του Ειδικού Ανταποκριτή
Γράφαμε στα τέλη Ιανουαρίου ότι, με αυτά που ζούμε στην Ιταλία σήμερα, «είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να καταλήξουμε να νοσταλγούμε την προ 4 και 5 δεκαετιών κατάσταση, που τότε μας θύμωνε και μας έβγαζε στους δρόμους!»[1]. Πράγματι, όταν βλέπει κάποιος τους σημερινούς παλιάτσους, είναι εξηγήσιμο γιατί μπορεί να καταντήσει νοσταλγός της εποχής που η χώρα αυτή είχε πραγματικούς καπιταλιστές, σαν τον Ανιέλι, και κανονικούς πολιτικούς, σαν τον Μόρο ή τον Μπερλινγκουέρ… Αυτές οι αμαρτωλές σκέψεις όχι μόνο δεν θαμπώνουν αλλά επιτείνονται μετά τις πρώτες πέντε εβδομάδες της «τεχνοκρατικής» κυβέρνησης του κυρίου Ντράγκι, που κατέλαβε τον πρωθυπουργικό θώκο αφότου όλο το πολιτικό-οικονομικό κατεστημένο εξανάγκασε τον Κόντε σε παραίτηση[2].
Ποιος είναι ο μέχρι τώρα απολογισμός της πανταχόθεν εξυμνούμενης κυβέρνησης Ντράγκι; Σε ό,τι αφορά τα προβλήματα της χώρας και των Ιταλών, μια τρύπα στο νερό! Καμία απόφαση για την επίλυση κάποιων έστω από τα ζητήματα που ταλανίζουν τους πολίτες. Για την πανδημία, που ξαναφούντωσε και προκαλεί και πάλι εκατόμβες (400-500 νεκροί τη μέρα, με τον συνολικό αριθμό αυτών που έχασαν τη ζωή τους να έχει ξεπεράσει προ πολλού τις 100.000), το μόνο που έκανε ο Ντράγκι ήταν να βάλει δικούς του στους μηχανισμούς και τα επιτροπάτα – περιλαμβανομένης της τοποθέτησης ενός… στρατηγού του ορεινού πυροβολικού ως γενικού υπεύθυνου για την καταπολέμηση του κακού[3].
Ο Ισχυρός Ηγέτης δεν δέχεται ερωτήσεις…
Μάλιστα ο υπουργός Υγείας, ο Σπεράντσα (ο μοναδικός εκπρόσωπος της πάλαι ποτέ ιταλικής Αριστεράς στην «οικουμενική-τεχνοκρατική» κυβέρνηση) έμαθε την καθαίρεση όλων των μέχρι πρόσφατα αρμόδιων από τα… ΜΜΕ, καθώς ο Ντράγκι δεν έστερξε ούτε για τους τύπους να τον ενημερώσει ότι τους αντικαθιστά με δικούς του. Που, πέραν του στρατηγού, περιλαμβάνουν και έναν «ειδικό» ο οποίος βάσει «μαθηματικών μοντέλων» προέβλεπε κάθετη μείωση των κρουσμάτων και διαψεύστηκε οικτρά – αλλά τη θέση την πήρε, όπως και πολλοί άλλοι εξίσου «πετυχημένοι» (ιδίως αυτοί που σχετίζονται με τη Δεξιά, είτε της Λέγκα είτε της Φόρτσα Ιτάλια).
Εάν το αναγνωστικό κοινό του Δρόμου απορήσει, τι λέει ο Ντράγκι όταν τον ρωτούν για αυτά, η απάντηση είναι απλή: δεν λέει τίποτα, διότι κανείς δεν τον ρωτά τίποτα. Γιατί; Μα, επειδή είναι Ισχυρός Ηγέτης, και ως τέτοιος δεν δέχεται ερωτήσεις. Στη χάση και στη φέξη ανοίγει το στόμα του, κάνει μια δήλωση, και εξαφανίζεται. Ακόμη και μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου δυσανασχετούν, αφού στις συνεδριάσεις μιλάνε, αλλά ο Ντράγκι δεν αντιδρά: αποφασίζει μετά, με τον στενό «τεχνοκρατικό» κύκλο του, χωρίς να παίρνει υπόψη τι λένε οι υπουργοί του. Ο «συνετός» Τζορτζέτι, υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης, είναι ο μοναδικός πολιτικός του στενού κύκλου – η διαμόρφωση και υποστύλωση του οποίου είναι η μοναδική έγνοια του Ντράγκι. Πάντως ο Τζορτζέτι έχει κερδίσει το πόστο με το σπαθί του: όντας το νούμερο 2 της Λέγκα, έχει πιστωθεί ότι συνέτισε τον Σαλβίνι και τον μετέτρεψε εν μια νυκτί από κακό εθνολαϊκιστικό λύκο σε άκακο αρνάκι που βόσκει στα λιβάδια των Βρυξελλών και των τραπεζιτών…
Αποφάσεις copy-paste και «μεγάλα έργα»
Ακόμη και η απόφαση αναστολής της χορήγησης του εμβολίου της AstraZeneca δεν ήταν του Ντράγκι: λήφθηκε καθ’ υπαγόρευση της Μέρκελ, η οποία αβαντάρει τη δική της φαρμακοβιομηχανία σε βάρος αυτής του «εξωμότη» Βρετανού πρωθυπουργού Τζόνσον. Τώρα βέβαια φαίνεται ότι ο Ντράγκι το μετανιώνει, οπότε στρέφεται στον Μακρόν για να επαναφέρει με γαλλικές πλάτες στη ζωή την AstraZeneca. Σέρνεται δηλαδή πότε πίσω από το Βερολίνο, πότε πίσω από το Παρίσι. Τόσο Ισχυρός Ηγέτης είναι ο Ιταλός πρωθυπουργός…
Λύση δεν έχει δοθεί, μέχρι στιγμής, ούτε στο ζήτημα της αποζημίωσης όσων καταστράφηκαν και καταστρέφονται οικονομικά από την πανδημία. Τα κονδύλια υπάρχουν (είχαν δεσμευθεί επί κυβέρνησης Κόντε), αλλά εξακολουθούν να μην αποδίδονται στους δικαιούχους. Ίσως η νυν κυβέρνηση, που ούτως ή άλλως θεωρεί παρά φύσιν οποιαδήποτε βοήθεια σε όσους απέρριψε η «αγορά», να θέλει να ξαναμοιράσει την τράπουλα. Ή και να πετσοκόψει τις αποζημιώσεις, καθώς το σημερινό γκουβέρνο και οι «δυναμικοί παράγοντες της οικονομίας» (διάβαζε, αεριτζήδες) που το στηρίζουν ονειρεύονται νέα φαγοπότια με τα λεγόμενα μεγάλα έργα. Στα πλαίσια αυτά επανέρχεται στη συζήτηση και το φαραωνικό σχέδιο για γέφυρα που θα συνδέει τη Σικελία με την ηπειρωτική Ιταλία – εγγύηση για πάρτι δισεκατομμυρίων! Το ήθελαν τόσο ο Μπερλουσκόνι όσο και ο Ρέντσι, αλλά αναγκάστηκαν να το εγκαταλείψουν: τώρα από κοινού στηρίζουν τον αρχιτραπεζίτη που ίσως καταφέρει να οργανώσει επιτέλους ένα φαγοπότι για όλους τους…
Δυσαρέσκεια χωρίς διέξοδο
Λόγια και φάλτσες υποσχέσεις, όχι έργα και επίλυση προβλημάτων: αυτό είναι το σύνθημα του «πανεθνικού μετώπου» υπό τον Ντράγκι. Μέχρι τώρα οι μοναδικές αποφάσεις του τελευταίου αφορούν τον έλεγχο των κρίσιμων πόστων του κρατικού μηχανισμού, έτσι ώστε η Ιταλία να αλυσοδεθεί στον μονόδρομο. Θα ακολουθήσει το μοίρασμα των 209 δισεκατομμυρίων ευρώ (ευρωπαϊκές ενισχύσεις και δάνεια για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της πανδημίας) στους ημέτερους – αυτούς δηλαδή που οι «αγορές» αποφάσισαν ότι αξίζει να τα καταφέρουν. Κατά τα άλλα, έχουμε μια κυβέρνηση χωρίς συνοχή, και το μόνο χειροπιαστό αποτέλεσμα είναι μια ολοφάνερη στροφή όλου του πολιτικού σκηνικού επί τα δεξιά.
Δεδομένου ότι το οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα υπό τον Ντράγκι δεν λύνει προβλήματα, αλλά τα αναβάλλει (κλασική ιστορία για την Ιταλία), οι γκρίνιες έχουν αρχίσει. Και θα ενταθούν. Μπορεί σχεδόν όλα τα ΜΜΕ να έχουν ευθυγραμμιστεί απόλυτα με τον Σωτήρα, αλλά στις λαϊκές τάξεις η δυσαρέσκεια επανέρχεται, παρά τον βομβαρδισμό τους με διαφημίσεις περί μιας ανύπαρκτης «αποτελεσματικότητας των τεχνοκρατών». Τώρα προπαρασκευάζουν το έδαφος για χαλάρωση των μέτρων κατά του κορωνοϊού. Συνεχίζουν δηλαδή την πολιτική του ακορντεόν, αποφεύγοντας τις αναγκαίες αλλά «κοστοβόρες» αποφάσεις για την αποτελεσματική καταπολέμηση της πανδημίας. Οι νεκροί συσσωρεύονται, οι φτωχοποιημένοι πληθαίνουν, και σύντομα οι κακόφωνοι ύμνοι δεν θα αρκούν για να σκεπάσουν τη βοή μιας κοινωνίας που πάντα υποφέρει. Μόνο που αυτή η βοή, μετά την υποταγή της όποιας Αριστεράς και των 5 Αστέρων στον Ισχυρό Ηγέτη, δεν θα βρίσκει θετική διέξοδο: αυτή είναι η πραγματική επιτυχία της επιχείρησης Ντράγκι.
[1] «Ιταλική αστάθεια» (φύλλο 528).
[2] «“Πανδημοκρατική” ιταλική εκτροπή» (φύλλο 531) και «“Όλοι ενωμένοι”, χωρίς εκλογές» (φύλλο 532).
[3] «Υπάρχουν και… ένστολοι “τεχνοκράτες”» (φύλλο 534).
860 υπέρ, 2 κατά!
Ο Ντράγκι, που πλασάρεται ως πρότυπο σε όλη την Ε.Ε., κάνει ό,τι θέλει –και δεν κάνει ό,τι χρειάζεται– επειδή μπορεί. Μπορεί, διότι η (κεντρο)αριστερά, εντός ή εκτός εισαγωγικών, έχει αφοπλιστεί εθελουσίως. Ο μεγαλύτερος σχηματισμός αυτού του χώρου, το Δημοκρατικό Κόμμα, κατάφερε να κάνει ένα ακόμη βήμα προς τα δεξιά: ο έως τις αρχές Μαρτίου επικεφαλής του, ο Ζινγκαρέτι, εξαναγκάστηκε κι αυτός σε παραίτηση, έχοντας υποστεί σφυροκόπημα από τους πιο ακραίους «εκσυγχρονιστές» με την κατηγορία ότι ανεχόταν τόσο καιρό τη συνύπαρξη με τους 5 Αστέρες στην κυβέρνηση Κόντε. Τώρα βέβαια, που οι ξεδοντιασμένοι 5 Αστέρες εξακολουθούν να συγκυβερνούν, αλλά υπό τον Ντράγκι, οι εκσυγχρονιστές δεν βγαίνουν το ίδιο από τα ρούχα τους: έγινε η δουλειά τους.
Εν πάση περιπτώσει, ποιος αντικατέστησε τον Ζινγκαρέτι (και μάλιστα με… σταλινικά ποσοστά: 860 υπέρ, 2 κατά) στη συνεδρίαση της εθνικής συνέλευσης του Δημοκρατικού Κόμματος την περασμένη Κυριακή; Ο εικονιζόμενος Ενρίκο Λέτα, που κι αυτός έχει διατελέσει μη εκλεγμένος πρωθυπουργός «εθνικής ενότητας» (της Κεντροαριστεράς με τη Δεξιά του Μπερλουσκόνι). Ταιριαστή επιλογή, για την οποία δούλεψαν πολλοί: ο πρόεδρος της Ιταλικής Δημοκρατίας Ματαρέλα, ο ευρωκομισάριος και επίσης πρώην πρωθυπουργός Τζεντιλόνι, ο ισχυρός περιφερειάρχης Μπονατσίνι, και άλλοι. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λέτα ποτέ δεν έκρυψε ότι προτιμά τον «σοβαρό» Μπερλουσκόνι από τους Πεντάστερους «λαϊκιστές»… Η πανηγυρική εκλογή του Λέτα στην ηγεσία της βασικής κεντροαριστερής δύναμης συνάδει με τη γενικότερη στροφή της επίσημης πολιτικής σκηνής προς τα δεξιά, και γι’ αυτό χειροκροτήθηκε ακόμη και από τους «αντιπάλους του προοδευτικού στρατοπέδου».
Η Δεξιά εδραιώνεται
Η πέραν του Δημοκρατικού Κόμματος Αριστερά, απλώς ζει αλλού. Σιωπά για όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή, αλλά ονειρεύεται… αριστερά μέτωπα. Με ποιον; Με τον Λέτα! Μάλλον κανείς αριστερός δεν πρόσεξε ότι ο Λέτα, μιλώντας επί 1 ώρα και 6 λεπτά ως μοναδικός υποψήφιος για την ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος, πρόλαβε να υποσχεθεί και να πει πολλά, εκτός από τη λέξη «Αριστερά». Όσο για άλλα επιφανή στελέχη, και δη κομμουνιστικής προέλευσης, έχουν πια νέα, υψηλότερα ενδιαφέροντα: ο πρώην υπουργός Μάρκο Μινίτι παραιτήθηκε στα τέλη Φεβρουαρίου και από τη θέση του βουλευτή για να αναλάβει… πλασιέ της ιταλικής πολεμικής βιομηχανίας στη Μέση Ανατολή, ο δε Λουτσιάνο Βιολάντε έχει «αποκατασταθεί» ως πρόεδρος του Ιδρύματος Λεονάρντο, της ομώνυμης στρατιωτικής βιομηχανίας. Τι να κάνουν; Εκεί τους έβγαλε αυτό που έχει περιγραφεί ως «πολιτική των περιστρεφόμενων θυρών» μεταξύ πολιτικής στράτευσης και ιδιωτικού τομέα…
Οι ηγέτες της Δεξιάς ομολογουμένως έχουν λιγότερα προβλήματα, και πιο ρεαλιστικές βλέψεις. Ο Μπερλουσκόνι, που θεωρούνταν τελειωμένος, έχει επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο Σαλβίνι χειροκροτείται απ’ όλους μετά τη στροφή του στην «υπευθυνότητα», και ασκεί με μαεστρία την… αριστερών καταβολών τακτική της «ενότητας και πάλης» με την κυβέρνηση: αφήνει πότε-πότε σπόντες ως παρακαταθήκη για μελλοντική εκλογική χρήση, και κατά τα άλλα εδραιώνεται στο βαθύ κράτος. Η ακροδεξιά Μελόνι, η μοναδική που καταψήφισε την κυβέρνηση μαζί με μια μειοψηφία των Πεντάστερων, στρογγυλοκάθεται πάνω στις δημοσκοπήσεις που υπερτετραπλασιάζουν το ποσοστό που είχε πάρει στις κάλπες του 2018. Όλοι τους ξέρουν ότι θα ξανασυναντηθούν στις επόμενες περιφερειακές εκλογές…
