Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει ο προσυνεδριακός διάλογος του ΚΚΕ
Πάντα είχε μεγάλο ενδιαφέρον ο διάλογος πριν από τα Συνέδρια του μέχρι πρότινος μεγαλύτερου κόμματος της Αριστεράς, αφού ήταν η μόνη στιγμή που δινόταν μια σαφέστερη εικόνα του εσωτερικού προβληματισμού. Στο τωρινό, 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, το ενδιαφέρον είναι αντικειμενικά μεγαλύτερο λόγω της ιδιαίτερης ιστορικής καμπής για τη χώρα και το λαό και της επιμονής της ηγεσίας του Περισσού σε μια αδιέξοδη πολιτική γραμμή και τακτική που απειλεί να συρρικνώσει τη δύναμή του.
Παρακάτω παραθέτουμε εκτεταμένα αποσπάσματα από δύο σημαντικές παρεμβάσεις στο διάλογο, οι οποίες δημοσιεύτηκαν στον Ριζοσπάστη. Ο γνωστός Αντώνης Σκυλλάκος ήταν για χρόνια κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του κόμματος, ενώ ο Βασίλης Καλαματιανός ήταν παλιότερα στο Πολιτικό Γραφείο.
Για την προσέγγιση στη σοσιαλιστική επανάσταση
Του Αντώνη Σκυλλάκου
(…) Σε αυτή την ανάγκη (της πολιτικής συμμαχιών του Κόμματος) απαντούσε σωστά το 15ο Συνέδριο με την ταχτική του Αντιιμπεριαλιστικού-Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ).
Οι θέσεις του 19ου Συνεδρίου ανατρέπουν αυτήν τη λογική και αντιπροτείνουν τη Λαϊκή Συμμαχία, που έχει διαφορετικό χαρακτήρα. Οσα προτείνονται για τη συγκρότηση-σύνθεση-δράση κ.λπ. της Λαϊκής Συμμαχίας, δεν βοηθούν στη συγκέντρωση πλατιών δυνάμεων…
Έτσι δημιουργείται σοβαρότατο κενό ταχτικής. Οι διαφορές του ΑΑΔΜ με τη Λαϊκή Συμμαχία είναι μεγάλες. Το ΑΑΔΜ πρόκειται για συμμαχία κοινωνική αλλά και πολιτική, για συσπείρωση Αντιμονοπωλιακή-Αντιιμπεριαλιστική-Δημοκρατική. Συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης μονοπωλίων-ιμπεριαλισμού από τη μια και του λαού από την άλλη.
Αντίθετα, στη Λαϊκή Συμμαχία γίνεται λόγος για συσπείρωση μόνο κοινωνική και (όχι πολιτική), αποκλείει καθαρά τη συμμαχία ακόμα και την κοινή δράση με άλλα πολιτικά κόμματα.
Σύμφωνα με τις Θέσεις, η Λαϊκή Συμμαχία… πρέπει να έχει σαφή αντιμονοπωλιακό – αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό. Δηλαδή συσπείρωση στη βάση της αντίθεσης Καπιταλισμός-Σοσιαλισμός, που συγκεντρώνει πολύ λιγότερες λαϊκές δυνάμεις. Αφαιρείται ο αντιιμπεριαλιστικός και δημοκρατικός προσανατολισμός που περιλαμβανόταν στο ΑΑΔΜ.
Δηλαδή, στη Λαϊκή Συμμαχία θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το αντιμονοπωλιακό και το αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα της, θα μπουν μόνο όσοι συμφωνούν με το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ και τους άλλους φορείς που δημιούργησε το Κόμμα.
Σύμφωνα με τις Θέσεις, η συνεργασία του ΚΚΕ με άλλα κόμματα «είναι θνησιγενής». Φαίνεται ότι δεν παίρνεται υπόψη η επιτυχημένη και νικηφόρα συνεργασία των ΚΚ, με άλλα κόμματα π.χ. στις Λαϊκές Δημοκρατίες στην Ανατ. Ευρώπη.
Οι κομμουνιστές στη Χιλή συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Αλιέντε. Η ήττα δεν οφειλόταν στο ότι από τη φύση της η συνεργασία ήταν θνησιγενής, αλλά γιατί ο Αλιέντε δεν πήρε τα κατάλληλα μέτρα για να περάσει στα χέρια της κυβέρνησης η πραγματική εξουσία. Ούτε το ΕΑΜ ήταν θνησιγενές από τη φύση του, αλλά ηττήθηκε από τα λάθη της ηγεσίας του. (…)
Αν θέλουμε συσπείρωση ευρύτερων μαζών, θα πρέπει να συγκεντρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερες δυνάμεις, που θίγονται ή καταστρέφονται από τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που υφίστανται στο «πετσί» τους την κρατική καταστολή. Δεν είναι δυνατόν σε συνθήκες καπιταλισμού, οι πλατιές λαϊκές μάζες να αποκτήσουν αντικαπιταλιστική συνείδηση και να συμφωνούν με το ΚΚΕ στη δικτατορία προλεταριάτου, γι’ αυτό και προβάλαμε τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. (…)
Υποβαθμίζεται ο αντιιμπεριαλιστικός- δημοκρατικός χαρακτήρας της Συμμαχίας. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι Θέσεις και άλλα κείμενα, δε θεωρούν τη χώρα μας εξαρτημένη, αλλά χώρα με κάποιες εξαρτήσεις. Στην πραγματικότητα η εξάρτηση έγινε τα τελευταία χρόνια πιο ισχυρή (συνεχής παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, μεγαλύτερη συμμετοχή στη νέα τάξη πραγμάτων, πολυεθνικά μονοπώλια ελέγχουν πιο βαθιά την ελληνική οικονομία). Αυτό δε σημαίνει ότι όλα τα παραπάνω γίνονται χωρίς τη θέληση και με τη σύμφωνη γνώμη του μεγάλου κεφαλαίου στην Ελλάδα και του πολιτικού του προσωπικού…
Το 15ο Συνέδριο έβαζε (πέρα από την επαναστατική κυβέρνηση χωρίς εκλογές) ως ενδεχόμενο το σχηματισμό με εκλογές αντιμονοπωλιακής αντιιμπεριαλιστικής κυβέρνησης σε συνθήκες βέβαια οξυμένης ταξικής πάλης. Μιας κυβέρνησης στο έδαφος του καπιταλισμού, όχι για να διαχειριστεί το σύστημα (όπως θέλουν οι οπορτουνιστές), αλλά με τη στήριξη και τη συμμετοχή του λαού να πάρει τα «κλειδιά» του κράτους , στα χέρια της, να ξεσηκώνει το λαό, να προωθήσει τα πρώτα μέτρα του Προγράμματός της. Έτσι ώστε να συμβάλει στη δημιουργία επαναστατικής κατάστασης, στο να ανοίξει ο δρόμος για τη Σοσιαλιστική Επανάσταση.
Αυτό που πρέπει να απορρίψουμε είναι μια «στενή πολιτική», που οδηγεί μαθηματικά στη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Μήπως εκεί δεν οφείλεται η απόσπαση ελάχιστων επιπλέον δυνάμεων στις εκλογές του περασμένου Μάη, σε συνθήκες μάλιστα τεράστιων ανακατατάξεων σε βάρος του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.;
Δεν επηρέασε αυτή η πολιτική μας γραμμή που σε συνδυασμό με την πόλωση στις εκλογές του Ιούνη να έχουμε το γνωστό αποτέλεσμα;(…)
Σε συνθήκες οικονομικής κρίσης άλλοι θα έπρεπε να είναι οι δείκτες επιρροής του Κόμματος. Και σε κάθε περίπτωση θα έπρεπε να είναι ανοδικοί.
Η Ελλάδα είναι χώρα εξαρτημένη ή ιμπεριαλιστική;
Του Βασίλη Καλαματιανού
Το πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου εκτιμά: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξής του, στην κρατικομονοπωλιακή του βαθμίδα». «Η Ελλάδα βρίσκεται σε ενδιάμεση και εξαρτημένη θέση στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό σύστημα».
Ήταν σωστές αυτές οι εκτιμήσεις; Αναμφισβήτητα ναι. Εγιναν αλλαγές από τότε; Ασφαλώς έγιναν.(…)
Εκτιμώντας αυτές τις εξελίξεις, φαίνεται καθαρά ότι η εξάρτηση μεγάλωσε, βάθυνε, έγινε πιο άμεση. Όμως, σε αντίθεση με την πραγματικότητα, οι θέσεις διαπιστώνουν ότι η χώρα «παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις από ΗΠΑ και την Ε.Ε.».
Ο Λένιν μιλώντας για τον ιμπεριαλισμό αναφερόταν σε αναπτυγμένο βιομηχανικό και χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό με χαρακτηριστικά την εξαγωγή κεφαλαίων και το μοίρασμα του κόσμου. Πιο συγκεκριμένα, μίλαγε για μια χούφτα μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γερμανία, Γαλλία, Ρωσία) που καταδυναστεύουν χώρες και λαούς με πολλαπλάσιο πληθυσμό και έκταση.
Θεωρώ ότι είναι σοβαρό λάθος της Κ.Ε. η έμμεση αλλά σαφής προσπάθεια ταύτισης του καπιταλιστικού συστήματος με τον ιμπεριαλισμό, πως κάθε καπιταλιστική χώρα είναι λίγο-πολύ ιμπεριαλιστική.
Μια τέτοια εκτίμηση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μια ιμπεριαλιστική χώρα έχει αναπτυγμένη οικονομία, εξαγωγή κεφαλαίων, πολεμική και πολιτική μηχανή επιβολής σε άλλες χώρες, ηγεμονεύει σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. (…)
Είναι φανερό ότι η χώρα μας, με βάση τους οικονομικούς δείκτες που αναφέρθηκαν, με βιομηχανικό τομέα 17% και 78% τον τριτογενή, τόσο με αυτοτελή αξιολόγηση όσο και συγκριτικά με άλλες χώρες δε μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί εξαρτημένη.
Εκτιμήσεις ότι υπάρχει συμμετοχή της χώρας σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ότι μ’ αυτή την πολιτική συμφωνεί η άρχουσα τάξη ή για «ανισότιμη αλληλεξάρτηση» δεν αλλάζουν την ουσία, ότι αντικειμενικά η χώρα είναι εξαρτημένη οικονομικά, στρατιωτικά, πολιτικά.
Η Κ.Δ. για να βοηθήσει τα Κ.Κ. να καθορίσουν πολιτικές σε κάθε χώρα τις είχε κατατάξει σε κατηγορίες με βάση το επίπεδο ανάπτυξής τους. Με βάση το επίπεδο ανάπτυξης και τους υποκειμενικούς παράγοντες καθόριζαν το χαρακτήρα της επανάστασης και τους τακτικούς στόχους στη χώρα τους. (…)
Αναφορές για σχέδια ενάντια στο ΚΚΕ από το 2007 περιορίζουν και αποπροσανατολίζουν. Είναι γνωστό ότι η άρχουσα τάξη και οι ξένοι, είχαν και έχουν σχέδια τόσο για ενσωμάτωση όσο και συρρίκνωσης και περιθωριοποίησης του κόμματος. Αυτό ισχύει. Όμως, ο κύριος παράγοντας που καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα είναι η πολιτική γραμμή ότι πήγαμε στις εκλογές με το στρατηγικό στόχο, για το σοσιαλισμό. (…)
Επιμονή μεγάλη «Το ΚΚΕ δεν είναι Αριστερά». Άρθρα επί άρθρων για τον οπορτουνισμό χωρίς καμία πολιτική – τακτική κίνηση αντιμετώπισής του.
Αντίληψη παντογνώστη και κριτή των πάντων, όλοι και όλα να κρίνονται στη δική μας λογική, άστοχες τοποθετήσεις για το «κίνημα της πλατείας», «της πατάτας», «ο λαός να αλλάξει την ψήφο του».
