Με μεγάλη λύπη πληροφορηθήκαμε τον θάνατο του Πάνου Ηλιόπουλου. Ανθρώπου, καλλιτέχνη και αγωνιστή που γνωρίσαμε, μιλήσαμε, ακούσαμε τις αγωνίες του και τις σκέψεις του για όσα συνέβησαν τα τελευταία τουλάχιστον 20 χρόνια.
Ο μοναχικός του δρόμος, η αποφυγή της δημοσιότητας, η μελέτη και η ενασχόληση με ζητήματα φιλοσοφίας, σκέψης και πράξης, η ματιά του, που δεν έκρυβε το αίσθημα του πνιγμού σε μια κατάσταση πραγμάτων βούρκου, η επιθυμία του για επαφή και λόγο, είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά για τα οποία θα τον θυμόμαστε.
Πολλοί τον αναφέρουν σαν καλό ηθοποιό που «έπαιξε στην ταινία “Ρεβάνς” μαζί με τον Καφετζόπουλο». Ναι, αλλά αυτό έγινε το 1983. Μας χωρίζουν από τότε κοντά 39 χρόνια. Τι έκανε ο Πάνος Ηλιόπουλος στα χρόνια αυτά; Ο ίδιος δήλωνε συγγραφέας, «κατέληξα συγγραφέας». Τα βιβλία του; «Τι είναι γλώσσα και πώς λειτουργεί» (Εναλλακτικές Εκδόσεις, 1997), «Σχετικά με την αντίληψη και τη φύση του χρόνου» (εκδόσεις Ατραπός, 2000), «Δίκαιο και νόμος» (εκδόσεις Ατραπός, 2004), «Κοινωνικές αντιρρήσεις, πολιτική – κοινωνία – φιλοσοφία» (εκδόσεις Δορίζα, 2011), «Η παράξενη χώρα» (εκδόσεις Στοχαστής, 2019).
Από το τελευταίο βιβλίο το απόσπασμα:
Σαν ποίημα
Από μικρός, ήθελα να γίνω εγκληματίας
συγκεκριμένα φονιάς
δεν τα κατάφερα
κατέληξα συγγραφέας
ένα υποκατάστατο
μια δήλωση μετανοίας.
Κάθε πρωί που αντικρίζω τον κόσμο
μου βγάζει τη γλώσσα
κάθε φορά που κοιτάζω έξω
η αμφιβολία με θερίζει.
Ζω εν ειρήνη πια
συναναστρέφομαι με αληθινούς εγκληματίες
εκτός ποιήματος
το επιβάλλει η δημοκρατία
ο πραγματικός κόσμος με εκδικείται για αυτά που δεν έκανα.
