Η επιθετική τακτική Γεωργιάδη προμήνυμα όσων έρχονται. Του Δημήτρη Υφαντή
Για ποιο λόγο επέλεξε ο Α. Γεωργιάδης να σηκώσει σε τέτοιο βαθμό τους τόνους και έστησε τέτοιο σκηνικό για μια τροπολογία, που δεν αφορούσε τίποτα διαφορετικό, από την εκπλήρωση άλλης μίας ρήτρας του Μνημονίου, εν προκειμένω τη συμπίεση της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης; Ενώ νευραλγικοί τομείς όπως η Ανώτατη Παιδεία και η Πρωτοβάθμια Περίθαλψη βρίσκονται στην κυριολεξία «στο κόκκινο», αυτό που κυριάρχησε ήταν το αν ο ραδιοσταθμός Στο Κόκκινο, κατ’ επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ, διαπλέκεται ή όχι με τους ντόπιους φαρμακοβιομήχανους. Η εκκαθάριση, γιατί περί αυτού ακριβώς πρόκειται, των υπαλλήλων των ΑΕΙ και ταυτόχρονα των υγειονομικών του ΕΟΠΥΥ, βασικών δομών δηλαδή της Δημόσιας Παιδείας και της Υγείας στη χώρα, αποτυπώθηκε ως φόντο της κόντρας που διογκώθηκε με τον παροξυσμό του υπουργού Υγείας.
Για άλλη μια φορά το ουσιώδες και το καθολικό συσκοτίστηκαν.
Κι αυτή η διαπίστωση ισοδυναμεί με τον απολογισμό και της συγκεκριμένης αντιπαράθεσης, που διαδραματίστηκε, όπως διαδραματίστηκε για τη φαρμακευτική δαπάνη. Όσα αναδείχτηκαν γύρω από την τροπολογία Γεωργιάδη αποκτούν κυρίως την αξία τους, όχι τόσο από αυτά τα ίδια που έλαβαν χώρα σε έναν ακόμη γύρο επικοινωνιακής ανακύκλωσης, αλλά ίσως πολύ περισσότερο συσχετιζόμενα με όσα προηγήθηκαν και όσα έπονται. Η επίθεση του «συγκροτήματος» με τα σκίτσα, τις «λογοκρισίες» και τις «αποστασίες» αποτέλεσε οδοδείκτη για τις καταγγελίες του Γεωργιάδη περί συναλλαγών του ΣΥΡΙΖΑ με τους φαρμακοβιομήχανους. Ο αποπροσανατολισμός από το κύριο, που εδώ είναι σαφώς η δημόσια Υγεία πρώτιστα και η μονοπώληση της αγοράς του φαρμάκου από τις πολυεθνικές των γενοσήμων, δευτερευόντως, δεν εξαντλείται στην ενορχηστρωμένη συκοφαντία και λασπολογία. Η προσοχή θα πρέπει να συγκεντρωθεί στη μετατόπιση της πολιτικής σύγκρουσης σε ό,τι ακριβώς σηματοδοτεί η φιγούρα ενός Α. Γεωργιάδη και συνεπώς η παράσυρση κι ο εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα περιβάλλον εκφυλισμού της πολιτικής αντιπαράθεσης. Άλλωστε, ο ίδιος ο Σαμαράς έδωσε πρώτος το σινιάλο της τακτικής με τον τρόπο που έστησε την παράσταση στην ομιλία του κατά την πρόταση μομφής. Ο Γεωργιάδης τώρα εξειδικεύει. Και έπεται η συζήτηση για την εξεταστική επιτροπή για το σκάνδαλο των υποβρυχίων. Αν συναρμολογηθούν όλα αυτά στην εικόνα την οποία συνθέτουν, τότε μπορεί να γίνει αντιληπτό το ότι βρισκόμαστε τώρα σε μια πολύ ευαίσθητη καμπή, γι’ αυτό και ο λόγος περί περισπασμών και αντιπερισπασμών.
Παρά την πλασματική εντύπωση ενός «κενού χρόνου» που ορίζεται από την ελληνική προεδρία, με τελικό σταθμό τις Ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπου οι μείζονες αποφάσεις για τα μεγάλα εκκρεμή ζητήματα το «χρέος» και τα «μέτρα» παγώνουν, η επέλαση ενάντια στην κοινωνία προωθείται συστηματικά και μεθοδευμένα σε πολλαπλά μέτωπα. Και μόνο η παράθεση αρκεί: απολύσεις σε Παιδεία και Υγεία, φορολογία στα ακίνητα, απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, Προϋπολογισμός, πλειστηριασμοί, απελευθέρωση των αγορών παντού, εφαρμογή του νέου φορολογικού, ιδιωτικοποιήσεις… Η πρόταση του ΟΟΣΑ που δημοσιοποιήθηκε συνιστά ένα σοκ ισοδύναμο του Μνημονίου. Την ίδια στιγμή οι υπάλληλοι στα ΑΕΙ κι οι υγειονομικοί του ΕΟΠΥΥ δίνουν έναν άνισο αγώνα, ακριβώς γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να αποκτήσει ο αγώνας τους καθολικά χαρακτηριστικά και πολύ περισσότερο αποτελεσματικό πολιτικό ισοδύναμο στη δοσμένη συγκυρία. Γιατί αυτό που σφραγίζει τη συγκυρία είναι η διάρρηξη της κοινωνίας με το πολιτικό επίπεδο.
Το καθεστωτικό μπλοκ επενδύει τα ρέστα του εδώ. Να αποκαταστήσει τους δεσμούς του με τα λαϊκά στρώματα δεν υπάρχει καμία περίπτωση. Μετά το succes story και οι «μεταρρυθμίσεις» θα ταυτιστούν με την ολοσχερή κοινωνική καταστροφή. Το σχέδιο που τώρα δοκιμάζεται, γίνεται όλο και πιο εμφανές: να συρθεί η Αριστερά, που εν δυνάμει εκφράζει την προοπτική της ανατροπής και της διεξόδου σε έναν πόλεμο εξοντωτικής επικοινωνιακής φθοράς, με θέατρο της αντιπαράθεσης τα μιντιακά μπαλκόνια και τα… υπόγεια. Ακόμη και η κοινοβουλευτική όξυνση εκεί φιλτράρεται.
Η παγίδα δεν αντιμετωπίζεται χωρίς να στηθούν οι αντίστοιχες και κατάλληλες πολιτικές γέφυρες με ό,τι «δουλεύει» στο κοινωνικό έδαφος ως απόγνωση, οργή και αντίσταση και αναζήτηση, όλα μαζί. Όμως η εξέλιξη των πραγμάτων επιβεβαιώνει πως αυτό το κανάλι δεν περνάει από τα… κανάλια, αλλά αντιστρατεύεται το επικοινωνιακό μονοπώλιο. Γινόμαστε μάρτυρες αλλεπάλληλων επεισοδίων, με διαφορετικό σενάριο, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, επεισοδίων του ίδιου έργου. Από Χρυσή Αυγή, μέχρι Ψυχάρη και Τατσόπουλο και τώρα Άδωνι και με τα προσεχώς να έχουν ήδη προαναγγελθεί.
Τελείως διαφορετικό έργο πρέπει να γράψει η Αριστερά, με το λαό πρωταγωνιστή. Δεν είναι μεγάλες κουβέντες, ούτε λόγια, είναι το πρόβλημα. Και επειδή δεν είναι εύκολο, ούτε συνταγές υπάρχουν, για την ώρα και μόνο η αναγνώρισή του θα ήταν μεγάλη υπόθεση. Αλλά δεν μένει και πολλή ώρα ακόμη…
