Εραστές της Τέχνης
Πολύ συχνά έχω ακούσει και δυσανασχετώ με την κοινοτοπία ότι «ερασιτέχνης είναι ο εραστής της τέχνης».
Να όμως που καμιά φορά οι κοινοτοπίες λένε την καθαρή αλήθεια!
Γιατί, τι να πω γι’ αυτή την ομάδα ανθρώπων που λέγονται «Αιακίδες» και ζουν στη Σαλαμίνα;
Μια θεατρική ομάδα που ανακάλυψα τυχαία και ήδη από την πρώτη γνωριμία μού χάρισαν μια πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία με την παράστασή τους «Έξοδος». Μια παράσταση βασισμένη σε πραγματικές μαρτυρίες από τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Ακόμη θυμάμαι τα δάχτυλα μιας από τις πρωταγωνίστριες να ανοίγει ένα ρόδι και πιτσιλιές κόκκινες σαν αίμα να γεμίζουν τη σκηνή…
Η σκηνοθέτης Μαρία Βασιλείου που βρίσκεται πίσω από αυτήν την ομάδα, χωρίς ποτέ να καταφεύγει στον εύκολο εντυπωσιασμό χρησιμοποιεί απλά ευρήματα, που κάνουν τη διαφορά…
Και το κυριότερο: καταφέρνει άνθρωποι που ανεβαίνουν για πρώτη φορά στη ζωή τους στη σκηνή να μοιάζουν σαν φτασμένοι επαγγελματίες.
Διότι η ομάδα είναι ερασιτεχνική κι όλοι εργάζονται αφιλοκερδώς (θα το πω: την ώρα που εκατομμύρια μοιράζονται σε αμφίβολης ποιότητας και αισθητικής παραστάσεις και δήθεν πρωτοποριακά ανεβάσματα τα οποία ουδείς καταλαβαίνει ή απολαμβάνει), αλλά αυτό που εμείς οι θεατές βλέπουμε επί σκηνής είναι απολύτως επαγγελματικό…
Είχα γράψει στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας για τη «Σταματία το γένος Αργυροπούλου» που ανέβασαν οι «Αιακίδες» στη Σαλαμίνα.
Πήγα κι εγώ λοιπόν. Σκεφτόμουν πώς θα μου φαινόταν και τι θα προέκυπτε από τις συγκρίσεις, αφού είχα δει το ίδιο έργο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου με πρωταγωνίστρια την εκπληκτική Ελένη Ουζουνίδου. Μια παράσταση που παίχτηκε για δυο χρόνια με μεγάλη επιτυχία.
Η έκπληξή μου λοιπόν, παρ’ ότι ήδη είχα πάρει γεύση για τις ικανότητες της ομάδας και τη σκηνοθετική ευφυΐα της Μαρίας Βασιλείου, ήταν τεράστια.
Για δυο ώρες έμεινα καθηλωμένος, λες κι έβλεπα το έργο για πρώτη φορά. Η σκηνοθέτης είχε την ιδέα να παιχτεί η Σταματία από τρεις διαφορετικές ηθοποιούς: Τη νεαρή μαθήτρια Βασιλική Αντιμαχίτη, τη Μαίρη-Βάσω Κοκολή και την Ευαγγελία Σταματοπούλου.
Η μία ήταν καλύτερη από την άλλη και ο τρόπος που έπαιζαν και μας παρουσίαζαν τις διαφορετικές πτυχές του χαρακτήρα της ηρωίδας, ήταν εκπληκτικός.
Μικρά ευρήματα μας κέντριζαν κάθε τόσο το ενδιαφέρον, ενώ τα πρόσωπα για τα οποία μιλούσε η Σταματία συμβολίζονταν από άδειες καρέκλες που έρχονταν και έφευγαν, ενώ ενίοτε κατέρρεαν…
Συγκίνηση και γέλιο και ένα συγκλονιστικό τέλος…
Κι ένα κόκκινο πανί, όπου σαν σκιές περνούσαν κάθε τόσο στιγμές από τη ζωή της.
Δεν είμαι βεβαίως κριτικός θεάτρου και άλλοι αρμοδιότεροι υπάρχουν να αναλύουν τα όσα γίνονται επί σκηνής.
Όμως γνωρίζω τι έκανε μέσα μου αυτή η παράσταση. Και σκέφτομαι ακόμη πόσοι δημιουργικοί άνθρωποι δίνουν καθημερινά αγώνα σε όλη τη χώρα χωρίς να το βάζουν κάτω.
Κόντρα σε κάθε «λογική».
Ας εμπνευστούμε από αυτούς για τους δικούς μας αγώνες…
Αξίζει να αναφέρω και τους υπόλοιπους συντελεστές της παράστασης: Υπεύθυνος φωτισμού και ήχων: Παύλος Λάππας, Καλλιτεχνική επιμέλεια: Κατιάνα Ραπατζίκου, Χόρεψε ο Άκης Παπαθανασίου. Συμμετείχαν: Βλασία Αντιμαχίτη, Ελευθερία Αντιμαχίτη, Αντώνης Βασιλείου, Ευαγγελία Βογιατζάκη, Μιχάλης Θεοδόσης
Παζάρι βιβλίου
Πολλοί διαφημίζουν το «Παζάρι βιβλίου» που διοργανώνουν ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εκδοτών Βιβλιοχαρτοπωλών. Μας το παρουσιάζουν ως ένα είδος γιορτής του βιβλίου και αναφέρονται στο γεγονός ότι μπορείς να βρεις βιβλία από ένα ευρώ…
Έχω πολλές επιφυλάξεις για τέτοιου είδους διοργανώσεις κι ας αποτελούν όντως μια «ένεση μετρητών» για τους εκδότες ενώ και οι αναγνώστες μπορούν με ελάχιστα χρήματα να αγοράσουν πολύ αξιόλογα βιβλία.
Θα μου πείτε που είναι το κακό; Όλοι βγαίνουν κερδισμένοι. Εκτός από τους συγγραφείς και το ίδιο το βιβλίο θα έλεγα…
Η πολιτική του δωρεάν –που εγκαινίασαν εφημερίδες και περιοδικά με τις προσφορές τους– και της πώλησης από ένα ευρώ απαξιώνει το βιβλίο.
Δεν είναι τυχαίο που όταν πηγαίνουμε οι συγγραφείς για παρουσιάσεις σε σχολεία, τα παιδιά μας ρωτούν γιατί πουλάμε και δεν χαρίζουμε το βιβλία μας.
Προφανώς έχει περάσει η άποψη πως οι συγγραφείς μπορούν να ζήσουν με τις ιδέες τους και… αέρα κοπανιστό…
Για να υπάρχουν βιβλία για όλους θα πρέπει να δημιουργηθούν και να υποστηριχθούν βιβλιοθήκες σε κάθε σχολείο, σε κάθε δήμο, για να μην πω σε κάθε γειτονιά.
Τα παζάρια έναν φαύλο κύκλο δημιουργούν. Λίγα μετρητά πρόσκαιρα και κάθετη πτώση στις πωλήσεις στη συνέχεια… Μήπως πρέπει να το ξανασκεφτούμε;
