του Ηρόστρατου
Ο Πολιτισμός των σκουπιδιών ή «τα παράπονά σου στον Δήμαρχο»
Όλα ειπώθηκαν για συμβασιούχους, για εργάτες καθαριότητας, για διορισμούς από το παράθυρο, για δίκαια αιτήματα, για μαφίες σκουπιδιών, για παράνομες χωματερές, για την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης, για διορισμούς από το παράθυρο…
Φοβάμαι πως θα γίνω μάλλον ενοχλητικός θέτοντας τη διάσταση του καθημερινού δικού μας «πολιτισμού» που μπορεί να συμπυκνωθεί στη φράση «μακριά από τον κ… κι ας είναι στου γείτονα»
Παίρνω το παράδειγμα του Πόρτο Ράφτη, στο οποίο περνώ τα καλοκαίρια και έχει την ατυχία να ανήκει στον Δήμο Μαρκόπολουλου. Ένας Δήμος που θεωρεί την παραθαλάσσια αυτή -μεγαλούπολη πλέον- ως ένα ορυχείο χρυσού απ’ όπου εισπράττει, χωρίς να δίνει.
Ανεξαρτήτως απεργίας και συμβασιούχων, όλο το Πόρτο Ράφτη έχει μετατραπεί σε έναν ατέλειωτο σκουπιδότοπο. Η εικόνα γενικά είναι συνηθισμένη τα καλοκαίρια καθώς δεν λαμβάνεται καμία πρόνοια για την ραγδαία αύξηση του πληθυσμού. Όμως φέτος η κατάσταση έχει φθάσει στο απροχώρητο.
Ο Δήμος μοιάζει να μη βλέπει και να είναι τυφλός κατά το στυλ της ελληνικής Δικαιοσύνης. Κάθε μέρα οι λόφοι σκουπιδιών μεγαλώνουν. Τα ποντίκια κόβουν βόλτες και τα κουνούπια δουλεύουν επί 24ωρου βάσεως. Οι κατσαρίδες το έχουν ρίξει στα summer party, απολαμβάνοντας το θαυμάσιο περιβάλλον που έχει δημιουργηθεί.
Αφήνω στην άκρη τη δυσοσμία.
Κι αφού τα είπα για τον Δήμο Μαρκόπουλου, θα ήθελα να μιλήσω και για τους πολίτες και να τους προτείνω να δουν το ιταλικό έργο «Τα παράπονά σου στον δήμαρχο». Αν και η σάτιρα δεν είναι και τόσο επιτυχημένη, ωστόσο η ταινία θίγει το ζήτημα της στάσης των πολιτών. Που όχι μόνο τα περιμένουν όλα από την Δημοτική Αρχή, αλλά «επαναστατούν» όταν ο νόμος τους θίγει.
Βαριούνται να κάνουν ανακύκλωση.
Θέλουν να παρκάρουν όπου βρουν.
Να επεκτείνουν το μαγαζάκι τους παράνομα.
Να εξυπηρετηθούν πρώτοι.
Να πετάνε τα σκουπίδια τους όπου να ‘ναι.
Έτσι στο τέλος, στην ταινία, καταλήγουν να προτιμήσουν τον μαφιόζο δήμαρχο ταινία, παρά τον έντιμο…
Στην περιοχή του Πόρτο Ράφτη όπου κατοικώ (Πρασιές) έχει πολλές ωραίες μονοκατοικίες. Αν κοιτάξετε από τον φράχτη δεν θα δείτε ούτε σκουπιδάκι. Περιποιημένα όλα. Άλλοι έχουν γκαζόν και άλλοι περιβόλια. Άλλοι οπωροφόρα κι άλλοι καλλωπιστικά δέντρα. Τα πάντα άψογα….
Μόλις κοιτάξεις έξω από τον φράχτη σε πιάνει απελπισία. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι, ή οι εργάτες που προσλαμβάνουν για την περίσταση, πετάνε κλαδιά φύλλα και σκουπίδια όπου βρουν. Συχνά ο άνεμος τα φέρνει πάνω στον δικό τους φράχτη. Όχι όμως μέσα στο «οχυρό». Αυτό τους αρκεί.
Είναι ένα είδος καθημερινού πολιτισμού και (αντι) κοινωνικής συμπεριφοράς που θα μου επιτρέψετε να μη το θεωρώ άσχετο με τα τεκταινόμενα στην πολιτική.
Αντί του αγώνα, της οργανωμένης διαμαρτυρίας, ακόμη και της αξιοποίησης όλων αυτών που πετιούνται ως άχρηστα, οι περισσότεροι επιλέγουν να κρατήσουν καθαρή τη δική τους φωλιά.
Πρόκειται βεβαίως για ψευδαίσθηση:
«Πολλοί λατρεύουνε την τάξη. Για να φάνε βάζουν
τραπεζομάντηλο απάνω στο τραπέζι, αν έχουν, ή σκουπίζουν
με το χέρι τους τα ψίχουλα, όταν
το χέρι τους δεν είναι κουρασμένο. Αλλά το τραπέζι τους
στήνεται,
και το σπίτι τους επίσης, σ’ έναν κόσμο που ολοένα βουλιάζει μες
στο βούρκο.
Α, τα συρτάρια τους θα ‘ναι πεντακάθαρα. Όμως στην άκρια
της πόλης
βρίσκεται το εργοστάσιο που κόκαλα αλέθει, η ματωμένη
γεννήτρα της υπεραξίας! Α, τι ωφελεί,
χωμένος μέχρι το λαιμό στη λάσπη, να κρατάς
τα νύχια των χεριών σου καθαρά;»
Μπέρτολντ Μπρεχτ
Κινηματογραφικό εργαστήριο του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ
Στo πλαίσιο του Φεστιβάλ Βωβούσας (Σάββατο 29 Ιουλίου – Σάββατο 5 Αυγούστου 2017) θα πραγματοποιηθεί κινηματογραφικό εργαστήρι με τον σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ με θέμα «Φτιάχνοντας Ντοκιμαντέρ με ανθρώπινες ιστορίες»
Οκτώ μέρες στη Βωβούσα Ιωαννίνων με προβολές ταινιών, βιωματικές ασκήσεις αλλά, κυρίως, με τη δημιουργία ομαδικού ντοκιμαντέρ από τους συμμετέχοντες στο Κινηματογραφικό Εργαστήριο.
Είναι σίγουρα μια πολύ ενδιαφέρουσα και δημιουργική πρόταση για ένα άλλο είδος «διακοπών», ειδικά αφού δάσκαλος είναι ένας από τους καλύτερους ντοκιμαντερίστες μας με έργα όπως το «Φιλιά εις τα παιδιά»
Η περσινή εμπειρία του Εργαστηρίου, με τη δημιουργία της ομαδικής ταινίας «Δελτίον ταυτότητος», δείχνει πόση πολλή δουλειά μπορεί να γίνει μέσα σε τόσο λίγες ημέρες! Στο ντοκιμαντέρ αυτό πέντε επιλεγμένα πρόσωπα του χωριού καταθέτουν την πολύτιμη μαρτυρία τους στην κάμερα και ανασυνθέτουν τη νεανική τους ταυτότητα με αμεσότητα, γνήσια συγκίνηση και πηγαίο χιούμορ.
Όλες οι πληροφορίες αναλυτικά στο https://goo.gl/QNVHW6
