Ως «φιλέλληνας» δημοσιογράφος και λάτρης της ιστορίας εμφανίζεται ο Βρετανός Τζον Καρ, συγγραφέας του βιβλίου Θωρηκτό Αβέρωφ – Κεραυνός στο Αιγαίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Πρόκειται για ένα ενδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο, που φωτίζει σημαντικές και άγνωστες πτυχές της ιστορίας του περίφημου θωρηκτού «Αβέρωφ». Θα μπορούσα να γράψω ίσως μια πολύ θετική κριτική, αν ο συγγραφέας δεν εύρισκε την ευκαιρία, μέσα από το έργο του, να προπαγανδίσει όχι μόνο τη δικτατορία του Μεταξά αλλά ακόμη και την 21η Απριλίου!
Οι «λεπτομέρειες» αυτές μάλλον διέφυγαν της κριτικής, αλλά εμένα με ενόχλησαν ιδιαιτέρως. Και να ήταν το μόνο ατόπημα! Υιοθετώντας τις πλέον ακροδεξιές απόψεις, ο συγγραφέας λοιδορεί την Εθνική Αντίσταση και κατασυκοφαντεί το Κίνημα της Μέσης Ανατολής, εξαφανίζοντας ό,τι δεν βολεύει τη δική του οπτική γωνία…
Σύμφωνα με τον κύριο Καρ, ο δικτάτορας Μεταξάς «διέθετε πιθανώς το οξύτερο μυαλό απ’ οποιονδήποτε άλλον Έλληνα ηγέτη του 20ου αιώνα, όπως και μια σιδερένια θέληση για την επίτευξη του στόχου του».
Υποστηρίζει ακόμη ότι «η δικτατορία του Μεταξά είχε προσπαθήσει να εξομαλύνει αυτόν τον παλιό διχασμό και να θέσει τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις σε μια απολίτικη επαγγελματική βάση» (!) και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «σταθερό του χέρι στο πηδάλιο της Ελλάδας είχε δώσει τη δυνατότητα στη χώρα να αποκρούσει την πρώτη επίθεση του Άξονα»…
Το έπος της Αλβανίας, οφείλεται λοιπόν, στο κατά Καρ «Ευαγγέλιο», στο σιδερένιο χέρι του πιο σημαντικού Έλληνα ηγέτη του 20ου αιώνα.
Φυσικά, ο συγγραφέας δεν σταματά εκεί. Πέρα από την, επιεικώς απαράδεκτη, περιγραφή της εξέγερσης του ελληνικού ναυτικού στην Αίγυπτο, όπου «ξεχνά» την τύχη που περίμενε τους αγωνιστές στα στρατόπεδα της ερήμου, γράφει, με τον φανατισμό ενός σκληρού αντικομμουνιστή ότι οι εξεγερθέντες «μετατράπηκαν σε όργανα μίσους από το ανθηρό κομμουνιστικό κίνημα».
Τα αντάρτικα κινήματα «περιήλθαν υπό τον ανηλεή έλεγχο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, το οποίο με τη σειρά του ήταν όργανο του Σοβιετικού ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν».
Τα αιτήματα των εξεγερθέντων «είχαν προετοιμαστεί πολύ νωρίτερα από το ΚΚΕ και τη Μόσχα».
«Το 80% των στασιαστών ήταν απρόθυμοι συνεργάτες τους και τους δόθηκε χάρη» γράφει σε ένα σημείο, αλλά δυο σελίδες πιο κάτω, ο ίδιος, αναφέρει ότι στο Αβέρωφ απέμειναν «μόνο καμιά διακοσαριά μέλη πληρώματος από τους 1100 άνδρες που διέθετε πριν την ανταρσία». Κάτι δεν βγαίνει στα μαθηματικά του κυρίου Καρ. Έτσι είναι. Αν η πραγματικότητα δεν μας βολεύει, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα…
Αν όμως ως εκεί αντέχεις ακόμη να διαβάζεις, όταν φθάνεις πια στην απελευθέρωση νομίζεις ότι διαβάζεις πόνημα του Κασιδιάρη:
«Στους δρόμους διαπίστωσε ότι υπήρχε μια γενική ανακούφιση που είχαν φύγει οι Γερμανοί… που σκιαζόταν από τον φόβο γι’ αυτό που θα τους αντικαθιστούσε – ένοπλες ομάδες κομμουνιστικής «λαϊκής αστυνομίας» που έμοιαζαν να βρίσκονται παντού. Αυτές είχαν προέλθει από το ελληνικό αντιστασιακό κίνημα, το οποίο είχε αναπτυχθεί υπό κομμουνιστικό έλεγχο και κατέστη πραγματική απειλή για την ηγεσία της κατεστραμμένης από τον πόλεμο χώρας»… Μάλιστα το ΕΛΑΝ, όσο το Βασιλικό Ναυτικό πολεμούσε, ασχολιόταν κατά τη διάρκεια της κατοχής με την αρπαγή της εξουσίας (πάντα κατά Καρ).
Ευτυχώς όμως, όταν «οι κομμουνιστές επιχείρησαν να αρπάξουν την εξουσία…. Αποκρούστηκαν με σκληρές οδομαχίες στην Αθήνα από τον βρετανικό στρατό με τη βοήθεια της RAF». Εδώ ο κύριος Καρ, θέλοντας να εκθειάσει τον ρόλο της πατρίδας του στη συντριβή του κομμουνισμού, την… πατάει ελαφρώς, αποδεχόμενος εμμέσως πως η μάχη της Αθήνας ήταν μεταξύ Βρετανών και Ελλήνων…
Το «κλου» του βιβλίου, έρχεται λίγο πιο κάτω: «Τον Απρίλιο του 1967, μια τριάδα Ελλήνων συνταγματαρχών πραγματοποίησε ένα πολύ αποτελεσματικό και σχεδόν αναίμακτο πραξικόπημα, θέτοντας τέρμα στην περίοδο όπου εκδικητικές πολιτικές είχαν κοντέψει να παραλύσουν τη χώρα». Οι μάσκες πέφτουν και ο «αντικειμενικός ιστορικός» μετατρέπεται σε υμνητή της χούντας…
Πολλά είναι ακόμη τα σημεία που θα μπορούσα να αναφέρω. Είναι κρίμα η ιστορία του Αβέρωφ, να διασύρεται τελικά με αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι τυχαίο πως πέραν των βιβλίων που αφορούν στο Αβέρωφ, δεν παρατίθεται βιβλιογραφία για τις υπόλοιπες αξιολογικές κρίσεις του συγγραφέα…
Ποίηση στο φως
Στο πλαίσιο μιας σειράς εκδηλώσεων που έχουν στόχο να αποτελέσουν μια γιορτή της ποίησης, νέοι ποιητές συνδιαλέγονται με το έργο οκτώ παλαιότερων σημαντικών ποιητών.
Τίτλος Ποίηση στο φως και πραγματοποιούνται στο Poems n’ crimes των εκδόσεων Γαβριηλίδη.
Το κοινό έχει την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με ποιητικές φωνές που άφησαν το στίγμα τους στην ελληνική λογοτεχνία. Σκοπός, οι συναντήσεις αυτές να αναδείξουν τη ζωντανή συνέχεια της ποίησης από γενιά σε γενιά. Παρουσιάζεται μια εκ νέου ανάγνωση των τιμώμενων ποιητών του αφιερώματος από σύγχρονους δημιουργούς.
Την Πέμπτη 31 Μαΐου στις 7.30 μμ, η Αναστασία Γκίτση και η Καλλιόπη Εξάρχου μιλούν για τη Ζωή Καρέλλη.
Την επιμέλεια των εκδηλώσεων έχει η Αγγελική Λάλου.
Poems n’ crimes: Αγίας Ειρήνης 17, Αθήνα, τηλ.: 210-3228839
