Οι φίλοι μου που ανήκουν στην κατακερματισμένη τουρκική Αριστερά προσεγγίζουν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις με διαφορετικούς τρόπους: Μερικοί παραπονιούνται ότι η ελληνική Αριστερά δεν καταγγέλει αρκετά έντονα την Τουρκία για τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τις διώξεις εναντίον των αντιφρονούντων κ.λπ. και δεν πιέζει περισσότερο την ελληνική κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση.
Άλλοι τονίζουν ότι η ελληνική Αριστερά δεν κάνει αρκετά πράγματα για να προωθήσει την ειρήνη στην περιοχή, αλλά αντιμετωπίζει φοβικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και δεν αντιμάχεται δυναμικά τους μιλιταριστικούς κύκλους στις δύο χώρες που συνδέονται με το εμπόριο όπλων.
Κάποιοι δε, επισημαίνουν ότι η ελληνική Αριστερά αντιλαμβάνεται πολύ επιφανειακά την τουρκική πραγματικότητα, είτε επηρεασμένη από τις χοντροκομμένες θέσεις της τουρκικής Αριστεράς που δεν έχουν απήχηση στο λαό, είτε ακολουθώντας το ρεύμα σκέψης που κυριαρχεί στην Ελλάδα για την Τουρκία.
Κατά τη γνώμη μου, η αλήθεια είναι ότι, πέρα από την προχειρότητα που χαρακτηρίζει τις εκτιμήσεις της ελληνικής Αριστεράς, η τουρκική πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί γιατί είναι εξαιρετικά σύνθετη, πολυεπίπεδη και ρευστή. Εξάλλου, η ελληνική Αριστερά δεν έχει ανθρώπους που ασχολούνται εξειδικευμένα με την Τουρκία, τα Βαλκάνια ή την Ανατολική Μεσόγειο. Να μιλούν τις γλώσσες της περιοχής, να επισκέπτονται συχνά τις διάφορες χώρες, να γνωρίζουν και να έχουν στενές σχέσεις με σημαντικούς ανθρώπους, να διαβάζουν τον Τύπο και να βλέπουν την τηλεόραση της Τουρκίας, της Αλβανίας, του Ιράν ή της Αιγύπτου. Οι βασικές πηγές μας είναι ο δυτικός Τύπος, αστικός και εναλλακτικός, και οι «δεξαμενές σκέψης» των μητροπόλεων που δίνουν πληροφορίες, αλλά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να μας βάλουν πιο βαθιά μέσα στο κλίμα κάθε χώρας χωρίς στρεβλώσεις και σκοπιμότητες. Νομίζουμε ότι ξέρουμε, ενώ βλέπουμε την ανατολή μέσα από τα μάτια της δύσης.
Είναι αξιοσημείωτο ότι καμία ελληνική αριστερή εφημερίδα δεν έχει τακτικούς συνεργάτες-ανταποκριτές στις γειτονικές χώρες, ντόπιους.
Έτσι, δεν με καλύπτει η περιορισμένη οπτική γωνία της ελληνικής Αριστεράς, η οποία οφείλεται και στην εσφαλμένη ανάγκη της να αποδείξει ότι είναι πατριωτική (λες και δεν είναι!), υιοθετώντας συχνά ψυχροπολεμικές λογικές έναντι της Τουρκίας, έχοντας προφανώς λησμονήσει ότι ακόμα και στις πιο απειλητικές για το σοσιαλιστικό μπλοκ φάσεις της ιστορίας, πάγιο αίτημα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων ήταν η διατήρηση και επέκταση της ειρήνης ανάμεσα σε όλες τις χώρες, ανεξαρτήτως πολιτικο-οικονομικού συστήματος.
Ειρήνη κάνεις με τους εχθρούς σου! Ακόμα κι αν η διαρκής ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί σε συνθήκες καπιταλισμού, η επιδίωξή της πρέπει να είναι διαρκής. Και η Αριστερά οφείλει να εντοπίζει και να αναδεικνύει τα σημεία που εξυπηρετούν την ειρήνη και όχι την ένταση και τον πόλεμο. Όσο δε πιο απειλητικός είναι ο άλλος, τόσο εντονότερα επιδιώκεις την ειρήνη.
Η εμμονή στην ειρήνη δεν σημαίνει αφασία, παρά μόνο να βλέπεις ότι το ποτήρι εκτός από μισοάδειο είναι και μισογεμάτο.
Κάποιοι δε, επισημαίνουν ότι η ελληνική Αριστερά αντιλαμβάνεται πολύ επιφανειακά την τουρκική πραγματικότητα, είτε επηρεασμένη από τις χοντροκομμένες θέσεις της τουρκικής Αριστεράς που δεν έχουν απήχηση στο λαό, είτε ακολουθώντας το ρεύμα σκέψης που κυριαρχεί στην Ελλάδα για την Τουρκία.
Κατά τη γνώμη μου, η αλήθεια είναι ότι, πέρα από την προχειρότητα που χαρακτηρίζει τις εκτιμήσεις της ελληνικής Αριστεράς, η τουρκική πραγματικότητα δεν είναι εύκολο να κατανοηθεί γιατί είναι εξαιρετικά σύνθετη, πολυεπίπεδη και ρευστή. Εξάλλου, η ελληνική Αριστερά δεν έχει ανθρώπους που ασχολούνται εξειδικευμένα με την Τουρκία, τα Βαλκάνια ή την Ανατολική Μεσόγειο. Να μιλούν τις γλώσσες της περιοχής, να επισκέπτονται συχνά τις διάφορες χώρες, να γνωρίζουν και να έχουν στενές σχέσεις με σημαντικούς ανθρώπους, να διαβάζουν τον Τύπο και να βλέπουν την τηλεόραση της Τουρκίας, της Αλβανίας, του Ιράν ή της Αιγύπτου. Οι βασικές πηγές μας είναι ο δυτικός Τύπος, αστικός και εναλλακτικός, και οι «δεξαμενές σκέψης» των μητροπόλεων που δίνουν πληροφορίες, αλλά δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να μας βάλουν πιο βαθιά μέσα στο κλίμα κάθε χώρας χωρίς στρεβλώσεις και σκοπιμότητες. Νομίζουμε ότι ξέρουμε, ενώ βλέπουμε την ανατολή μέσα από τα μάτια της δύσης.
Είναι αξιοσημείωτο ότι καμία ελληνική αριστερή εφημερίδα δεν έχει τακτικούς συνεργάτες-ανταποκριτές στις γειτονικές χώρες, ντόπιους.
Έτσι, δεν με καλύπτει η περιορισμένη οπτική γωνία της ελληνικής Αριστεράς, η οποία οφείλεται και στην εσφαλμένη ανάγκη της να αποδείξει ότι είναι πατριωτική (λες και δεν είναι!), υιοθετώντας συχνά ψυχροπολεμικές λογικές έναντι της Τουρκίας, έχοντας προφανώς λησμονήσει ότι ακόμα και στις πιο απειλητικές για το σοσιαλιστικό μπλοκ φάσεις της ιστορίας, πάγιο αίτημα των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων ήταν η διατήρηση και επέκταση της ειρήνης ανάμεσα σε όλες τις χώρες, ανεξαρτήτως πολιτικο-οικονομικού συστήματος.
Ειρήνη κάνεις με τους εχθρούς σου! Ακόμα κι αν η διαρκής ειρήνη δεν μπορεί να επιτευχθεί σε συνθήκες καπιταλισμού, η επιδίωξή της πρέπει να είναι διαρκής. Και η Αριστερά οφείλει να εντοπίζει και να αναδεικνύει τα σημεία που εξυπηρετούν την ειρήνη και όχι την ένταση και τον πόλεμο. Όσο δε πιο απειλητικός είναι ο άλλος, τόσο εντονότερα επιδιώκεις την ειρήνη.
Η εμμονή στην ειρήνη δεν σημαίνει αφασία, παρά μόνο να βλέπεις ότι το ποτήρι εκτός από μισοάδειο είναι και μισογεμάτο.
Αντιπολεμικώς,
Γκαούρ
Γκαούρ
Σχόλια
