Αν η πρώτη εκδήλωση δεν μπορεί να θεωρηθεί αποτυχημένη (όχι όμως και επιτυχημένη), η προχθεσινή κατά της Μέρκελ, μάλλον γεννά απογοήτευση. Υπήρχε μια εξαιρετική ευκαιρία να δοθεί ένα ηχηρό μήνυμα σε Γερμανία και Ευρώπη∙ δεν δόθηκε. Συγκεντρώσεις τέτοιας σημασίας, με το πλήθος να μην ξεπερνά τον αριθμό που ο Ολυμπιακός μαζεύει σε μέτριας σημασίας ευρωπαϊκά ματς, είναι απογοητευτικές. Δεν μπορούμε να εφησυχάσουμε λέγοντας ότι δεν δώσαμε μεγάλη σημασία στο γεγονός, δεν κινητοποιηθήκαμε αρκετά κ.λπ. Όταν ο Αλ. Τσίπρας προβάλλει το θέμα μπαίνοντας μπροστά με τον αρχηγό του Die Linke, όταν όλα τα Μέσα του κόσμου εστιάζουν πάνω μας, δεν μπορεί να μη θέλουμε να δείξουμε κάτι καλύτερο. Πιθανόν, όμως, να μην μπορούμε. Αλλά γιατί;
Υπάρχουν εύλογες μεν, αλλά κατά τη γνώμη μας «εύκολες» απαντήσεις: η μισή Αθήνα ήταν αποκλεισμένη από την Αστυνομία, ο κόσμος εργαζόταν κ.λπ. Δεν παραγνωρίζουμε την κάποια αλήθεια τους, αλλά δεν απαντάνε επί της ουσίας. Να δεχθούμε ότι οι συνταξιούχοι πράγματι αποθαρρύνθηκαν από τα κυκλοφοριακά μπλόκα της αστυνομίας. Τι εμπόδισε, όμως, τελικά μερικές εκατοντάδες χιλιάδες νέους και άνεργους να κατέβουν στο Σύνταγμα; Γιατί άραγε ακόμα και το ανυπόληπτο, ηττημένο και βαθιά απογοητευμένο σήμερα ΚΚΕ είχε καλύτερη παρουσία από εμάς, την παράταξη του 27%, την αξιωματική αντιπολίτευση, την αυριανή κυβέρνηση;
Αδυναμία κινητοποίησης
Θα εστιάσουμε την προσοχή μας σε ένα λόγο. Μπορεί να υπάρχουν πολλοί, εμείς όμως τον θεωρούμε κεντρικό: το οργανωτικό μας πρόβλημα. Το ΚΚΕ, παρά τη γενική του καθίζηση, έχει ακόμα αξιοπρεπή παρουσία, χάρη στην οργανωτική ετοιμότητά του. Δεν ασχολούμαστε εδώ με την ουσία, το πώς και με τι σκοπούς οργανώνει τον κόσμο του, απλώς αναδεικνύουμε την οργανωτική ικανότητά του. Εμείς, όμως, αντιμετωπίζουμε μεγάλα οργανωτικά προβλήματα. Και τα αντιλαμβανόμαστε με διττό τρόπο: ένα με την τρέχουσα έννοια μιας αδυναμίας να δημιουργήσουμε μαζικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και ένα δεύτερο ίσως σημαντικότερο. Για λόγους χώρου θα περιορισθούμε στο δεύτερο λόγο.
Αναφερόμαστε στην περιορισμένη οργανωτική μας απήχηση, όχι λόγω τεχνικών αδυναμιών, αλλά λόγω της αδυναμίας μας να κινητοποιήσουμε, να οργανώσουμε και να εκφράσουμε μια σειρά κοινωνικών ομάδων κρίσιμου μεγέθους και σημασίας. Μιλάμε για τους ανέργους, τους νέους, την εναπομένουσα εργατική τάξη καθώς και ευρύτερα λαϊκά στρώματα (νέους και άνεργους επαγγελματίες κ.λπ.). Δεν είναι ίσως υπερβολή να ειπωθεί ότι μέχρι πρόσφατα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα των μορφωμένων μεσήλικων αριστερών μεσοαστών και δημοσίων υπαλλήλων. Τα λαϊκά στρώματα παρέμεναν εγκλωβισμένα στον Περισσό και τη Χαριλάου Τρικούπη. Με τις τελευταίες εκλογές, όμως, τα πράγματα άλλαξαν άρδην. Τα ευρύτερα αυτά στρώματα μετακινήθηκαν προς εμάς, αλλά εμείς παραμένουμε ώς τώρα αμετακίνητοι στη θέση μας: δεν κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τα συναντήσουμε, μας χωρίζει απόσταση από αυτά· κοινωνική απόσταση, γεωγραφική απόσταση, ακόμα ίσως -γιατί όχι- να μην αισθάνονται άνετα στις συγκεντρώσεις μας, συγκεντρώσεις μορφωμένων έμπειρων μεσοαστών, στη χρήση της γλώσσας και των τερτιπιών των συνελεύσεων. Με τους νέους πάλι τα πράγματα διαφέρουν εν μέρει: εκεί πρέπει να πείσουμε ότι δεν είμαστε καραγκιόζηδες όπως οι άλλοι, ότι εννοούμε αυτά που λέμε. Αυτόν τον κόσμο αποτυγχάνουμε ώς τώρα να οργανώσουμε, να εμπνεύσουμε και να κινητοποιήσουμε, εξ ου και η φτωχή εικόνα μας στις πρόσφατες εκδηλώσεις. Όπως καταλαβαίνουμε το πρόβλημα είναι πολύ μεγαλύτερο από τη φτωχή μας παρουσία σ’ αυτές. Αφορά την ετοιμότητά μας να δώσουμε έναν αγώνα ζωής και θανάτου για το μέλλον της πατρίδας.
Κόμμα ευέλικτο, καινοτομικό
Αν η παραπάνω διάγνωση είναι σωστή, τι πρέπει να γίνει; Σε κείμενο που πρόκειται να δημοσιευθεί στην Αυγή τις προσεχείς ημέρες, η μια εκ των συντακτών προτείνει ως μερική έστω λύση τη δημιουργία, εντός του πλαισίου του ενοποιημένου ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ξεχωριστών δομών με αυξημένο ποσοστό εκπροσώπησης στα όργανα (ποσόστωση) για μια σειρά κατηγοριών ηλικιακών, μορφωτικών και επαγγελματικών ομάδων που προαναφέραμε συνοπτικά, που σήμερα δεν καλύπτονται από την υπάρχουσα επαγγελματική, ηλικιακή και μορφωτική δομή του χώρου μας. Πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να ενταχθούν, να αισθανθούν άνετα, να αυτοοργανωθούν, να εκφραστούν στο πλαίσιο του χώρου μας. Και αυτό απαιτεί την έστω και προσωρινή δυνατότητα υπερ-εκπροσώπησής τους. Μπορεί το είναι μας να μην καθορίζει με τόση βεβαιότητα τη συνείδησή μας, όπως ο νεαρός Μαρξ πίστευε, αλλά σίγουρα έχει κάτι να κάνει μ’ αυτήν. Και το παρόν κομματικό μας είναι, άρα και η παρούσα κομματική μας συνείδηση, δεν μπορεί να εκφράσει ικανοποιητικά αυτές τις ευρύτερες ομάδες. Αδυνατούμε να κινητοποιήσουμε, νέους, άνεργους και φτωχούς.
Η παρούσα δομή του χώρου μας, αλλά και η προτεινόμενη ενιαία λίγο-πολύ μορφή, δεν φαίνεται να επικεντρώνεται στην υπο-εκπροσώπηση των παραπάνω ομάδων. Απαιτείται, επομένως, να σκύψουμε με αυξημένο ενδιαφέρον πάνω στο κεντρικό αυτό για την εξέλιξη του χώρου και της χώρας μας πρόβλημα, δημιουργώντας ένα όχι άκαμπτο κόμμα κλασικού τύπου, αλλά ένα κόμμα ευέλικτο, καινοτομικό και προσανατολισμένο στα προβλήματα της χώρας μας.
