Αντιμνημονιακοί αλλά νεοφιλελεύθεροι Ανεξάρτητοι Έλληνες
Ένα από τα νέα δεδομένα αυτής της προεκλογικής περιόδου είναι η σημαντική απήχηση του κόμματος που ίδρυσε ο Πάνος Καμμένος. Εκμεταλλεύτηκε την αντιμνημονιακή στάση ενός σημαντικού τμήματος της βάσης της Ν.Δ., εκμεταλλεύτηκε τη μεταστροφή Σαμαρά και την υπερψήφιση του 2ου Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, συγκρότησε κοινοβουλευτική ομάδα με 10 βουλευτές, όλοι πρώην της Ν.Δ. και έκανε μια δυναμική (για την ώρα, τουλάχιστον) είσοδο στην πολιτική σκηνή. Η διείσδυσή του σε άλλους ιδεολογικούς χώρους δεν υπήρξε εξίσου δυναμική, αν και όχι ευκαταφρόνητη: Δημαράς και Μαριάς εντάχθηκαν στους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ο πρώτος -παρ’ ότι το Άρμα Πολιτών διασπάστηκε και η πλειοψηφία του πολιτικού συμβουλίου προσχώρησε στο ΣΥΡΙΖΑ- απηχεί έναν κόσμο του ΠΑΣΟΚ. Ο δεύτερος είχε έντονη παρουσία στις συγκεντρώσεις που οργανώθηκαν ενάντια στη μνημονιακή πολιτική ειδικά στην περίοδο του κινήματος των Αγανακτισμένων.
Το πολιτικό στίγμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων έχει δύο κεντρικά σημεία. Πρώτον την αντίθεση στα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις και δεύτερον ένα νεοφιλελεύθερο και φιλοεπιχειρηματικό πρόγραμμα ανάπτυξης της χώρας. Η ρητορική του Π. Καμμένου ενάντια στα μνημόνια είναι πράγματι έντονη, επιθετική και κατηγορηματική. Θεωρεί ότι η υπογραφή τους είναι αντισυνταγματική. Η τοποθέτηση αυτή -πολύ πιο ρητή και στοχευμένη από τον επιφανειακά αντιμνημονιακό λόγο της Ν.Δ. πριν από η μεταστροφή της- δείχνει ότι πράγματι το μνημονιακό πλαίσιο είναι εφικτό να απονομιμοποιηθεί, ακόμη και με την τυπική επίκληση του ισχύοντος εθνικού Δικαίου. Άρα, η Αριστερά, που θέτει με επιμονή αυτό το ζήτημα, δεν είναι εκτός τόπου και χρόνου, όπως επιχειρούν να παρουσιάσουν τα μεγάλα ιδιωτικά κανάλια. Αν όμως, ως προς το Μνημόνιο, ο λόγος των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι τουλάχιστον ασυνήθιστος για δύναμη, προερχόμενη από το συντηρητικό χώρο όταν πηγαίνουμε στο εξίσου σοβαρό ζήτημα του εναλλακτικού δρόμου που προτείνουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, συναντάμε τη γνωστή νεοφιλελεύθερη πρόταση και μάλιστα με πιο ακραίο τρόπο: μείωση φορολογίας του κεφαλαίου, ιδιωτικοποιήσεις, άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, ουδεμία αμφισβήτηση του εργασιακού μεσαίωνα, απέλαση των «λαθρομεταναστών», παράδοση του ορυκτού πλούτου σε ξένες εταιρίες, με ειδική αναφορά στις αμερικανοϊσραηλινές. Επίσης, ζητά τη συγκέντρωση της δημόσιας περιουσίας σε μια κρατική επενδυτική τράπεζα, που βάζοντάς την ως εγγύηση, θα εκδώσει νέα ομόλογα για την αποπληρωμή του χρέους. Μια εξαιρετικά επικίνδυνη πρόταση.
Συμπερασματικά, παρά τον τωρινό αντιμνημονιακό του οίστρο, το κόμμα του Πάνου Καμμένου είναι στοχοπροσηλωμένο στις σταθερές του μεγαλοαστισμού που οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο ίδιος ο Π. Καμμένος, γέννημα-θρέμμα του ντόπιου μεγαλοαστισμού, διατηρεί στενές σχέσεις με τον εφοπλιστικό κόσμο κ.λπ. Είναι προφανές ότι πριμοδοτείται από πτέρυγες που θέλουν μια ριζική αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού σε νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και ενίσχυση της επιχειρηματικής πολιτικής. Από εκεί απορρέει η έντονη αντιπαράθεση του με το δικομματισμό. Λειτουργεί ως ανάχωμα προς την Αριστερά και τη ριζοσπαστικοποίηση της νεολαίας. Ταυτόχρονα, όμως, αξιοποιεί το μεγάλο κενό που αφήνει η Αριστερά στα ζητήματα της εθνικής ταυτότητας, της εθνικής αξιοπρέπειας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
