Ενώ ζούσαμε σε μια δήθεν όαση «μνημονίων χωρίς πεζοδρόμιο», που πρόσφερε ο ώριμος ΣΥΡΙΖΑ για τρία χρόνια, τώρα έχουμε ζήτημα «Μακεδονικό με πεζοδρόμιο» και ογκώδη συλλαλητήρια που κανείς δεν ανέμενε.
Έχουμε επιμείνει στην άποψη ότι δεν μπορεί να ερμηνευτεί το φαινόμενο ως μια κρίση εθνικοφροσύνης, εκτόνωσης και αμετροέπειας που διαπέρασε ξαφνικά το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού που προσχωρεί στον τυχοδιωκτικό –όπως λένε– «εθνολαϊκισμό». Σε συνθήκες που ο κόσμος είχε αποδεχτεί πως πρέπει να χαθούν πολλά για να σωθούν ελάχιστα (μέσα από τη τρομερή μνημονιακή διάλυση της χώρας και της οικονομίας) τώρα, το ίδιο σιωπηλό και βουβό πλήθος, διαισθάνεται πως ετοιμάζεται ένα ακόμα μεγαλειώδες, τεράστιο ξεπούλημα μόνο και μόνο γιατί έτσι διέταξαν οι Αμερικανοί πάτρωνες. Η αφαίρεση της ταυτότητας που γίνεται δια του ονόματος και του αλυτρωτισμού που το συνοδεύει, γεγονός που το αντιλαμβάνεται ειδικά ο Βορειοελλαδίτης, αλλά και ο Κρητικός και ο Ροδίτης, είναι κάτι που τον βάζει ξανά σε κίνηση.
Όχι δεν δημιουργείται ένα κίνημα, αλλά ένα μεγάλο ρεύμα πανελλαδικό που δίνει το παρών και δημιουργεί αναταραχές. Αυτό το «πεζοδρόμιο», όπως και εκείνο των μνημονίων (πλατείες, γενικές απεργίες) δεν μπορεί να μην ακουστεί και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα σημαδέψει τις πολιτικές εξελίξεις.
Αυτό το νέο «πεζοδρόμιο» εκτυλίσσεται σε συνθήκες «αποαριστεροποίσης» για δύο λόγους: πρώτο, γιατί κυβερνά η συριζική Αριστερά, αυτή είναι ο υπεργολάβος των ξεπουλημάτων και δεύτερο, γιατί η υπόλοιπη Αριστερά απουσιάζει παντελώς από το ζήτημα και χλευάζει με κομπασμό αυτό το «πεζοδρόμιο». Για άλλη μια φορά ο κόσμος ξεπερνά τον οικονομίστικο διεκδικητισμό της Αριστεράς, το ταμπούρωμά της στο οικονομικό ζήτημα και την αδιαφορία της για τα γεωπολιτικά ζητήματα και τις εθνικές απειλές.
Όμως στις σημερινές συνθήκες συμβαίνει και κάτι άλλο: γίνεται πιο αισθητό, πιο φανερό, πιο ξεκάθαρο ότι ο αλυτρωτισμός της ΠΓΔΜ πηγαίνει μαζί με το ονοματολογικό. Δεν διαχωρίζονται π.χ. ο ισχυρισμός ότι δεν έχει σημασία το όνομα αλλά ο αλυτρωτισμός και το αντίστροφο. Αυτό το σημείο δεν είχε ξεκαθαριστεί τόσο πολύ ούτε το 1992, ούτε το 2008. Γιατί από το 2008 έως σήμερα πριν τα συλλαλητήρια, όλος ο πολιτικός κόσμος αποδέχονταν την σύνθετη ονομασία και τα «παρελκόμενα» υπηκοότητα, εθνικότητα, γλώσσα.
Σε γενικές γραμμές, είναι αναγκαίο να συνδεθεί η υπόθεση αυτή με τους κινδύνους που ξανοίγονται για την Ελλάδα αλλά και για ολόκληρα τα Βαλκάνια. Η ραγιάδικη έκπτωση στοιχείων της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, το συνεχόμενο άδειασμα της κυριαρχίας της χώρας αποτελεί υπηρεσία στους νατοϊκούς πάρωνες και τους επικίνδυνους επεκτατισμούς στην ευρύτερη περιοχή.
