Σε ποινή 80 ωρών κοινωνικής εργασίας καταδικάστηκαν τρεις μαθητές επειδή συμμετείχαν σε κατάληψη!
της Κατερίνας Βουζουνεράκη
Πρωτοφανής η απόφαση του δικαστηρίου στο Ρέθυμνο για την επιβολή ποινής 80 ωρών κοινωνικής εργασίας σε τρεις μαθητές γυμνασίου μετά από καταγγελία του διευθυντή του σχολείου για τον «πρωταγωνιστικό ρόλο» που είχαν στην κατάληψη του περασμένου Σεπτεμβρίου. Η δίκη των μαθητών έγινε από το δικαστήριο ανηλίκων Ρεθύμνου και καταδικάστηκαν σε 80 ώρες κοινωνικής εργασίας καθώς είχαν κατηγορηθεί από τον διευθυντή τους ότι συμμετείχαν στη συντονιστική επιτροπή της κατάληψης του σχολείου. Στο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου είχαν παραπεμφθεί σε δίκη και οι γονείς των παιδιών για παραμέληση εποπτείας ανηλίκων, οι οποίοι όμως κρίθηκαν αθώοι.
Η τιμωρία, η ποινή που επιβάλλεται σε ένα πρόσωπο έχει διπλή σκοπιμότητα. Από τη μία τον σωφρονισμό του δράστη ώστε να μην επαναλάβει κάποιο αδίκημα στο μέλλον και από την άλλη τον παραδειγματισμό των υπολοίπων, οι οποίοι αποτρέπονται από τη διάπραξη κάποιου αδικήματος καθώς βλέπουν τις τιμωρίες που υφίστανται όσοι διαπράττουν αδικήματα. Ο λόγος λοιπόν που ο διευθυντής κατήγγειλε τους μαθητές είναι φανερός. Το ερώτημα είναι όμως αν αυτοί οι μαθητές όντως διέπραξαν αδίκημα. Αν δηλαδή το να παλεύεις για τα στοιχειώδη σήμερα, δηλαδή δημόσια και δωρεάν παιδεία, είναι κατακριτέο και πρέπει να ποινικοποιείται. Και το δεύτερο και πιο κρίσιμο ερώτημα που γεννιέται είναι ποιος ο ρόλος του καθηγητή σε μία χώρα που το καθεστώς των μνημονίων όλο και βαθαίνει: Δάσκαλος ή τιμωρός;
Ο ρόλος του δασκάλου σήμερα είναι σίγουρα δύσκολος μιας και οφείλει να προτάξει ένα διαφορετικό μοντέλο εκπαίδευσης κόντρα στο υπάρχον. Κρίνεται αναγκαία η αποσύνδεση του σχολείου από την ωφελιμιστική αντιμετώπιση της γνώσης και η ανάδειξη του ως χώρο δημιουργίας και ανάπτυξης της προσωπικότητας. Ο ίδιος μάλιστα πρέπει να μετατραπεί από απλός μεταδότης γνώσεων σε δάσκαλο που θα εμπνέει τους μαθητές, «θα τους βοηθάει να ερμηνεύσουν το παρελθόν και να γίνουν άφοβοι και ανοικτοί στο μέλλον». Γιατί ο δάσκαλος σήμερα πρέπει, πέρα από τα άλλα, να διδάσκει τους νέους να αγωνίζονται για μια καλύτερη ζωή στη χώρα τους. Να διεκδικούν αυτά που τους παίρνουν αλλά και τα αυτονόητα. Να είναι σύμμαχοι σε έναν αναγκαίο αγώνα που πρέπει να δοθεί ώστε οι νέοι να μην φεύγουν στο εξωτερικό αλλά να βάλουν το λιθαράκι τους ώστε αυτή η χώρα να σταθεί ξανά στα πόδια της.
Παραθέτω ένα σημείο από το τελευταίο μάθημα του Αριστόβουλου Μάνεση στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης πριν τον απολύσει η χούντα των συνταγματαρχών :
«Μην επιτρέψετε να σας εξανδραποδίσουν. Διατηρήστε, μέσα στους ζοφερούς και άρρωστους καιρούς, άγρυπνη και ανυπόταχτη τη σκέψη σας, περιφρουρήστε την άγια υγεία και ρωμαλεότητα της ψυχής σας, κρατήστε στητό και αγέρωχο το ωραίο ανάστημά σας. Και αν η Εξουσία, που την συμφέρει να έχει παθητικούς και πολιτικά αδιάφορους υπηκόους, σας πει ότι, έτσι κάνοντας, δεν είστε φρόνιμοι και νομοταγείς πολίτες, αποδείξτε της ότι καλός πολίτης είναι μόνον ο ελεύθερος πολίτης, ο συνειδητός, ενεργός και υπεύθυνος πολίτης. Και θυμίστε της ότι ο Περικλής είχε πει στον «Επιτάφιο»: όποιος αδιαφορεί για τα πολιτικά πράγματα του τόπου του είναι, όχι φιλήσυχος, αλλ’ άχρηστος, «αχρείος» πολίτης. Και μη ξεχνάτε, στις σημερινές δύσκολες για την Πατρίδα μας και το Λαό μας περιστάσεις, τα λόγια του ποιητή – και θέλω μ’ αυτά να σας αποχαιρετήσω: Όσοι το χάλκεον χέρι / βαρύ του φόβου αισθάνονται,// ζυγόν δουλείας ας έχωσι·/ Θέλει αρετήν και τόλμην η Ελευθερία».
