Στις 15 Ιούνη με πλήθος αποδείξεων έγινε φανερή η δράση ασφαλιτών που μπλέκονταν ανάμεσα σε διαδηλωτές και βοηθούσαν τα ΜΑΤ στις συνεχείς εξορμήσεις τους για να διαλύσουν με κλομπ και χημικά τους διαδηλωτές της Πλατείας Συντάγματος. Δυστυχώς, πέρα από τους ασφαλίτες, υπάρχει και ένα κομμάτι κόσμου που αναφέρεται στην εξέγερση και τον αντιεξουσιαστικό χώρο και που με τις πρακτικές του δρα προφανώς ενάντια στο μαζικό κίνημα.
Δεν χρειάζεται ίσως να διευκρινίσουμε ότι με τη διαπίστωση αυτή δεν τσουβαλιάζουμε τους χιλιάδες νέους και μεγαλύτερους ανθρώπους που αναφέρονται στον αναρχικό και αντιεξουσιαστικό χώρο σε όλη την Ελλάδα. Ένα τμήμα αυτού του δυναμικού συμμετέχει στο κίνημα των πλατειών, στις συγκεντρώσεις και τις συνελεύσεις και σέβεται τις διαδικασίες αυτού του μαζικού κινήματος.
Μετά την 5η Μάη και τα γεγονότα στη Marfin υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση στα πλαίσια αυτού του χώρου. Είναι υπαρκτό ένα δυναμικό που αρνείται το φετιχισμό της βίας και της σύγκρουσης και δείχνει να ενδιαφέρεται για το ξεδίπλωμα αντιστάσεων στη χώρα μας. Κάποιοι άλλοι καταδίκασαν τη Marfin, αλλά μόνο βγάζοντας το συμπέρασμα ότι «πρέπει να προσέχουμε περισσότερο», χωρίς να αντιλαμβάνονται επί της ουσίας τα αδιέξοδα της τυφλής βίας και του πραξικοπηματισμού σε βάρος του κινήματος. Την ίδια στιγμή, ένα άλλο κομμάτι που εμφανίζεται ως πολύ «σκληροπυρηνικό» δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα αποτελέσματα των ενεργειών του και βάζει το μηδενισμό, τον ατομισμό και τη «λύσσα» του πάνω από οποιαδήποτε μαζική αντίσταση και διαδικασία.
Όσοι έδρασαν με το γνωστό τρόπο στις 15 Ιούνη χαρακτηρίζονται όχι μόνο από πλήρη άρνηση να υπολογίσουν τα αποτελέσματα των πράξεών τους, αλλά και από επιθετικότητα και ρεβανσισμό απέναντι στο μαζικό κίνημα που από τις 25 Μάη συγκλονίζει τη χώρα. Αδυνατούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν αυτοί που οι ίδιοι βαφτίζουν βολεμένους, μικροαστούς και συμβιβασμένους να έδωσαν ζωή σε ένα ξεσηκωμό που απειλεί ευθέως τη σταθερότητα του νέου μνημονιακού καθεστώτος. Δεν θέλουν να καταλάβουν πώς γίνεται να είναι περιθωριοποιημένοι και ανύπαρκτοι οι ίδιοι και κυρίως η φετιχιστική τους αντίληψή για τη βία από εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιζόμενους ανθρώπους. Περίμεναν, λοιπόν, στη γωνιά και γκρίνιαζαν για αυτό το «ειρηνικό πανηγυράκι», ανακάλυπταν παντού μόνο «εθνικιστές» και «τρέντυδες», προαναγγέλλοντας από την πρώτη μέρα το τέλος του.
Εμφανίστηκαν την Τετάρτη (βρίσκοντας ευκαιρία στις συνθήκες που δημιούργησε η παραδοσιακή πορεία της ΓΣΕΕ και σωματείων που δεν επέλεξαν να συγκεντρωθούν κατευθείαν στον αποκλεισμό της Βουλής) για να δείξουν στις… άμαθες και… καθυστερημένες μάζες πώς γίνεται η «πραγματική αντίσταση». Πετώντας μερικές πέτρες και μπουκάλια σε κάθε γωνία του Συντάγματος που υπήρχαν ΜΑΤ και μετά τρέχοντας προς την πλατεία, πήραν το ρόλο τους στο γνωστό κλεφτοπόλεμο που η αστυνομία όχι μόνο δεν φοβάται αλλά έχει συνηθίσει και χρησιμοποιεί για να διαλύσει τις συγκεντρώσεις.
Δε δίσταζαν να βρίζουν τους διαδηλωτές που δικαιολογημένα αντιδρούσαν σε αυτή την πρακτική, να τους φωνάζουν να γυρίσουν στον καναπέ τους και να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., να τους θυμίζουν ότι αυτοί αγωνίζονται χρόνια και μάλλον μόνο αυτοί έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα στην «αντίσταση»…
Οι πιο «διαβασμένοι» επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη δράση τους, φιλοσοφώντας για το ρόλο της βίας στην Ιστορία! Ξεχνούν, βέβαια, ότι κάθε μαζικό κίνημα επιλέγει τους τρόπους και τις μορφές με τις οποίες θα δράσει και ότι καμιά θεωρητική κατασκευή δεν δικαιολογεί τον πραξικοπηματισμό και τη δράση σε βάρος των κινημάτων και των διαδικασιών τους.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις 15 Ιούνη ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο την Πλατεία Συντάγματος. Όποτε χρειάστηκε το έκαναν με τα χέρια τους, την αλληλεγγύη και την αποφασιστικότητά τους, πολύ πιο παλικαρίσια και αποτελεσματικά από τους επαγγελματίες της μικροσύγκρουσης.
Μετά την 5η Μάη και τα γεγονότα στη Marfin υπήρξε μεγάλη αντιπαράθεση στα πλαίσια αυτού του χώρου. Είναι υπαρκτό ένα δυναμικό που αρνείται το φετιχισμό της βίας και της σύγκρουσης και δείχνει να ενδιαφέρεται για το ξεδίπλωμα αντιστάσεων στη χώρα μας. Κάποιοι άλλοι καταδίκασαν τη Marfin, αλλά μόνο βγάζοντας το συμπέρασμα ότι «πρέπει να προσέχουμε περισσότερο», χωρίς να αντιλαμβάνονται επί της ουσίας τα αδιέξοδα της τυφλής βίας και του πραξικοπηματισμού σε βάρος του κινήματος. Την ίδια στιγμή, ένα άλλο κομμάτι που εμφανίζεται ως πολύ «σκληροπυρηνικό» δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τα αποτελέσματα των ενεργειών του και βάζει το μηδενισμό, τον ατομισμό και τη «λύσσα» του πάνω από οποιαδήποτε μαζική αντίσταση και διαδικασία.
Όσοι έδρασαν με το γνωστό τρόπο στις 15 Ιούνη χαρακτηρίζονται όχι μόνο από πλήρη άρνηση να υπολογίσουν τα αποτελέσματα των πράξεών τους, αλλά και από επιθετικότητα και ρεβανσισμό απέναντι στο μαζικό κίνημα που από τις 25 Μάη συγκλονίζει τη χώρα. Αδυνατούν να καταλάβουν πώς είναι δυνατόν αυτοί που οι ίδιοι βαφτίζουν βολεμένους, μικροαστούς και συμβιβασμένους να έδωσαν ζωή σε ένα ξεσηκωμό που απειλεί ευθέως τη σταθερότητα του νέου μνημονιακού καθεστώτος. Δεν θέλουν να καταλάβουν πώς γίνεται να είναι περιθωριοποιημένοι και ανύπαρκτοι οι ίδιοι και κυρίως η φετιχιστική τους αντίληψή για τη βία από εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιζόμενους ανθρώπους. Περίμεναν, λοιπόν, στη γωνιά και γκρίνιαζαν για αυτό το «ειρηνικό πανηγυράκι», ανακάλυπταν παντού μόνο «εθνικιστές» και «τρέντυδες», προαναγγέλλοντας από την πρώτη μέρα το τέλος του.
Εμφανίστηκαν την Τετάρτη (βρίσκοντας ευκαιρία στις συνθήκες που δημιούργησε η παραδοσιακή πορεία της ΓΣΕΕ και σωματείων που δεν επέλεξαν να συγκεντρωθούν κατευθείαν στον αποκλεισμό της Βουλής) για να δείξουν στις… άμαθες και… καθυστερημένες μάζες πώς γίνεται η «πραγματική αντίσταση». Πετώντας μερικές πέτρες και μπουκάλια σε κάθε γωνία του Συντάγματος που υπήρχαν ΜΑΤ και μετά τρέχοντας προς την πλατεία, πήραν το ρόλο τους στο γνωστό κλεφτοπόλεμο που η αστυνομία όχι μόνο δεν φοβάται αλλά έχει συνηθίσει και χρησιμοποιεί για να διαλύσει τις συγκεντρώσεις.
Δε δίσταζαν να βρίζουν τους διαδηλωτές που δικαιολογημένα αντιδρούσαν σε αυτή την πρακτική, να τους φωνάζουν να γυρίσουν στον καναπέ τους και να ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., να τους θυμίζουν ότι αυτοί αγωνίζονται χρόνια και μάλλον μόνο αυτοί έχουν το αποκλειστικό δικαίωμα στην «αντίσταση»…
Οι πιο «διαβασμένοι» επιχειρούν να δικαιολογήσουν τη δράση τους, φιλοσοφώντας για το ρόλο της βίας στην Ιστορία! Ξεχνούν, βέβαια, ότι κάθε μαζικό κίνημα επιλέγει τους τρόπους και τις μορφές με τις οποίες θα δράσει και ότι καμιά θεωρητική κατασκευή δεν δικαιολογεί τον πραξικοπηματισμό και τη δράση σε βάρος των κινημάτων και των διαδικασιών τους.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στις 15 Ιούνη ήταν αποφασισμένοι να υπερασπιστούν με κάθε τρόπο την Πλατεία Συντάγματος. Όποτε χρειάστηκε το έκαναν με τα χέρια τους, την αλληλεγγύη και την αποφασιστικότητά τους, πολύ πιο παλικαρίσια και αποτελεσματικά από τους επαγγελματίες της μικροσύγκρουσης.
Γ.Π.
Σχόλια
