του Ηρόστρατου
Φτάσαμε στα 200… Σε μια σκοτεινή εποχή θυμόμαστε τους ποιητές μας. Αλλά πώς να γιορτάσουμε;
Το θέμα είναι τώρα τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τώρα τι λες*
Η γνωστή ευχή των γενεθλίων είναι να τα «εκατοστίσεις». Εμείς σήμερα τα «διακοσιάσαμε». 200 φορές άνοιξα τον υπολογιστή μου για να γράψω αυτή τη στήλη. Και τώρα νιώθω απλώς αμηχανία, θλίψη, οργή. Δεν ξέρω τι απ’ όλα κυριαρχεί. Το σίγουρο είναι πως δεν βρίσκω λόγο να γιορτάσω. Γράφεις, γράφεις, μοιράζεσαι, παλεύεις, προσπαθείς να πιστέψεις ότι ακόμη κι αν οι «στίχοι δεν αλλάζουν καθεστώτα» ή ακόμη χειρότερα πως «οι στίχοι αυτοί μπορεί και να ναι οι τελευταίοι/ οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν/ γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δεν ζούνε πια».
Και βλέπεις όλο αυτό τον θίασο πραγματικών καθαρμάτων να οσφραίνονται σαν όρνια πάνω από την πεσμένη χώρα στην έρημο. Έτοιμοι να κάνουν αυτό που έκαναν πάντοτε οι όμοιοί τους: Να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή λεία.
Σε μια Ελλάδα που η ατιμωρησία έχει γίνει κανόνας, με τη λαμπρή παράδοση των δωσιλόγων και των συνεργατών της χούντας που η καλή μας, πάντα… ανεξάρτητη Δικαιοσύνη φροντίζει ως στοργική μητέρα τα παιδιά της ώστε να τη φροντίζουν κι αυτά με τη σειρά τους, οι άνθρωποι που μας οδήγησαν ως εδώ εμφανίζονται ως τιμητές.
Και αντί των πολιτικών και οικονομικών αναλύσεων καταφεύγω ακόμη μια φορά στην ποίηση. Αυτή που μας δίδαξε, μας ξεσήκωσε, μας ευαισθητοποίησε, μας βοήθησε να ονειρευόμαστε. Και να αντέχουμε να χάνουμε, βρίσκοντας ξανά και ξανά το κουράγιο να σηκωνόμαστε στα πόδια μας. Όμως πάντα υπάρχουν οι εχθροί. Όπως η σύγχρονη εκδοχή του Πήλιου Γούση που ονειρεύεται το γεμάτο λύματα Ποτάμι του να κυβερνήσει ως εντολοδόχος…
Ο Μανώλης Αναγνωστάκης έγραψε το 1983, με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου:
…Φοβάμαι τους ανθρώπους
που με καταλερωμένη τη φωλιά
πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική σου…
…Φοβάμαι τους ανθρώπους
που άλλαζαν πεζοδρόμιο όταν σε συναντούσαν
και τώρα σε λοιδορούν
γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίσιο δρόμο.
Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους.
Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο
Κι εγώ, μέσα σε αυτές τις ζοφερές μέρες, ακούγοντας τον καθένα να εκτοξεύει απόψεις και κεραυνούς, ξεφύλλισα πάλι το Περιθώριο ’68-’69:
Όλοι αυτοί οι πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οικονομολόγοι, καθηγητές κ.λπ. που γράφουν, συζητούν, αγορεύουν σε συνέδρια και σε σεμινάρια για την βαρβαρότητα των πόλεων, τη μαζοποίηση, την αλλοτρίωση, το αδιέξοδο του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, από προοδευτική πάντα σκοπιά, αριστερή και συνήθως άκρως ριζοσπαστική-πόσο βολεμένοι οι ίδιοι σε θέσεις, με γερούς μισθούς και επιμίσθια, με παροχές και ταξίδια, πόσο δεμένοι οι ίδιοι με το σύστημα που καταριούνται και, υποτίθεται, αγωνίζονται για την ανατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικά πως τίποτα ευτυχώς δεν κινδυνεύει ν’ αλλάξει, τουλάχιστο στο αμέσως προσεχές μέλλον.
«Με προκαλούν» είπες.
Και στο τέλος σκέφτηκα πως οι μεμψιμοιρίες δεν μας ταιριάζουν. Κι ας έχουμε χορτάσει από ήττες. Κι ας ετοιμάζουμε την επόμενη γενιά της ποίησης της ήττας.
Γιατί όπως σωστά γράφει ο ποιητής:
…Και ποτέ μην ξεπέσεις στο αχ εμείς οι
καημένοι.
(Δε θέλει παρά ένα βηματάκι να το σκεφτούν οι άλλοι για σένα)
*Όλοι οι στίχοι είναι του Μανώλη Αναγνωστάκη
Η ομερτά των δημοσιογράφων
Δουλεύω τρεις δεκαετίες ως δημοσιογράφος και αυτό που ακόμη δεν μπορώ να χωνέψω είναι η «συναδελφική αλληλεγγύη». Αυτή που καλύπτει κάθε βρομιά διά της σιωπής για να μη… θίξουμε συναδέλφους. Λες και για την κατάντια των ΜΜΕ και την κατευθυνόμενη πληροφόρηση φταίνε μόνον οι ιδιοκτήτες. Και όχι τα τσιράκια τους. Μου θυμίζει τους Γερμανούς Ναζί, αλλά και τους Έλληνες δωσίλογους που «εκτελούσαν εντολές». Αυτοί δεν έφταιγαν σε τίποτα! Αφορμή γι’ αυτές τις γραμμές η ανακοίνωση που έσπευσε να βγάλει το Πρωτοβάθμιο Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ για την υπόθεση δημοσιογράφων και εκδοτών που χρηματοδοτήθηκαν από το ΚΕΕΛΠΝΟ και τη λίστα με τα ονόματά τους παρέδωσε ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, Πάνος Καμμένος, στον εισαγγελέα. Ως στρουθοκάμηλος ή «μωρή παρθένος» δεν είδε, δεν άκουσε όλα αυτά τα χρόνια τι συμβαίνει. Θέλει «διερεύνηση» -που μου θυμίζει τις ΕΔΕ για αστυνομικούς και δημοσίους υπαλλήλους. Η σιωπή, η ομερτά, όπως την ονομάζω εγώ έχει εκθρέψει ένα απίστευτο καρκίνωμα. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα. Θα ξυπνήσουν οι δημοσιογράφοι για να καταλάβουν πως δεν μπορείς να είσαι αλληλέγγυος με τους σφουγγοκωλάριους της κάθε εξουσίας;
