Προεκλογική διάλυση με τη… βούλα του αρχηγού. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Είναι τουλάχιστον να απορεί κανείς με τη λογική ασυνέχεια του Ευάγγελου Βενιζέλου, όπως τουλάχιστον αυτή διαφαίνεται τις τελευταίες μέρες. Την ίδια στιγμή που ο πρόεδρος του αποκαθηλωμένου ΠΑΣΟΚ «κάνει σχέδια για τη χώρα» και ονειρεύεται να επανασυσπειρώσει στις εκλογές της 17ης Ιουνίου εκατοντάδες χιλιάδες πρώην ψηφοφόρους του κόμματος, την ίδια ακριβώς στιγμή κηρύσσει… την «αυτοδιάλυση» του ιδίου αυτού κόμματος.
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες παρακολουθούν πολιτικές λογικές ακροβασίες, αναμφίβολα όμως είναι από τις λίγες φορές που θα παρακολουθούν την προεκλογική εκστρατεία ενός κόμματος και την ταυτόχρονη επανασύστασή του από το μηδέν. Και, μάλιστα, τι είδους κόμματος; Ενός κόμματος που σάπισε, κατά την έκφραση του κ. Βενιζέλου, και που χρειάζεται τεκτονικές αλλαγές στη δομή, τη λειτουργία και κυρίως στο ιδεολογικό προφίλ.
Διαλύει το Πολιτικό Συμβούλιο, προαναγγέλλει τη διάλυση όλων των οργάνων, διακηρύσσει χωρίς άλλο προσδιορισμό τη στροφή προς την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ καταβάλλει μια αγωνιώδη προσπάθεια, καθότι είναι εκείνος που επί των ημερών του το κόμμα κατέρρευσε, επέστρεψε στα πρώτα μεταπολιτευτικά ποσοστά του, παρασύρθηκε στη δίνη εξελίξεων που το ίδιο συνέβαλε να υπάρξουν. Για να είσαι όμως αρχηγός κόμματος πρέπει, καταρχάς, αυτό το κόμμα να υπάρχει. Ως εκ τούτου, για τον Ευ. Βενιζέλο προβάλλει άμεσα η ανάγκη να κρατήσει στο ΠΑΣΟΚ εκλογικά όσες περισσότερες δυνάμεις μπορεί, να ελέγξει ο ίδιος σφιχτά όλες τις εσωκομματικές διεργασίες, να μοιράσει λίγο καλό χαρτί σε μερικούς κορυφαίους. Κι επίσης να μεταλλάξει ακόμη περισσότερο το κόμμα το οποίο παρέλαβε από τον Γ. Παπανδρέου λίγο μετά την ανταρσία που αυτός ο τελευταίος είδε να οργανώνουν οι βουλευτές του τον περασμένο Οκτώβριο, μετά το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος και υπό τις πολεμικές ιαχές του «άξονα Μερκοζί», ξηλώνοντάς τον τελικά από το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Το αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αν προλάβει να το δημιουργήσει και δεν βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων από το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, θα είναι κάτι σαν ένα ΠΑΣΟΚ-εκπρόσωπος μη-κυβερνητικών-οργανώσεων, χαλαρής οργανωτικής δομής.
Στο ιδεολογικό επίπεδο, λανσάρει τον όρο «κεντροαριστερός φιλοευρωπαϊσμός», με πυρήνα αντίληψης το μικρό και φθηνό κράτος (δηλ. την απόσυρση από τις κοινωνικές δαπάνες – εκτός των άλλων) και με μοναδική ανάγνωση ότι όλα ξεκινούν από την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα. Αν όμως είναι έτσι, ο κ. Βενιζέλος θα έχει ακόμη ένα ζητούμενο: πώς θα διακρίνεται από τον Αντ. Σαμαρά και από το δικό του διακηρυχθέν κεντροδεξιό ευρωπαϊκό μέτωπο, που ευαγγελίζεται ακριβώς τα ίδια, δηλαδή επί της ουσίας το δοκιμασμένο και χρεοκοπημένο νεοφιλελεύθερο μοντέλο;
Κατά δήλωση Βενιζέλου, πάντως, οι σαρωτικές αλλαγές που λέει ότι θα κάνει, δεν θα αφήσουν όρθιο τίποτε πέρα από το όνομα, το σύμβολο και τον… Αντρέα Παπανδρέου (γιατί; για να μην τον διεκδικήσει ο Τσίπρας;). Λογικό. Όταν έχεις θητεύσει στη διάλυση μιας ολόκληρης χώρας, πώς να σου αντισταθεί ένα κόμμα…
Δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες παρακολουθούν πολιτικές λογικές ακροβασίες, αναμφίβολα όμως είναι από τις λίγες φορές που θα παρακολουθούν την προεκλογική εκστρατεία ενός κόμματος και την ταυτόχρονη επανασύστασή του από το μηδέν. Και, μάλιστα, τι είδους κόμματος; Ενός κόμματος που σάπισε, κατά την έκφραση του κ. Βενιζέλου, και που χρειάζεται τεκτονικές αλλαγές στη δομή, τη λειτουργία και κυρίως στο ιδεολογικό προφίλ.
Διαλύει το Πολιτικό Συμβούλιο, προαναγγέλλει τη διάλυση όλων των οργάνων, διακηρύσσει χωρίς άλλο προσδιορισμό τη στροφή προς την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά και τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ καταβάλλει μια αγωνιώδη προσπάθεια, καθότι είναι εκείνος που επί των ημερών του το κόμμα κατέρρευσε, επέστρεψε στα πρώτα μεταπολιτευτικά ποσοστά του, παρασύρθηκε στη δίνη εξελίξεων που το ίδιο συνέβαλε να υπάρξουν. Για να είσαι όμως αρχηγός κόμματος πρέπει, καταρχάς, αυτό το κόμμα να υπάρχει. Ως εκ τούτου, για τον Ευ. Βενιζέλο προβάλλει άμεσα η ανάγκη να κρατήσει στο ΠΑΣΟΚ εκλογικά όσες περισσότερες δυνάμεις μπορεί, να ελέγξει ο ίδιος σφιχτά όλες τις εσωκομματικές διεργασίες, να μοιράσει λίγο καλό χαρτί σε μερικούς κορυφαίους. Κι επίσης να μεταλλάξει ακόμη περισσότερο το κόμμα το οποίο παρέλαβε από τον Γ. Παπανδρέου λίγο μετά την ανταρσία που αυτός ο τελευταίος είδε να οργανώνουν οι βουλευτές του τον περασμένο Οκτώβριο, μετά το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος και υπό τις πολεμικές ιαχές του «άξονα Μερκοζί», ξηλώνοντάς τον τελικά από το πρωθυπουργικό αξίωμα.
Το αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αν προλάβει να το δημιουργήσει και δεν βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων από το αποτέλεσμα της 17ης Ιούνη, θα είναι κάτι σαν ένα ΠΑΣΟΚ-εκπρόσωπος μη-κυβερνητικών-οργανώσεων, χαλαρής οργανωτικής δομής.
Στο ιδεολογικό επίπεδο, λανσάρει τον όρο «κεντροαριστερός φιλοευρωπαϊσμός», με πυρήνα αντίληψης το μικρό και φθηνό κράτος (δηλ. την απόσυρση από τις κοινωνικές δαπάνες – εκτός των άλλων) και με μοναδική ανάγνωση ότι όλα ξεκινούν από την επιχειρηματικότητα, τις επενδύσεις, την ανταγωνιστικότητα. Αν όμως είναι έτσι, ο κ. Βενιζέλος θα έχει ακόμη ένα ζητούμενο: πώς θα διακρίνεται από τον Αντ. Σαμαρά και από το δικό του διακηρυχθέν κεντροδεξιό ευρωπαϊκό μέτωπο, που ευαγγελίζεται ακριβώς τα ίδια, δηλαδή επί της ουσίας το δοκιμασμένο και χρεοκοπημένο νεοφιλελεύθερο μοντέλο;
Κατά δήλωση Βενιζέλου, πάντως, οι σαρωτικές αλλαγές που λέει ότι θα κάνει, δεν θα αφήσουν όρθιο τίποτε πέρα από το όνομα, το σύμβολο και τον… Αντρέα Παπανδρέου (γιατί; για να μην τον διεκδικήσει ο Τσίπρας;). Λογικό. Όταν έχεις θητεύσει στη διάλυση μιας ολόκληρης χώρας, πώς να σου αντισταθεί ένα κόμμα…
Σχόλια
