Πολλοί μίλησαν δικαιολογημένα για «κυβέρνηση-κουρελού». Ο χαρακτηρισμός ισχύει. Η κυβέρνηση έχασε τη δεδηλωμένη, αλλά αντί για προσφυγή σε εκλογές, βρίσκει 6 δανεικούς, μιας χρήσης βουλευτές και συνεχίζει τον βίο της. Κυβέρνηση μειοψηφίας στη Βουλή και ακόμα πιο μειοψηφική στην κοινωνία.
Όμως, η αρρώστια του πολιτικού συστήματος και η διαρκής του έκπτωση την τελευταία δεκαετία, είναι τέτοια που θυμίζει άλλες εποχές. Στο μυαλό, έρχονται καταστάσεις από τις αρχές της δεκαετίας του .50 ή από μέρες 1965, λίγο πριν τη χούντα.
Έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία πως όλες οι εξελίξεις εκπορεύονται από τις πρεσβείες και τους διαύλους του δυτικού παράγοντα; Πιστεύει κανείς ότι ακολουθείται η λαϊκή θέληση, ότι ερωτάται ο λαός και υπάρχει κάποιας μορφής συναίνεση στους χειρισμούς και τις αποφάσεις που επιλέγονται. Υπάρχει κανείς που θεωρεί πως η κυβέρνηση αυτή εκφράζει τα αισθήματα και τη θέση του ελληνικού λαού για το Μακεδονικό;
Την αρρώστια όμως, την καθιστά πιο εμφατική, πιο φανερή, η στάση όλων των κομμάτων. Το «κατά συνείδηση» στο οποίο καταλήγουν ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι, δεν είναι άσχετο από τις σχέσεις και τις πιέσεις του αμερικάνικου και του γερμανικού παράγοντα στο θέμα. Το «όχι» της Ν.Δ. είναι χλιαρό, και για τον Τσίπρα οι πραγματικές θέσεις της Ν.Δ. αποτελούν επιχείρημα για να καμώνεται τον άνετο και τον κυρίαρχο στο ζήτημα.
Ο Πάιατ αλωνίζει. Δίνει τον τόνο και τον ρυθμό. Μετά το Κίεβο, όπου θήτευσε προηγουμένως, τώρα παρατείνεται η παραμονή του στο νευραλγικό πόστο της Αθήνας. Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εξωτερικών, διαρκώς εκδίδουν αντιρωσικές ανακοινώσεις. Ο ΓΑΠ είναι υπέρ της Συμφωνίας, το ξέρει ο Τσίπρας και η Γεννηματά οδηγείται στη θέση της «ενιαίας έκφρασης» με χαλαρότητα για όσους υπερψηφίσουν (Θεοχαρόπουλος, Κρεμαστινός) . Το «150» ή «151» μπορεί να είναι λίγο αυτήν την στιγμή. Το Ποτάμι, επισήμως «κατά συνείδηση».
Η «σύνθετη ονομασία» είναι η θέση με την οποία αλώνεται κάθε πραγματική αντίθεση και στρώνεται ο δρόμος σε μια μειοδοσία. Και η Αριστερά είναι δεμένη στη θέση αυτή, τόσο η κυβέρνηση όσο και η «υπερεπαναστατική» – «διεθνιστική» εκδοχή. Δεν υπάρχει ίχνος μιας πραγματικής λαϊκής πατριωτικής αντιιμπεριαλιστικής στάσης στη συμπεριφορά της. Νατοϊκή αριστερά; Αριστερά ενάντια στα πατριωτικά αισθήματα του κόσμου; Αριστερά ενάντια στον ίδιο τον λαό;
Τώρα, θα γίνει καθαρό και κατανοητό πως ο προσδιορισμός «μακεδονικό» και το όνομα «Μακεδονία» θα παραχωρηθούν, θα ξεπουληθούν όσο-όσο. Ο Ζάεφ θα μιλά ως «Μακεδόνας», ήδη απευθύνεται στην Αθήνα εκπροσωπώντας τον «μακεδονικό λαό» και η ελληνική πλευρά πανηγυρίζει και υποκριτικά λέει ότι δεν παραχώρησε την εθνότητα. Το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού» θα λειτουργεί αποδομητικά και απειλητικά απέναντι στην Ελλάδα και η εστέτ Αριστερά θα αισθάνεται περήφανη για τον «διεθνισμό» και κοσμοπολιτισμό της. ΝΑΤΟ, αλυτρωτισμοί, τούρκικος επεκτατισμός θα χορεύουν κυκλωτικά, και εμείς μες στην τρελή χαρά…
Ο Τσίπρας δεν έχει πολιτικό αντίπαλο στο ζήτημα αυτό. Όλος ο πολιτικός κόσμος σέρνεται πίσω από τη «σύνθετη ονομασία» και αφοπλίζεται. Άλλοι γιατί έχουν συχνές επαφές με τις πρεσβείες κι άλλοι γιατί πετάνε την μπάλα στην εξέδρα, νομίζοντας πως θα γλυτώσουν με ελιγμούς και κόλπα. Ακόμα και η Χ.Α. φαίνεται κόσμια και τελεί υπό την ομηρία της καταδίκης της ηγεσίας της. Ψήφισε υπεύθυνα για την Επιτροπή Ανταγωνισμού, θα κάνει βέβαια και κάποιο σόου εν όψει εκλογών. Για αυτούς τους λόγους, ο Τσίπρας προς στιγμήν απολαμβάνει αμέριστη στήριξη από πρεσβείες, ολιγαρχικές ελίτ και μιντιοκρατία.
Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος του Τσίπρα είναι η φθορά και αναξιοπιστία του μέσα στον λαό. Ο Τσίπρας είναι μειοψηφία μέσα στην κοινωνία, κι ας νομίζει ότι είναι κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού ελλείψει σοβαρών αντιπάλων ή λόγω της απουσίας θέσης των ανταγωνιστών του στο συγκεκριμένο ζήτημα.
Δεν έχουμε μόνο μια κυβέρνηση-κουρελού. Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα – κουρελού, φτηνό και αναλώσιμο.
