Το «Πάμε Σύνταγμα, μένουμε Σύνταγμα» αυτής της στήλης πριν 2 βδομάδες, δεν ήταν ακριβώς ιδέα των συντακτών της. Αυτοί απλά «άκουσαν» αυτό που σκέφτονταν τόσος κόσμος.
«Τι θα γίνει κάθε φορά που φτάνουμε Σύνταγμα, θα τρέχουμε πνιγμένοι στα χημικά; Χρειάζεται κάτι άλλο». Τα γεγονότα σε κεντρικές πλατείες άλλων χωρών έμπνευσαν πολλούς και φόβισαν άλλους. Λίγες μέρες πριν την απεργία της 23ης Φεβρουαρίου η ανησυχία είχε ενταθεί. Στις 23 Φεβρουαρίου βγήκε μια πείρα. Παρέμειναν στο Σύνταγμα πολλοί διαδηλωτές και διαπίστωσαν την ανάγκη για πιο αποφαστιστική και πιο συντονισμένη παραμονή σε άλλη ευκαιρία, σε επόμενη συγκέντρωση που πρέπει να γίνει.
Τώρα, γίνεται πολύς λόγος για πρόωρες εκλογές. Ίσως εξαγγελθούν και γίνουν σχετικά σύντομα. Τι θα κάνουμε πάλι σε αυτές; Απλά θα ψηφίσουμε για βγούνε οι ίδιοι πάνω – κάτω και να συνεχίσουν την μνημονιακή πολιτική σε πιο βαριές δοσολογίες; Θα ψηφίσουμε για να βγούνε οι «δικοί μας» και να πανηγυρίσει το ένα κομμάτι της Αριστεράς ότι είναι το μεγαλύτερο και ένα άλλο ότι ξανασώθηκε κοινοβουλευτικά; Θα οδηγηθούμε στο βουβό κύμα της αποχής, του άκυρου και του λευκού;
Μια νέα ιδέα έχει αρχίσει να κυκλοφορεί: Ευρύ, ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο των δυνάμεων που αγωνίζονται στην πράξη ενάντια στο Μνημόνιο. Η Αριστερά να υπερβεί τον εαυτό της, να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, ότι θέτει τις δυνάμεις της (κάθε κόμμα και οργάνωση) στην υπόθεση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και πως η κατάρτιση ενός ενωτικού ψηφοδελτίου θα υπηρετήσει αυτήν την ανάγκη. Έτσι απλά, χωρίς πολλά «μα» και «πώς», να δώσουμε ζωή σε ένα νέο εγχείρημα που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στο ριζοσπαστισμό που αναπτύσσεται σαν μια τάση στην ελληνική κοινωνία, πριν να είναι πολύ αργά.
Ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο δεν μπορεί να είναι αρένα διαγκωνισμών για το ποιος θα γίνει βουλευτής στο χωριό. Θα μπορούσαμε να πάμε την υπέρβαση πιο βαθιά και να πούμε ότι χρειαζόμαστε και νέα πολιτική και νέους πολιτικούς, αυτούς που μπορούμε να επιλέξουμε μέσα από τα κινήματα, τέτοιους που να μην είναι από τις κομματικές και κοινοβουλευτικές επετηρίδες κ.λπ.
Αυτή η ιδέα μοιάζει δύσκολο να πραγματοποιηθεί, γιατί κυριαρχεί μια αντίληψη «μικρό – μικρό τ’ αμπέλι μου, μα κατά δικό μου». Γιατί η ιδιοτέλεια της Αριστεράς έχει αποδειχθεί υπέρτερη από την διάθεση να προσφέρει και να υπηρετήσει τους εργαζόμενους και το λαϊκό κίνημα.
Κι όμως, αυτή η πρόταση μπορεί να βρει πολλούς υποστηριχτές. Μπορεί να συγκινήσει, μπορεί να στρατεύσει ανθρώπους και δυνάμεις.
Γι’ αυτό, σε κάθε επίπεδο και σε κάθε ευκαιρία χρειάζονται πραγματικά προωθητικές ιδέες. Αυτές που στηρίζονται στην διάθεση του κόσμου, που ενώνουν τον κόσμο, τον καθιστούν αντίπαλο, του ανοίγουν το δρόμο για να πετύχει νίκες.
Γιατί όσα και να λένε οι μνημονιακοί, μπορούμε να τους νικήσουμε εάν…
Τώρα, γίνεται πολύς λόγος για πρόωρες εκλογές. Ίσως εξαγγελθούν και γίνουν σχετικά σύντομα. Τι θα κάνουμε πάλι σε αυτές; Απλά θα ψηφίσουμε για βγούνε οι ίδιοι πάνω – κάτω και να συνεχίσουν την μνημονιακή πολιτική σε πιο βαριές δοσολογίες; Θα ψηφίσουμε για να βγούνε οι «δικοί μας» και να πανηγυρίσει το ένα κομμάτι της Αριστεράς ότι είναι το μεγαλύτερο και ένα άλλο ότι ξανασώθηκε κοινοβουλευτικά; Θα οδηγηθούμε στο βουβό κύμα της αποχής, του άκυρου και του λευκού;
Μια νέα ιδέα έχει αρχίσει να κυκλοφορεί: Ευρύ, ενιαίο μετωπικό ψηφοδέλτιο των δυνάμεων που αγωνίζονται στην πράξη ενάντια στο Μνημόνιο. Η Αριστερά να υπερβεί τον εαυτό της, να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης, ότι θέτει τις δυνάμεις της (κάθε κόμμα και οργάνωση) στην υπόθεση ενός ευρύτατου κοινωνικού και πολιτικού μετώπου και πως η κατάρτιση ενός ενωτικού ψηφοδελτίου θα υπηρετήσει αυτήν την ανάγκη. Έτσι απλά, χωρίς πολλά «μα» και «πώς», να δώσουμε ζωή σε ένα νέο εγχείρημα που θα στηρίζει και θα στηρίζεται στο ριζοσπαστισμό που αναπτύσσεται σαν μια τάση στην ελληνική κοινωνία, πριν να είναι πολύ αργά.
Ένα τέτοιο ψηφοδέλτιο δεν μπορεί να είναι αρένα διαγκωνισμών για το ποιος θα γίνει βουλευτής στο χωριό. Θα μπορούσαμε να πάμε την υπέρβαση πιο βαθιά και να πούμε ότι χρειαζόμαστε και νέα πολιτική και νέους πολιτικούς, αυτούς που μπορούμε να επιλέξουμε μέσα από τα κινήματα, τέτοιους που να μην είναι από τις κομματικές και κοινοβουλευτικές επετηρίδες κ.λπ.
Αυτή η ιδέα μοιάζει δύσκολο να πραγματοποιηθεί, γιατί κυριαρχεί μια αντίληψη «μικρό – μικρό τ’ αμπέλι μου, μα κατά δικό μου». Γιατί η ιδιοτέλεια της Αριστεράς έχει αποδειχθεί υπέρτερη από την διάθεση να προσφέρει και να υπηρετήσει τους εργαζόμενους και το λαϊκό κίνημα.
Κι όμως, αυτή η πρόταση μπορεί να βρει πολλούς υποστηριχτές. Μπορεί να συγκινήσει, μπορεί να στρατεύσει ανθρώπους και δυνάμεις.
Γι’ αυτό, σε κάθε επίπεδο και σε κάθε ευκαιρία χρειάζονται πραγματικά προωθητικές ιδέες. Αυτές που στηρίζονται στην διάθεση του κόσμου, που ενώνουν τον κόσμο, τον καθιστούν αντίπαλο, του ανοίγουν το δρόμο για να πετύχει νίκες.
Γιατί όσα και να λένε οι μνημονιακοί, μπορούμε να τους νικήσουμε εάν…
Σχόλια
