Για τη χώρα μας ήταν ένα δύσκολο καλοκαίρι. H φωτιά κι ο θάνατος, η καταστροφή και η συνήθεια σε αυτήν μας καταπόνησαν ψυχολογικά και μας επηρέασαν βαθιά. Ακόμα κι αν έψαχνε ο καθένας κάποια καταφυγή έστω για λίγες μέρες, δεν μπορούσε να ξεφύγει από το γενικό κλίμα (αν είχε λίγη ανθρωπιά κι αν τον ένοιαζε τι γίνεται συνολικά στον Τόπο μας). Η ζημιά είναι μεγάλη, και ακόμα δεν έχει αποτιμηθεί. Συμπλέκονται σε αυτήν πολλές πλευρές της κοινωνικής και πολιτικής ζωής, που δεν μπορούν εύκολα να διαχωριστούν. Αλλά οπωσδήποτε υπάρχει ένα ζήτημα όχι μόνο αποτίμησης αλλά και ιεράρχησης, ένα ζήτημα προτεραιοτήτων και εκτιμήσεων-συμπερασμάτων για όσα έγιναν και όσα δρομολογούνται. Και εδώ συναντάμε ένα μείζον θέμα: Έχουν βγει συμπεράσματα από το πρόσφατο, το εντελώς πρόσφατο παρελθόν; Από αυτό το καλοκαίρι; Έχουμε συναίσθηση σε ποιο τούνελ, ποιο διάδρομο εξελίξεων εισερχόμαστε με βήμα ταχύ, και τι σημαίνει αυτό για τη χώρα και τον Τόπο;
Υπάρχουν ερωτήματα που ζητούν μια λογική απάντηση: Γιατί και πώς υπήρξε μια τέτοιας έκτασης απόσυρση, απουσία εν γένει του κράτους, της διοίκησης, των υποδομών, της πολιτικής ηγεσίας, της κυβέρνησης από όσα έγιναν και γίνονται σε επίπεδο καταστροφής της χώρας, και του φυσικού περιβάλλοντος; Αλλά και από όσα ήρθαν στην επιφάνεια με την επέλαση 200 Κροατών φασιστών που ανενόχλητοι διέσχισαν όλη τη χώρα και δολοφόνησαν έναν φίλαθλο της ΑΕΚ; Πώς καίγεται ένας ολόκληρος νομός, αφού κάηκαν και 3-4 νησιά και ό,τι είχε απομείνει γύρω από την Αθήνα, και δεν κηρύχτηκε η χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, δεν κινητοποιήθηκε ό,τι μέσον υπήρχε και μπορούσε να διατεθεί; Γιατί δεν επιτάχθηκαν όλα τα μέσα (πλοία, αεροπλάνα, βυτιοφόρα, μπουλντόζες κ.λπ.), γιατί ο στρατός δεν παρέμβηκε με το έμψυχο δυναμικό του να πάρει ενεργά μέρος στην κινητοποίηση για την κατάσβεση των πυρκαγιών;
Η απάντηση «επειδή έχουμε την χειρότερη κυβέρνηση όλων των εποχών» δεν αρκεί. Μετά από 15 σχεδόν χρόνια διάλυσης κράτους και υποδομών που επέβαλαν οι μνημονιακές ρήτρες, μετά την ιδιωτικοποίηση αεροδρομίων-λιμανιών-υγείας και την απαγόρευση προσλήψεων σε καίριες υπηρεσίες, μετά από μια αποσάθρωση διοικήσεων και λειτουργικών πρωτοκόλλων, διαπιστώνεται ότι η χώρα υπάρχει εν κενώ Επικράτειας, απέχει συστηματικά από την άσκηση Κυριαρχίας σε περιοχές και ζώνες της χώρας, ενώ η Πολιτεία γίνεται ένα σουρωτήρι και το «επιτελικό κράτος» δημιουργεί ένα συγκεντρωτικό μηχανισμό γύρω από το Μαξίμου (τίποτα δεν γίνεται, καμία πρωτοβουλία δεν παίρνεται αν δεν υπάρξει πρώτα συνεννόηση με τους Ιππότες του Μαξίμου, δηλαδή μια ομάδα έμπιστων του Μητσοτάκη).
Κι έτσι η παράλυση προχωρά πιο γρήγορα ακόμα κι από τις φλόγες μέσα στον μανιασμένο άνεμο. Η παράλυση του κρατικού και διοικητικού μηχανισμού δεν είναι «αυθόρμητη-φυσιολογική» κατάσταση. Η αποχή από την άσκηση κυριαρχίας και η διάλυση της επικράτειας σε πολλούς τομείς δεν είναι έργο κάποιας καταστροφικής δύναμης της φύσης και της «κλιματικής κρίσης». Είναι έργο πολιτικής, συστημικής πολιτικής. Και, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, είναι και έργο της γεωπολιτικής αναδιάταξης και του αναδασμού που επέρχεται.
Αμερικανιές και γεωπολιτικά θέματα
Αντικειμενικά, η ελληνική κοινωνία και ο ελληνικός χώρος, όπως και αν νοηθούν (σύνορα, επικράτεια, εθνική κυριαρχία, δυνατότητες, οικονομία, συνοχή της κοινωνίας, εθνική και κοινωνική συνείδηση, πολιτεία, θεσμοί και κράτος, πολιτικό σύστημα κ.λπ.) βρίσκονται σε μια κατάσταση σοκ. Σε μια κατάσταση που μπορεί να λειτουργήσει ως «σύνδρομο βομβαρδισμένου». Υπό τέτοιους όρους, μπορούν να επιβληθούν σχεδιασμοί και μεθοδεύσεις που κάτω από κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσαν να προωθηθούν. Αυτή η καλοκαιρινή απόσυρση –ιδιαίτερα του πρωθυπουργού, αλλά και γενικά του κρατικού μηχανισμού– μπορεί να νοηθεί όχι ως στοιχείο ανικανότητας και αδιαφορίας μόνο, αλλά και σαν ένα σχέδιο προετοιμασίας για όσα έρχονται. Για όσες «παραγγελιές» πρέπει να εκτελεστούν, και μάλιστα σε χρόνο εξπρές.
Το αμερικανικό ενδιαφέρον για τον Έβρο είναι πασιφανές. Στρατηγικά είναι μια περιοχή που ο έλεγχός της αποκτά μεγάλη σημασία για τους νέους πολέμους, όπως και για τους δρόμους ανεφοδιασμού, πολεμικού και ενεργειακού (αυτά τα δύο συνδέονται). Δεν τους ενδιαφέρει το φυσικό περιβάλλον – ή μάλλον, τους ενδιαφέρει ένα περιβάλλον σχεδόν ερημοποίησης, στο οποίο η ορατότητα και ο έλεγχος να είναι πολύ πιο εύκολος από όλες τις απόψεις. Τα οικονομικά συμφέροντα (π.χ. ανεμογεννήτριες κ.λπ.) έπονται. Ο Έβρος και η Θράκη, από την άλλη, ενδιαφέρει και την επεκτατική Τουρκία. Γι’ αυτό και ό,τι γίνεται στα σύνορα, ή ό,τι μπορεί να γίνει σε ολόκληρη την Θράκη, είναι αντικείμενο πολλών σχεδιασμών των τουρκικών μηχανισμών και επιτελείων.
Άρα για πολλούς λόγους, δηλαδή για μια κυρίαρχη Ελλάδα, το τι γίνεται τώρα στον Έβρο θα ήταν ένα πρώτης σημασίας ζήτημα – ιδιαίτερα όταν ζήσαμε μέσα στο καλοκαίρι και την περιπέτεια της Νέας Αγχιάλου, όπου ένα κρίσιμης σημασίας στρατόπεδο ανατινάχθηκε, μεγάλο μέρος του αχρηστεύθηκε, ενώ κινδύνεψε και μια ολόκληρη πόλη. Αλλά είπαμε: ο Έβρος είναι μακριά… Ακόμα και προχθές, στη συζήτηση στη Βουλή, μιλούσαν σαν να μην υπήρχε φωτιά για 13 μέρες (και δεν ξέρουμε μέχρι πότε θα καίγεται η περιοχή…).
Αυτή η καλοκαιρινή απόσυρση –ιδιαίτερα του πρωθυπουργού, αλλά και γενικά του κρατικού μηχανισμού– μπορεί να νοηθεί όχι ως στοιχείο ανικανότητας και αδιαφορίας μόνο, αλλά και σαν ένα σχέδιο προετοιμασίας για όσα έρχονται
Απόσυρση… όχι από όλα!
Μιλήσαμε για απόσυρση και αποχή πρωθυπουργού και κράτους κατά το καλοκαίρι. Από μια άποψη, αυτό δεν είναι εντελώς ακριβές:
► Στις 13 Αυγούστου ο πρωθυπουργός φιλοξένησε για λίγες μέρες στα Χανιά, στην οικία του στο Ακρωτήρι, την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πρώην υπουργό Άμυνας της Γερμανίας. Δεν έπιναν μόνο καφέ, ούτε απλά απολάμβαναν το ηλιοβασίλεμα… Λίγο καιρό πριν η φον ντερ Λάιεν είχε δηλώσει: «Οι φίλοι, οι σύμμαχοι και οι εταίροι της Ουκρανίας, αντιλήφθηκαν από την αρχή πόσο σοβαρή είναι η κατάσταση. Θα συνεχίσουμε να είμαστε ενωμένοι και στο εσωτερικό, αλλά και με τις ΗΠΑ».
► Στις 21 Αυγούστου, σε σύνοδο για τα Δυτικά Βαλκάνια στην Αθήνα, παρευρέθηκε ο κ. Ζελένσκι, και είχε ιδιαίτερες συναντήσεις με Μητσοτάκη και Σακελλαροπούλου. Υπέγραψαν κοινή δήλωση Ελλάδας-Ουκρανίας για την ευρωατλαντική πορεία της Ουκρανίας, και ο Μητσοτάκης δήλωσε μεταξύ άλλων ότι «είμαστε συνοδοιπόροι και συμπαραστάτες», τονίζοντας πως «η αλληλεγγύη μας υπήρξε έμπρακτη εξαρχής, και θα συνεχιστεί». Και συμπλήρωσε: «Ήδη το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης είναι κόμβος για την αποστολή βοήθειας των συμμάχων, αναδεικνύοντας μια ξεχωριστή γεωπολιτική σημασία για την Ουκρανία, αλλά και συνολικά για όλη την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Από εκεί ξεκινάει ένας νέος ενεργειακός διάδρομος που ενώνει τον βορρά με το νότο, τον νότο με τον βορρά. Ώστε σύντομα η Αλεξανδρούπολη να αποτελεί μια νέα πύλη εισόδου φυσικού αερίου»… Καταλήγοντας, ο πρωθυπουργός είπε ότι η Ελλάδα θα είναι παρούσα στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, με έμφαση στην Οδησσό, ενώ συνεχίζεται η αποστολή στρατιωτικού υλικού ρωσικής προέλευσης από τα ελληνικά νησιά, και η Ελλάδα ανέλαβε την υποχρέωση να εκπαιδεύσει Ουκρανούς πιλότους στα F16 .
► Στις 22 Αυγούστου ο Κ. Μητσοτάκης παρέθεσε γεύμα στον πρόεδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων της Γερουσίας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Μενέντεζ, που βρισκόταν στην Αθήνα. Ήταν ένα γεύμα για 4: παρακάθισαν σε αυτό η υφυπουργός Εξωτερικών Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Ελλάδα Τζορτζ Τσούνης. Δεν έτρωγαν απλά: συζήτησαν για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις και τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή.
► Στις 27 Αυγούστου έγινε γνωστό –αφού διέρρευσε από τουρκική πλευρά πρώτα– πως ο υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Γεραπετρίτης θα συναντηθεί με τον ομόλογό του κ. Χακάν Φιντάν στις 5 Σεπτεμβρίου για να συζητήσουν «θέματα που άπτονται των διμερών σχέσεων», καθώς και για τις περιφερειακές εξελίξεις. Μία μέρα μετά, πληροφορηθήκαμε ότι επίκειται και νέα συνάντηση Μητσοτάκη-Ερντογάν στις 16-17 Σεπτεμβρίου, στο περιθώριο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ.
► Ενδιαμέσως, στις 25 Αυγούστου, ο Μητσοτάκης συναντήθηκε στην Αθήνα με τον πρωθυπουργό της Ινδίας κ. Μόντι που επέστρεφε από τη Νότια Αφρική, όπου είχε πάρει μέρος στη σύνοδο των BRICS – στην οποία αποφασίστηκε η διεύρυνσή τους με άλλα 6 νέα μέλη. Σύνοδος που δεν απασχόλησε σχεδόν καθόλου την κυβέρνηση και το Υπουργείο Εξωτερικών, αφού ανήκουμε στην «σωστή [μειοψηφική] πλευρά της Ιστορίας»…
Το κόλπο γκρόσο που ετοιμάζεται
Για όποιον δεν θέλει να δει, ή κάνει πως δεν καταλαβαίνει, τονίζουμε ότι ετοιμάζεται, στήνεται, προωθείται μια μεγάλη επιχείρηση μείωσης της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας και μια ικανοποίηση των βασικών διεκδικήσεων της Τουρκίας στην περιοχή, από την Κύπρο μέχρι τη Θράκη, συμπεριλαμβανομένου και ολόκληρου του Αιγαίου. Το σύνδρομο του βομβαρδισμένου, που δεν μπορεί να ξέρει τι έγινε και από πού του ’ρχεται το επόμενο χτύπημα, είναι ό,τι πρέπει για να επιταχυνθεί η διαδικασία και να υπάρξει κάποια «συμφωνία» τύπου «Πρέσπες του Αιγαίου», με παραπομπή σε κάποια διεθνή διαιτησία (π.χ. Χάγη) ως φύλλο συκής για τις ελληνικές παραχωρήσεις (που σχεδόν έχουν εξαγγελθεί με δηλώσεις του Μητσοτάκη στον ΣΚΑΙ στις αρχές του καλοκαιριού…).
Ο κ. Γεραπετρίτης (άνθρωπος ειδικών αποστολών) θα κομίσει τις αμερικανικές προτάσεις, θα βολιδοσκοπήσει το τι και πώς θα συμπεριφερθεί η Άγκυρα, και θα προετοιμάσει τη συνάντηση Ερντογάν-Μητσοτάκη. Ο πρώτος συνεχίζει την αδιάλλακτη στάση ιδιαίτερα στην Κύπρο, δημιουργώντας νέα τετελεσμένα. Ο δεύτερος γνωρίζει καλά πως το κόστος μιας συμφωνίας με την Τουρκία θα είναι πολύ μεγαλύτερο από το κόστος που είχε ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συμφωνία των Πρεσπών. Άρα το πώς θα προχωρήσει, και κυρίως πώς θα παρουσιαστεί μια τέτοια συμφωνία ή όποια κοινή πρωτοβουλία (για Χάγη κ.λπ.), έχει μεγάλη σημασία.
Ο πρωθυπουργός γνωρίζει ότι υπάρχουν αντιδράσεις και μέσα στην κοινωνία και μέσα στη Ν.Δ. για το ζήτημα. Όμως, αν η «παραγγελιά» πάρει χαρακτήρα επείγοντος (όπως είχε γίνει για τη συμφωνία των Πρεσπών), θα αναγκαστεί να εκμεταλλευτεί το «σύνδρομο του βομβαρδισμένου», την απουσία οποιασδήποτε συζήτησης και αντιπολίτευσης αυτό το διάστημα για το ζήτημα αυτό (θυμίζουμε ότι και στην προεκλογική περίοδο δεν ειπώθηκε τίποτα –απόλυτη σιωπή– γι’ αυτά τα θέματα). Και θα το χειριστεί υπολογίζοντας στη συναίνεση που θα υπάρξει επ’ αυτού από μέρος του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ…
Το σύνδρομο του βομβαρδισμένου, που δεν μπορεί να ξέρει από πού του ’ρχεται το επόμενο χτύπημα, είναι ό,τι πρέπει για να υπάρξει κάποια «συμφωνία» τύπου «Πρέσπες του Αιγαίου», με παραπομπή σε κάποια διεθνή διαιτησία ως φύλλο συκής
Χρήσιμες υπενθυμίσεις
Στο σημείο αυτό, να κάνουμε μια-δυο υπενθυμίσεις: Ο Αλέξης Τσίπρας, στη δήλωση της παραίτησής του, υπερασπίστηκε με «περηφάνια» τη συμφωνία των Πρεσπών. Θα μπορούσε και να μην το αναφέρει, αλλά το ότι το ανέφερε ήταν ένα σημάδι προς ΗΠΑ μεριά. Άλλωστε δεν είναι λίγα τα στελέχη –όπως ο Φίλης– που μιλάνε ανοιχτά για «Πρέσπες του Αιγαίου», όπως κάποτε μίλαγαν υπέρ του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο. Για μερικούς, Κύπρος και Έβρος απλά δεν υπάρχουν…
Ο Αλέξης Τσίπρας μετά την παραίτησή του δεν φρόντισε μόνο να πάρει αποστάσεις από όσα ακολούθησαν εσωκομματικά στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προχώρησε και σε ένα πολυήμερο ταξίδι στις ΗΠΑ (για να δείξει λέει στα παιδιά του την αυθεντική Ντίσνεϊλαντ!), και μετά το ταξίδι, ως δια μαγείας, πρόκυψε το «φαινόμενο Κασσελάκης». Η νέα εξαγωγή των ΗΠΑ στην Ευρώπη, πέρα από την υποχρεωτική συστράτευση και χρηματοδότηση του νέου μεγάλου πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης (Ουκρανία), είναι η εμφύτευση κομμάτων αμερικανικής κοπής, κατά το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ, σε διάφορες χώρες.
Η αρχή έγινε με το Δημοκρατικό Κόμμα της Ιταλίας, όπου μετά από διαδικασία «δημοψηφίσματος» εκλέχθηκε πρόεδρος μια γυναίκα, η 38χρονη Έλι Σλάιν, πρώην μέλος για χρόνια του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, που κι αυτή δηλώνει αμφιφυλόφιλη. Στο παρελθόν, το 2008 και το 2012, είχε εργαστεί ως εθελόντρια για την προεκλογική εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα Το 2014 εξελέγη ευρωβουλευτίνα με το Δημοκρατικό Κόμμα Ιταλίας, από το οποίο αποχώρησε το 2015 επικαλούμενη πολιτικούς λόγους, χωρίς όμως να εγκαταλείψει την έδρα της στην ευρωβουλή. Η ίδια μεγάλωσε στο Λουγκάνο της Ελβετίας και έχει τριπλή υπηκοότητα (αμερικανική, ιταλική, ελβετική). Έχει λοιπόν μεγαλύτερο πολιτικό παρελθόν από τον Κασσελάκη, αλλά οι περιπτώσεις τους παρουσιάζουν πολλά κοινά σημεία. Η αμερικανιά στο τιμόνι, ο γουοκ καπιταλισμός, φτιάχνει και «πολιτικούς». Ακούγεται ότι στην Πρεσβεία τρίβουν τα χέρια τους με το προϊόν Κασσελάκη. Ο οποίος πρόσφατα μίλησε ανοιχτά για κατάργηση του εθνικού στρατού, και αύριο-μεθαύριο ίσως ακουστούν «ιδέες» για leasing νησιών, περιοχών κ.ο.κ.
Ο κεντροαριστερός χώρος (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) θα αλωθεί από τις Πρεσβείες και θα δημιουργήσει έναν ενιαίο πολιτικό χώρο-μόρφωμα. Αλλά αυτό θέλει τον καιρό του…
Ο Μητσοτάκης μετρά το πολιτικό κόστος για μια συμφωνία με παραχωρήσεις προς την Τουρκία, αλλά γνωρίζει ότι το «κόμμα της Χάγης» αγκαλιάζει ή διαπερνά όλα τα συστημικά κόμματα, μεγάλο μέρος της διανόησης, ενώ και οργανισμοί όπως το ΕΛΙΑΜΕΠ βρίσκονται στην ίδια όχθη. Επομένως υπάρχουν περιθώρια ακόμα και μέσα στη Βουλή να περάσουν μεγάλες ενδοτικές προτάσεις. Άλλωστε και ο Συρίγος, μιλώντας στον ΣΚΑΙ, είπε καθαρά: ή Χάγη ή πόλεμος. Άρα Χάγη, ακόμα κι αν δεν ικανοποιήσει τις θέσεις μας (δηλαδή αν αποφασίσει να αφαιρεθεί κάτι από την ελληνική κυριαρχία…)*. Αυτό το κόλπο γκρόσο έχει πάρει χαρακτήρα επισπεύδουσας υπόθεσης, και θα απασχολήσει άμεσα.
Υπάρχουν ιεραρχήσεις και προτεραιότητες;
Ξαναεπιστρέφουμε σε ένα ζήτημα που θίξαμε στην αρχή: Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας έχει πολλές πλευρές (εθνικά, άμυνα, οικονομία, πολιτεία, πολιτισμός κ.λπ.), και πολλά που συμβαίνουν συσχετίζονται και αλληλοεπηρεάζονται. Όμως στην κλίμακα της πολιτικής είναι αναγκαίες κάποιες βασικές ιεραρχήσεις, κάποια αναφορά σε προτεραιότητες, κάποια εκτίμηση για το τι γίνεται και τι έρχεται. Από την άποψη αυτή, έχει ιδιαίτερη σημασία το κεφάλαιο «ελληνοτουρκικά – ΗΠΑ» και είναι αναγκαίο ένα πολιτικό μέτωπο προς το κόλπο γκρόσο που θα περάσει με την φόρμουλα «διάλογος» και «Χάγη». Ιδιαίτερα όταν προαναγγέλλονται χωρίς αιδώ οι πιθανές (δηλαδή σίγουρες) υποχωρήσεις που θα ζητηθούν από ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Τουρκία!
Αυτό το ζήτημα, όπως και το ζήτημα της καταστροφής μέσω των πυρκαγιών, που παίρνουν και χαρακτήρα υβριδικού πολέμου, καθώς και της απόσυρσης κυβερνώντων και κράτους, που δημιουργεί καταστάσεις σοκ και δέους και το σύνδρομο του βομβαρδισμένου, είναι θέματα πολύ σημαντικότερα από το τι γίνεται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ή ακόμα κι από άλλα (σημαντικά), όπως η επίθεση της αστυνομίας σε φοιτητικό στέκι, ο τραυματισμός και σύλληψη φοιτητών, ή το κίνημα της πετσέτας, ή το τι θα κάνει ο Α ή Β συνδυασμός στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Χωρίς να υποτιμούμε όλα αυτά τα ανοικτά ζητήματα, που είναι μορφές άσκησης μιας συγκεκριμένης πολιτικής, οφείλουμε να έχουμε ένα σύστημα ιεραρχήσεων και προτεραιοτήτων, επειδή δεν έχουν όλα τα θέματα το ίδιο βάρος. Η συστηματική αποσιώπηση και υποτίμηση των εθνικών κινδύνων από την εν γένει αριστερά, η υποτίμησή τους από ανθρώπους αγωνιζόμενους σε διάφορα μέτωπα, δεν είναι καλό σημάδι – ιδίως όταν οι συστημικές δυνάμεις του τόπου, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η Τουρκία έχουν μια ατζέντα και την προωθούν άμεσα και αποφασιστικά. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο πιθανότερη είναι η αντιμετώπιση με γνώμονα τη θετική επίλυση του «υπαρξιακού ερωτήματος» της χώρας.
Καλό μήνα και καλό φθινόπωρο!
