Της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη
Τούτες τις μέρες, λίγο-πολύ, όλοι οι ψηφοφόροι του «όχι», άνθρωποι που δεν υπέκυψαν στην τρομοκρατία και στους εκβιασμούς των γκάνγκστερ των θεσμών και της εγχώριας τρόικας των ολιγαρχών, των Μedia και των ξενόδουλων πολιτικών προασπιστών του Κεφαλαίου, οι οποίοι δεν προέρχονται απαραίτητα απ’ την κοιτίδα του ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνονται σα να έχουν φάει ξύλο. Ότι έπεσαν θύμα βιασμού.
Δεν έχει νόημα να επαναλάβω το πόσο πράγματι βασανιστικά ήταν τα διλήμματα που ανέκυψαν, τα ζητήματα συνείδησης που βίωσε ένας προς έναν κάθε υπουργός, βουλευτής αλλά και ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ και του «όχι», όταν εν ριπή οθφαλμού το «όχι» ξέβαψε, έγινε πολτός και κατέληξε σε ένα «ναι», σφραγισμένο από ένα αντιλαϊκό κι επαχθές μνημόνιο. Η Ιστορία θα κρίνει τις επιλογές όλων.
Ούτε έχει νόημα να επαναλάβω τις γαργαλιστικές αντιφάσεις πρωταγωνιστών των τελευταίων σκηνών στο δράμα των διαπραγματεύσεων που ακόμα εκτυλίσσεται και κανείς δεν ξέρει σε ποιο βαθμό ταπείνωσης και εξαθλίωσης θα οδηγήσει τη χώρα και το λαό (όπως, για παράδειγμα, η «καραμέλα» των καναλιών: γιατί ο Γιάνης Βαρουφάκης τη βραδιά της ψηφοφορίας του νέου μνημονίου χειροκρότησε την ομιλία του πρωθυπουργού, ενώ τελικά ψήφισε «όχι»).
Θα ήθελα να σταθώ στο μεγάλο διακύβευμα των ημερών, πίσω από capital control, μνημόνια, εσωκομματικές φαγωμάρες και ανίερες πολιτικές συμμαχίες: στην ευκαιρία που έδωσε το δημοψήφισμα στη γενιά των 18άρηδων, πολιτικοποιώντας την με την παραχώρηση δικαιώματος ψήφου σε μια ιστορική για τη χώρα στιγμή -ένα δικαίωμα που απέτρεπε απ’ τη νεολαία μας στοχευμένα η συμμαχία των Σαμαροβενιζέλων-, μια ευκαιρία που τελικά χάθηκε.
Αναρωτιέμαι: τι θα πούμε σήμερα στα παιδιά αυτά που πανηγύριζαν τη βραδιά θριάμβου του 61,3% «όχι» στο Σύνταγμα και τη βραδιά υπερψήφισης του τρίτου μνημονίου στη Βουλή, στην ίδια πάλι πλατεία, ραντίζονταν με χημικά, και σήμερα αισθάνονται όχι απλώς ηττημένα αλλά προδομένα;
Τι μπορούμε να τους αντιπαραβάλουμε που, αηδιασμένα, βλέποντας να βαπτίζεται το κρέας ψάρι, δεν προτίθενται να ξαναψηφίσουν στο υπόλοιπο της ζωής τους; Η γενιά που αίφνης ενηλικιώθηκε βουτώντας στα βαθιά νερά της πολιτικής, στο μέλλον θα απέχει από τα κοινά. Η κοινωνίας μας, με άλλα λόγια, ηττήθηκε.
Τη βραδιά της ψηφοφορίας για το νέο Μνημόνιο στο ελληνικό Κοινοβούλιο, την ώρα που η Ζωή Κωνσταντοπούλου γινόταν η φωνή κάθε αριστερής συνείδησης, δεν φλεγόταν μόνο η πόλη. Μαζί της φλέγονταν και τα όνειρά μας. Και, το χειρότερο, γίνονταν στάχτη τα όνειρα των παιδιών μας.
Ποιος θα λογοδοτήσει γι’ αυτό;
