Χαίρομαι που επιστρέφω στο δημοσιογραφικό μου σπίτι. Μου έλειψε. Επιτρέψτε μου ωστόσο να πω ότι η σιωπή μου ήταν σκόπιμη. Και νομίζω ότι μπορώ μετά παρρησίας να διεκδικήσω τον τίτλο ενός από τους ελάχιστους ανθρώπους που δεν μίλησαν –και ούτε πρόκειται ποτέ να μιλήσουν– για τον κορονοβάιρο. Τι αξία θα είχε, άλλωστε, ακόμη ένα τούβλο στον τοίχο; Μπουχτίσαμε πια με τα πολεμικά ανακοινωθέντα και τις «κανονικότητές» σας. Βαρεθήκαμε τις φάτσες σας. Τόπος στη ζωή, επιτέλους.
Αποκηρύσσω τα σενάρια τρόμου, αρνούμαι να ζήσω τη ζωή μου μέσα στο φόβο, σαν αγοραφοβικός και υποχόνδριος. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ σας δεν με πείσατε –ούτε οι προηγούμενοι, ούτε οι τωρινοί, ούτε κανένας σας. Και ποτέ μου δεν σας εμπιστεύθηκα. ΄Ασε που εσείς, αν δεν κάνω λάθος, είσαστε της Ευρώπης και της εξωστρέφειας – οπότε, ένας λόγος παραπάνω να τραγουδήσω σε στυλ ιδιόμενο και «ανεύθυνο». Χαίρομαι που ανοίγουν ξανά τα αγαπημένα μας καφέ. Σας προτρέπω να τα κατακλύσετε με ανάλαφρη καρδιά και χωρίς φόβο. Πάρτε τη ρεβάνς από την κλεισούρα και ξανακερδίστε το χαμένο χρόνο. Γίνετε εξωστρεφείς ως εκεί που δεν παίρνει. Κι αν θέλετε τη γνώμη μου, τώρα που «εκπαιδευτήκατε» και ξέρετε καλά τη δεοντολογία του πράγματος, μην τους επιτρέψετε ποτέ ξανά να σας κλείσουν στο σπίτι. Μην τους αφήσετε ποτέ ξανά να παίξουν πάνω στην καμπούρα σας αυτό το άθλιο βιοπολιτικό παιχνίδι. Αφού τους είδατε: οι πρώτοι που καταπάτησαν τα «μέτρα» ήταν αυτοί οι ίδιοι. Οι πρώτοι που κράτησαν «ανεύθυνη» στάση ήταν και πάλι αυτοί οι ίδιοι. Μην ανεχτείτε ποτέ ξανά την υποκρισία τους, τα σκηνοθετημένα τους βιντεάκια και την παχυλή τους άγνοια –που τη βάφτισαν επιστημοσύνη με τη μέθοδο της Πάπισσας Ιωάννας. Μην τους επιτρέψετε ποτέ ξανά να περάσουν στη ζούλα τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που τους συμφέρουν, μην νομιμοποιήσετε ποτέ ξανά την αξίωσή τους να είναι οι αποκλειστικοί ιεροκήρυκες της «υπευθυνότητας» και της «ατομικής ευθύνης». Αντισταθείτε στις επικοινωνιακές τους παρλαπίπες. Και πείτε ένα βροντερό «όχι» στη ζωή του αρουραίου.
Μακρινές αυτοκινητάδες, νωχελικοί περίπατοι στην ακροθαλασσιά, ποταμοί καφέδων και ωραία τσιμπούσια με καλή παρέα. Ατελείωτες διανοητικές περιπλανήσεις σε αγαπημένα κείμενα, συζητήσεις de profundis με μαθητές, φοιτητές και φίλους, αδιάλειπτη συνοδεία μουσικής, χορταστικός ύπνος και έρωτας με την εκλεκτή της καρδιάς μου. Αυτό είναι το σενάριο της δικής μου –και και όχι βέβαια της «νέας»– κανονικότητας. Πάντοτε με πίστη στη ζωή και ελπίδα στο μέλλον.
Γυρίζουμε σελίδα σύντροφοι. Καλή μας αρχή.
