καταφύγιο για καιροσκόπους και λαμόγια.
Για μένα Αριστερά είναι ουμανισμός, ανιδιοτέλεια και ντομπροσύνη. Αριστερά είναι ό,τι ενώνει. Αριστερά είναι ουτοπία και όραμα. Και αν κάποιοι δεν ξέρουν τι είναι Αριστερά –και μάλλον είναι αρκετοί– ας ξεκινήσουν από τα βασικά. Ας διαβάσουν την ομιλία του Αλβάρο Γκαρσία Λινέρα, αντιπροέδρου του Πολυεθνικού Κράτους της Βολιβίας, στο 4ο Συνέδριο του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Και ας δώσουν προσοχή όταν λέει πως δεν αρκεί η διάγνωση και η καταγγελία, πως πρέπει να ανακτήσουμε την έννοια της Δημοκρατίας, να διεκδικήσουμε τα κοινά αγαθά και δικαιώματα, να διεκδικήσουμε μια νέα λογική σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, με μια νέα πίστη που θα ξαναχτίζει την ελπίδα.
Απλά πράγματα. Ή πράξε Αριστερά ή ψόφα!
