Στη Ν.Δ., η μετεκλογική εσωκομματική νηνεμία φαίνεται να μετατρέπεται με γρήγορους ρυθμούς σε παρελθόν. Ο Αντ. Σαμαράς, μετά από μια περίοδο ανοχής έως και στήριξης του Μητσοτάκη, έχει βγει για τα καλά στο «κλαρί». Πρώτο σημαντικό κρούσμα, η απουσία του από την ψηφοφορία για Πρόεδρο της Δημοκρατίας στη Βουλή. Διαδικασία αρκετά σημαντική ώστε να μην πείθουν τα περί «προγραμματισμένου ταξιδιού». Κρούσμα δεύτερο, η αποχή του πρώην πρωθυπουργού κατά την πρόσφατη ψηφοφορία για την τροπολογία περί ποδοσφαίρου, με δικαιολογία αυτή τη φορά «προσωπικούς λόγους». Ακόμα πιο συμβολική από την απουσία, ήταν η διαρροή Σαμαρά ότι δεν θα μπορούσαν να του ζητήσουν εξηγήσεις… Και μάλιστα για ένα νομοθέτημα για το οποίο είχε τεθεί θέμα «κομματικής πειθαρχίας».
Ο Σαμαράς λοιπόν εμφανίζεται δυσαρεστημένος, κόβει γέφυρες με την ηγεσία της Ν.Δ., και προχωρά σε κινήσεις με σκοπό να δείξει ότι δεν είναι ένας απλός βουλευτής που θα πειθαρχεί στον «αρχηγό», αλλά πρόσωπο που απαιτεί άλλου είδους χειρισμούς και συμφωνίες, επικεφαλής ενός πόλου στη δεξιά παράταξη τουλάχιστον. Η ανοιχτή διαφοροποίηση και η στιγμή που αυτή εκφράζεται, δεν είναι τυχαίες. Έχουν μεσολαβήσει μερικά γεγονότα ακόμα. Το πρώτο είναι η πορεία της υπόθεσης Novartis και η άρνηση Μητσοτάκη να βάλει στο κάδρο τον Αλ. Τσίπρα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό και με την πρόσφατη επιλογή για ΠτΔ, φαίνεται να βρίσκουν απέναντι τον Σαμαρά που δεν αποδέχεται μια ρότα συνεννόησης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το δεύτερο γεγονός είναι η άρνηση Μητσοτάκη να προτείνει τον πρώην πρωθυπουργό για τη θέση Επιτρόπου στην Κομισιόν, κάτι που φαίνεται να αποτελούσε επιθυμία του δεύτερου. Τέλος, το όνομα του Σαμαρά είχε «παίξει» και για την προεδρία της Δημοκρατίας, με αρκετούς βουλευτές της Ν.Δ. να υποστηρίζουν αυτό το σενάριο, που όμως ούτε καν εξετάστηκε.
Ο Αντ. Σαμαράς εμφανίζεται δυσαρεστημένος, κόβει γέφυρες με την ηγεσία της Ν.Δ., και προχωρά σε κινήσεις με σκοπό να δείξει ότι δεν είναι ένας απλός βουλευτής που θα πειθαρχεί στον «αρχηγό». Η ανοιχτή διαφοροποίηση και η στιγμή που αυτή εκφράζεται, δεν είναι τυχαίες
Στο μεταξύ ο Α. Σαμαράς, πέρα από τις δύο τελευταίες κινήσεις του, έχει προβεί σε αμφισβήτηση της κυβερνητικής γραμμής τόσο στο Μακεδονικό όσο και στα ελληνοτουρκικά. Συγκεκριμένα, σε πρόσφατη συνέντευξή του (στην εφημερίδα Φιλελεύθερος), τοποθετήθηκε υπέρ της απεμπλοκής από τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ για τις σχέσεις με την Άγκυρα δήλωσε πως «όταν ακούγονται πρόθυμες φωνές από την Ελλάδα πως είμαστε έτοιμοι να διαπραγματευθούμε τα “δικά μας”, ενθαρρύνουμε τους άλλους να μας ζητήσουν κι άλλα» και συμπλήρωσε:
«Όταν ακούγεται για προσφυγή στη Χάγη υπό τις τωρινές συνθήκες, δηλαδή εκ των προτέρων συνθηκολόγηση της Ελλάδας σε “συνυποσχετικό” που παρακάμπτει το Δίκαιο της Θάλασσας, όπως ζητάει η Τουρκία (η οποία δεν το έχει υπογράψει), δεν αποτρέπουμε την επιθετικότητα της άλλης πλευράς. Την ενθαρρύνουμε ακόμα περισσότερο…».
Πώς θα προχωρήσει η υπόθεση; Το βιογραφικό του Σαμαρά λέει ότι έχει ήδη ρίξει μια κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ μια ομάδα βουλευτών (διψήφιου αριθμού) ακολουθούν και σήμερα τις επιλογές του, παρά το γεγονός ότι ήδη έχουν σημειωθεί ορισμένες «μεταγραφές» δικών του. Τίποτα βέβαια δεν είναι προδιαγεγραμμένο, αφού κόντρες, συμβιβασμοί και ισορροπίες είναι πάντα καταστάσεις που εναλλάσσονται στο σημερινό σκηνικό. Πέρα από τις μικροπολιτικές ίντριγκες, το γεγονός είναι άλλο. Το στόρι του Μαξίμου για μια ομαλή διαχειριστική πορεία χωρίς κραδασμούς, μοιάζει περισσότερο με ανέμελο διαφημιστικό σποτάκι παρά με πραγματική εικόνα. Η χώρα δεν είναι επιχείρηση να τη διοικήσουν μερικοί «άριστοι» μάνατζερ, το τονίζουμε εδώ και μήνες από αυτές τις σελίδες. Ειδικά με τα εθνικά θέματα να ζητούν πλέον επιλογές και αποφάσεις.
