Το μέλλον της εξέγερσης και ο συνδικαλισμός της συμφοράς
«…ανακυκλώνουν στρατηγικές που χρησιμοποιούνται συνεχώς επί δεκαετίες και σήμερα είναι καταδικασμένες να αποτυγχάνουν. Οι Αρχές ενθαρρύνουν αυτά τα νοσταλγικά τελετουργικά διαμαρτυρίας για τον λόγο ότι ακολουθούν ένα προβλέψιμο σενάριο που δεν είναι δύσκολο να ελεγχθεί…»
Ο Micah White θέτει το δάκτυλο «επί τον τύπον των ήλων» στο βιβλίο του «Για το μέλλον της εξέγερσης» που κυκλοφόρησε πρόσφατα στα ελληνικά από τις εκδόσεις Οξύ. Ο συγγραφέας εκ των πρωτεργατών του Occupy Wall Street, θεωρώντας το κίνημα αυτό ως μια «εποικοδομητική αποτυχία», προχωρά σε μια εξαιρετική ανάλυση των θετικών και αρνητικών του στοιχείων, όχι για να θρηνήσει ή να θριαμβολογήσει, αλλά για να βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα για το μέλλον του ακτιβισμού και κυρίως της επανάστασης, γνωρίζοντας ότι «στο μονοπάτι της επανάστασης παραμονεύει πάντα ο κίνδυνος της καταστροφής».
Όμως δεν διστάζει να πει –κι ας το διαβάσουν προσεκτικά όσοι μιλούν για «ανομία»– ότι «δεν υπάρχει τρόπος ν’ αλλάξουμε τα θεμέλια της κοινωνίας χωρίς να δείξουμε ανυπακοή στους άδικους νόμους και χωρίς να διαταράξουμε τις υπάρχουσες κοινωνικές δομές»…
Χρησιμοποιώντας πλήθος πηγών, γράφοντας και προσεγγίζοντας τα θέματα μη συμβατικά, αντλώντας πολύτιμα στοιχεία από νίκες και ήττες του κινήματος, χρησιμοποιώντας και πολύ ενδιαφέροντα στατιστικά στοιχεία, προχωρά σε πολύ συγκεκριμένες ιδέες και προτάσεις, χωρίς να αρκείται απλώς στο να απορρίπτει μοντέλα του παρελθόντος. Δεν γνωρίζω πως αυτοορίζεται, αλλά προσωπικά είχα την αίσθηση πως διαβάζω έναν αυθεντικό μαρξιστή, εχθρό κάθε δόγματος.
Αντλεί στοιχεία ακόμη και από γεγονότα όπως η «Στάση του Νίκα» για την οποία κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα και οξυδερκή ανάλυση, θεωρώντας την ως μια από τις πιο σημαντικές και αυθόρμητες επαναστάσεις, αλλά και από τα οράματα του Κωνσταντίνου που του χάρισαν τη νίκη στη Μουλβία γέφυρα, οδηγώντας σταδιακά και στην οριστική επικράτηση του Χριστιανισμού στην Αυτοκρατορία.
Ο τρόπος που διαβάζει την ιστορία δεν είναι αυτός του παθητικού αναγνώστη ή του ιστοριοδίφη, αλλά του ενεργού υποκειμένου. Του επαναστάτη που δεν επαναπαύεται και δεν πετά τίποτα. Ακόμη κι αν προέρχεται από τον Economist.
«Ο επαναστάτης μοιάζει με τον ερωτευμένο. Ένα από τα χαρακτηριστικά των ερωτευμένων είναι πως νομίζουν ότι κανείς δεν έχει ερωτευτεί ξανά στη ζωή του. Κι έτσι δεν μαθαίνουν από τα λάθη των άλλων και επαναλαμβάνουν συνεχώς τα ίδια…»
Διαβάζω αυτό το βιβλίο, με τις συμφωνίες και τις διαφωνίες μου, νιώθοντας ότι καταφέρνει να σε πάει ένα βήμα παραπέρα και να σε κάνει να σταθείς «απέναντι» και στις ίδιες τις δικές σου πρακτικές. Σε διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις που το μόνο που κάνουν είναι να προσφέρουν καύσιμα στον αντίπαλο.
Η αθλιότερη ΓΣΕΕ των τελευταίων δεκαετιών κήρυξε τη θλιβερή της απεργία –για την οποία προδικάζω, με όλο το ρίσκο, αφού γράφω πριν από τις 30 Μαΐου– ότι θα είναι μια παταγώδης αποτυχία. Μια ακόμη άσφαιρη τουφεκιά, ένα θλιβερό αναμάσημα, ένα άλλοθι αγωνιστικότητας για πουλημένες από καιρό συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Οι ψευτο-απεργίες αυτές, χωρίς καμιά οργάνωση, χωρίς στόχο, χωρίς στήριξη των εργαζομένων, με μεγαλόστομες ομιλίες σε συγκεντρώσεις ημετέρων, μόνο ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ μπορεί να τις εκλάβει κανείς.
Και με τον κίνδυνο να θεωρηθώ ακόμη και αντιδραστικός, προσωπικά λέω όχι!
«Για να πετύχει μια επανάσταση, πρέπει να κάμψει την εσωτερική αδράνεια των ανθρώπων που αντιστέκονται σε κάθε είδους αλλαγή. Σε προσωπικό επίπεδο, αυτή η αδράνεια βιώνεται ως φόβος να αλλάξουμε τη ρουτίνα και τις παλιές μας συνήθειες», λέει ο Micah White.
Και προσθέτω ότι σε πολιτικό επίπεδο, κανείς δεν αναζητά νέους τρόπους δράσης. Βλέπετε αυτοί θα είχαν κόστος και πραγματική προσωπική εμπλοκή. Σύγκρουση και ρίσκο…
Για παράδειγμα, κάθε φορά που τα μέσα μεταφοράς δεν λειτουργούν –λόγω απεργίας– και χιλιάδες εργαζόμενοι ταλαιπωρούνται αφάνταστα για να φτάσουν στη δουλειά τους, σκέφτομαι πόσο πιο αποτελεσματική θα ήταν μια δράση των εργαζομένων, όπου θα άνοιγαν τις μπάρες, θα ήταν εκεί στους σταθμούς και θα οργάνωναν τη δωρεάν μετακίνηση των επιβατών, ενημερώνοντάς τους ταυτόχρονα για τα αιτήματά τους, που σίγουρα θα άκουγαν με πιο ανοικτά αυτιά.
Εμμένοντας σε δράσεις που –χρόνια τώρα– δεν έχουν οδηγήσει πουθενά, μένουν χωρίς συμμάχους, εύκολα θύματα της κάθε κυβέρνησης και του κάθε εργοδότη…
Αιγυπτιακός περίπατος στην Αθήνα
Ο Βασίλης Χρυσικόπουλος είναι ένας Αιγυπτιολόγος που καταφέρνει, με λόγο απλό και προσιτό, να μας μεταφέρει πολύ ενδιαφέρουσες γνώσεις και πληροφορίες για την Αρχαία Αύγυπτο.
Σήμερα (Σάββατο 2/6) στις 11 το πρωί πραγματοποιεί έναν Αιγυπτιακό περίπατο στην Αθήνα –ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα ενηλίκων που δημιουργήθηκε από την Ελληνική Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Αιγύπτου (ΕΕΜΑΑ).
Έτσι, μπορεί να μάθει κανείς ποια είναι τα ίχνη της Αιγύπτου στο κέντρο της Αθήνας, ποιες είναι οι κρυμμένες ιστορίες κτιρίων, συλλογών, αρχείων, ανθρώπων, μουσείων, για την Αίγυπτο και ποια είναι η σχέση του «Βέρντι» με την Αθήνα.
Το ραντεβού είναι στην είσοδο του Μουσείου Ακροπόλεως. Δεν ξέρω αν θα προλάβετε να βρείτε θέση γιατί ο αριθμός συμμετοχών είναι σχετικά περιορισμένος, ωστόσο αξίζει αν το έχετε υπόψη, έστω για μια επόμενη φορά.
Ας επαναλάβω –για πολλοστή φορά– πως τέτοιου είδους εκπαιδευτικά προγράμματα θα έπρεπε να ενταχθούν στο πρόγραμμα των σχολείων. Η ιστορία δεν μαθαίνεται από ένα εγχειρίδιο και με «παπαγαλία». Η βιωματική γνώση είναι απολύτως απαραίτητη.
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.eemaa.org.gr/
