του Ηρόστρατου
Σκελετοί στο σκοτάδι ή στο φως;
Διαβάζω για τους Δεσμώτες του Φαλήρου, αυτή τη συγκλονιστική ανακάλυψη της αρχαιολογικής σκαπάνης, που δεν έχει το κλέος της Αμφίπολης, αλλά ιστορικά ανοίγει πιθανόν νέους δρόμους στην έρευνα. Πολλά βεβαίως είναι να ανακαλυφθούν στη συνέχεια, αφού οι επιστήμονες μελετήσουν ενδελεχώς τα ευρήματα.
Η εικόνα, πάντως, είναι εντυπωσιακή: Ένας ομαδικός τάφος, ένας χορός σκελετών που αποκαλύπτει σκοτεινές πτυχές της Ιστορίας. Μαθαίνουμε για τον αποτυμπανισμό. Ένα βασανιστήριο που θυμίζει τη σταύρωση. Όπου το θύμα καρφωνόταν σε μια σανίδα που στηνόταν κάθετα στο χώμα, έρμαιο στην οργή του πλήθους…
Όμως δεν γράφω σήμερα για να αναλύσω το φαινόμενο, ούτε να επισημάνω τη σημασία που έχουν για τη μελέτη της Ιστορίας τα αρχαιολογικά ευρήματα.
Αναρωτιέμαι πως τα μισά μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου (ΚΑΣ) ψήφισαν να «καταχωσθούν» τα ευρήματα αφού πρώτα μελετηθούν. Και οι Δεσμώτες του Φαλήρου θα είχαν επιστρέψει στη σκοτεινιά του τάφου, μακριά από τα βλέμματα των επισκεπτών του μέλλοντος, αν δεν είχε ταχθεί εναντίον αυτής της άποψης η πρόεδρος του ΚΑΣ.
Οριακά λοιπόν τα ευρήματα θα μείνουν εκεί, αφού ολοκληρωθεί η ανασκαφή, θα μελετηθούν και θα συντηρηθούν….
Έτσι είναι. Κάποιοι προτιμούν τους σκελετούς να τους κρύβουν βαθιά στο χώμα… Θα θεωρήσω συμπτωματικό το γεγονός ότι η ανακάλυψη έγινε στην περιοχή όπου βρίσκεται ο χώρος του Κέντρου Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος». Δεν θέλω να φανταστώ ότι οι άνθρωποι που έχουν ταχθεί να προστατεύουν την πολιτιστική και ιστορική μας κληρονομιά δείχνουν επιλεκτική ευαισθησία και εθελοτυφλούν ή ότι επηρεάζονται από ιδρύματα που έχουν ισχυρότατη επιρροή -σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς- διαχειριζόμενα τεράστια κονδύλια που σχετίζονται με τον πολιτισμό….
Αναρωτιέμαι, πάντως, πόσοι θα είχαν ψηφίσει υπέρ και πόσοι κατά, αν τα ίδια ευρήματα είχαν αποκαλυφθεί σε ένα τυχαίο οικόπεδο. Αναρωτιέμαι ακόμη πόσο ευάλωτο είναι το σύστημα αυτό. Η «διπλή» ψήφος της προέδρου αφήνει τους σκελετούς στο φως…. Αν αύριο, όμως, γίνει μια προσφυγή και έχει αλλάξει η σύνθεση του ΚΑΣ, ποιος μας λέει ότι οι σκελετοί δεν θα επιστρέψουν στο σκοτάδι;
Είναι σαφές ότι πάσχει το νομικό πλαίσιο, αφήνοντας πολλά παράθυρα για αυθαιρεσίες.
Έτσι ένας προϊστορικός οικισμός (τέλος της νεολιθικής και στις αρχές της Πρωτοελλαδικής Εποχής) με ευρήματα που θεωρούνται μοναδικά για την Ελλάδα, βρίσκεται τώρα κάτω από τους στάβλους του Ιπποδρόμου στο Μαρκόπουλο, ενώ είναι γνωστή η «ταπείνωση»-ισοπέδωση του λόφου στο Ζαγάνι, που επίσης χρονολογείται από τη Νεολιθική και Πρωτοελλαδική Εποχή, με της έγκριση του τότε ΚΑΣ προκειμένου να ολοκληρωθούν τα έργα του Αεροδρομίου «Ελ. Βενιζέλος».
Κι αυτά είναι μόνο δύο από τα εκατοντάδες παραδείγματα…
Τόσο σημαντικά θέματα δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται συγκυριακά. Η ιστορική μνήμη δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Αναρωτιέμαι πόση διαφορά έχουν αυτές οι «καταχώσεις», «ταπεινώσεις» και λοιπές πρακτικές από την ανατίναξη μνημείων που πραγματοποιούν οι φανατικοί ισλαμιστές…
Stairway to Heaven
«…Οι θρυλικοί Led Zeppelin κατηγορούνται ότι έκλεψαν τη μελωδία του ροκ ύμνου Stairway to Heaven από το ορχηστρικό Taurus των Spirit. Ο δικαστής του Λος Άντζελες ο οποίος διερεύνησε τα στοιχεία της υπόθεσης αποφάνθηκε πως υπάρχουν αρκετές ομοιότητες ανάμεσα στις δυο συνθέσεις, με αποτέλεσμα να οριστεί δίκη για τις 10 Μαΐου με κατηγορούμενους τον τραγουδιστή και τον κιθαρίστα των Led Zeppelin, Ρόμπερτ Πλαντ και Τζίμι Πέιτζ….» (Οι εφημερίδες)
Τόσα χρόνια μετά, που το τραγούδι μας έχει στοιχειώσει, μαγέψει, συνοδέψει, ένας δικαστής καλείται αν αποφασίσει σε ποιόν ανήκει το τραγούδι. Κάτι που -προφανώς- μεταφράζεται σε εκατομμύρια…
Δεν θέλω να μπω στην ουσία της υπόθεσης, αλλά δεν παύω να σκέφτομαι ότι τα πνευματικά δικαιώματα στην Ελλάδα επί της ουσίας δεν προστατεύονται. Είναι σχεδόν αδύνατον να διεκδικήσει κάνεις το δίκιο του, ειδικά με το χάος που επικρατεί στο Διαδίκτυο. Ειδικά με τα προϊόντα λόγου πολλοί θησαυρίζουν, ενώ οι δημιουργοί λαμβάνουν ψίχουλα ή τίποτα.
Αλλού ισχύει το κοπιράιτ και στην Ελλάδα το κλόπη-ράιτ….
