Της Αριάδνης Αλαβάνου
Οι κυβερνητικοί βουλευτές, μαζί με τους βουλευτές του ΛΑΟΣ και την κ. Μπακογιάννη, αλλά και με την ουσιαστική συμφωνία της Ν.Δ. παρά το εκ του ασφαλούς «όχι», ψήφισαν την υπαγωγή της χώρας στο μηχανισμό στήριξης ΔΝΤ- Ε.Ε. και τα εξοντωτικά για τους εργαζόμενους μέτρα που επιβάλλει, αγνοώντας επιδεικτικά τη σχεδόν καθολική αντίθεση του ελληνικού λαού. Και αυτό είναι ένα είδος πολιτικού πραξικοπήματος.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, Γ. Δημαράς, Σ. Σακοράφα και Β. Οικονόμου ψήφισαν «παρών» και, βεβαίως, ο κ. Παπανδρέου τους διέγραψε… δημοκρατικότατα από την κοινοβουλευτική ομάδα, εν ριπή οφθαλμού. Την «πόρτα εξόδου» είδε και η κυρία Μπακογιάννη η οποία, προφανώς, εδώ και καιρό στρώνει το «χαλί» για την επόμενη μέρα. Η κυβέρνηση και οι πολιτικοί της σύμμαχοι έχουν την παντοειδή υποστήριξη του αντιλαϊκού μετώπου, τραπεζιτών, κεφαλαιούχων και εργολάβων, των Μίντια που ανυπομονούν να εφαρμοστούν τα μέτρα.
Οι εργαζόμενοι έχουν επιβεβαιώσει κάτι που γνώριζαν ή διαισθάνονταν πάντα. Ποιοι είναι οι αντίπαλοί τους και τι εννοούν όταν λένε πώς ό,τι κάνουν το κάνουν για την «πατρίδα». Επιβεβαίωσαν πως όταν αυτοί μιλούν για «πατρίδα», σίγουρα δεν εννοούν τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους αγρότες, τους νέους, για τους οποίους επιφυλάσσουν τη φτώχεια, την πείνα, την ανεργία ακόμη και το θάνατο. Ναι, το θάνατο. Γιατί με τις κοινωνικές συνθήκες που επιφέρει αυτή η πολιτική, θα πεθάνουν άνθρωποι.
Στις χώρες που εφαρμόστηκαν τα μέτρα του ΔΝΤ το προσδόκιμο ζωής έπεσε μέχρι και 10 χρόνια. Στις χώρες αυτές η φτώχεια και η απελπισία οδήγησε παιδιά και γυναίκες στα δίκτυα του δουλεμπορίου. Βλέπουμε ήδη αστέγους να κοιμούνται στους δρόμους, σε στοές της Αθήνας. Οι αυτοκτονίες για χρέη πληθαίνουν. Αυτό το μέλλον επιφυλάσσουν στα παιδιά, στις γυναίκες, στους εργαζόμενους, στους ηλικιωμένους, στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες ο κ. Παπανδρέου, οι υπουργοί του, οι βουλευτές του, τα κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ και όλοι οι πολιτικοί τους σύμμαχοι. Και το γνωρίζουν. Δεν μπορούν να παριστάνουν τους ανίδεους. Στην «πατρίδα» του κ. Παπανδρέου και των συμμάχων του, όταν ο κόσμος διαμαρτύρεται για την εξοντωτική πολιτική, όπως στις μεγάλες κινητοποιήσεις της Τετάρτης και της Πέμπτης έξω από τη Βουλή, εκκαθαρίζεται από τον Μ. Χρυσοχοΐδη και τα σώματα καταστολής, που «πνίγουν» τους διαδηλωτές με χημικά (η μόνη περίπτωση όπου επιστρέφονται σε είδος τα χρήματα που έχει καταβάλει στα κρατικά ταμεία ο ελληνικός λαός) και δέρνουν ανελέητα όποιον βρεθεί στο διάβα τους.
Αυτό το αυταρχικό, αντιδημοκρατικό καθεστώς, ο δικομματισμός, η ακροδεξιά του παραφυάδα και όλες οι αντικοινωνικές ομάδες που παρασιτούν πάνω στις σάρκες των εργαζομένων πρέπει να σαρωθεί από το λαϊκό κίνημα. Δεν έχει καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση, ακόμη και με βάση τους δικούς του «κανόνες του παιχνιδιού». Όσο οι αγώνες των εργαζομένων δεν αποκτούν αυτή την πολιτική διάσταση, όσο δεν αναπτύσσονται γύρω από το αίτημα να φύγει αυτή η κυβέρνηση και να ανοίξει ο δρόμος για να εκφραστούν τα δικά τους συμφέροντα και η βούλησή τους, θα ελαττώνεται η ελκυστικότητα και η αποτελεσματικότητά τους και θα αφήνουν το πεδίο ελεύθερο στους σχεδιασμούς του κατεστημένου. Το οποίο γνωρίζει πολύ καλά τη σημερινή πολιτική χρεοκοπία της κυβέρνησης Παπανδρέου και ετοιμάζει τις δικές του λύσεις. Είτε με την ανάνηψη της Ν.Δ. –που δεσμεύτηκε να εφαρμόσει τη συμφωνία με Ε.Ε. και ΔΝΤ-, είτε με συμμαχικά σχήματα, είτε με το «κόμμα των επιτυχημένων επιχειρηματιών».
Στους μήνες και στα χρόνια που έρχονται, όταν η κοινωνική απελπισία θα βαθαίνει και θα αναζητείται από τον κόσμο μια απάντηση στην κοινωνική καταστροφή, θα σπεύδουν διάφοροι να του τη δώσουν. Οι νοσταλγοί της Xούντας που σηκώνουν κεφάλι, οι ρατσιστές που ενοχοποιούν τους μετανάστες, οι παρατρεχάμενοι της δημοσιογραφίας τύπου ΣΚΑΪ και Μega που ενοχοποιούν τις απεργίες και την Αριστερά, ήδη στρώνουν το δρόμο στους διάφορους σωτήρες. Είναι αναγκαίο να τεθεί τώρα κιόλας ο στόχος μιας πολιτικής λύσης με τους όρους του λαϊκού κινήματος.
