Πιστεύω ότι υπάρχει –ότι πρέπει να υπάρχει– ένα όριο ανοχής για τους ψηφοφόρους και για πολλά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική και ηθική αγυρτεία αυτής της κυβέρνησης. Και πιστεύω –θέλω να πιστεύω– ότι το ολοκαύτωμα των εργαζομένων που επιχειρεί, εξάντλησε αυτό το όριο ανοχής.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι απλώς ανίκανοι ή ψεύτες. Αυτοί οι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι για την επιβίωση της χώρας. Είναι πληρωμένοι δολοφόνοι της μαφίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Ο Μαρξ γράφει ότι φθάνει η στιγμή που η αστική τάξη «δεν μπορεί, πλέον να ασκήσει την εξουσία της γιατί δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση των σκλάβων της». Γιατί είναι αναγκασμένη να τους αφήσει να βυθιστούν σε μια κατάσταση όπου, αντί να τρέφονται από αυτούς (τους σκλάβους), τους τρέφει αυτή. Αυτό είναι σε τελευταία ανάλυση όλο το ζουμί της κρίσης, απογυμνωμένο από ιδεολογήματα και οικονομικίστικες αναλύσεις.
Γι’ αυτό οι μαφιόζοι του νεοφιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς μισούν τόσο το προλεταριάτο. Το φοβούνται και γι’ αυτό θέλουν να το εξοντώσουν, επειδή «έπαψε να είναι παραγωγικό». Αυτή είναι η αποστολή που η Διεθνής του Νεοφιλελευθερισμού έχει αναθέσει στους ανά τη Γη μετα-αριστερούς. Αυτό είναι το έγκλημα που έχει αναλάβει να εκτελέσει στην Ελλάδα η κυβέρνηση Παπανδρέου.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία, όχι μόνο δεν μπορεί να καταργήσει τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά το αντίθετο: είναι φορέας αιματηρών συγκρούσεων – κοινωνικών, πολιτικών, εθνικιστικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών.
Το σύστημα καταρρέει και αυτό το κάνει επικίνδυνο, όπως τα θανάσιμα πληγωμένα θηρία. Ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός έχει ξεκινήσει έναν πόλεμο επιβίωσής του και γνωρίζει ότι η μάχη που δίνεται στην Ελλάδα θα είναι αποφασιστική για την έκβαση αυτού του πολέμου. Αν δεν υπάρξει μια μαζική εξέγερση των εργαζομένων που θα ανατρέψει τα εφιαλτικά σχέδια του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ για πλήρη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, κατάργηση του κοινωνικού κράτους και της κοινωνικής ασφάλισης, μείωση των μισθών, απελευθέρωση των απολύσεων και ξεθεμελίωση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η επόμενη μέρα θα βρει μια Ελλάδα, μια Ευρώπη, έναν κόσμο με απείρως περισσότερους φτωχούς και καταπιεσμένους.
Η «αναταραχή είναι μεγάλη», αλλά αν η Αριστερά δεν κάνει τις «συνθήκες υπέροχες» θα χάσει ένα ακόμη ραντεβού με την ιστορία.
Υ.Γ. Μια γεύση για το πώς θα είναι η επόμενη μέρα είναι η χθεσινή είδηση ότι η ποντοπόρος ναυτιλία εκχωρείται στον υπουργό Καταστολής κ. Χρυσοχοΐδη.
* Ο Βασίλης Μουλόπουλος είναι βουλευτής
Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ –δημοσιογράφος.
