Οι όρκοι που παίρνει το πολιτικό προσωπικό για την αποφυγή της χρεοκοπίας, οι ερμηνείες των όρων που λέγονται αλλά δεν περιγράφουν ακριβώς χρεοκοπία αλλά κάτι άλλο (π.χ. «επιλεκτική χρεοκοπία»), οι αντιπαραθέσεις περί «στρατιωτικής πειθαρχίας» που πρέπει να επιδεικνύει η αντιπολίτευση (όπως είπε ο Βενιζέλος) και το «απαγορεύεται η λέξη χρεοκοπία» του Α. Σαμαρά, απλώς περιγράφουν μια κατάσταση που δεν θέλουν να ονοματίζουν ανοικτά.
Βρισκόμαστε στην ώρα που συμβαίνει το φαινόμενο, βρισκόμαστε στη στιγμή που συντελείται, βρισκόμαστε μια τρίχα πριν από τον γδούπο. Έρχεται η ώρα της καταστροφής. Είχαν προδιαγράψει και σχεδιάσει μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, απέφευγαν μιαν ανεξέλεγκτη χρεοκοπία και προσπαθούσαν να αποτρέψουν αλυσιδωτές συνέπειες στο σύστημα της Ευρωζώνης και την πορεία του ευρώ. Οι διαστάσεις της κρίσης όμως και το βάθος της δεν αφήνουν περιθώρια για πολυτέλειες και ελεγχόμενες διαδικασίες. Οι σκέψεις για «θυσία» της Ελλάδας, ακόμ α και για παραδειγματισμό προς άλλους υποψήφιους, έχουν αρχίσει να διατυπώνονται, ενώ μοιάζει ήδη με «σκάνδαλο» η τεράστια δαπάνη δανεισμού προς την Ελλάδα (ποσά που δεν έχουν διατεθεί ποτέ για μια χώρα) τη στιγμή που ίσως τα λεφτά χρειαστούν για άλλες περιπτώσεις, αν παραστεί ανάγκη.
Οι διαστάσεις και το βάθος της κρίσης, μιας κοσμοσυστημικής κρίσης, οδηγεί σε κατακλυσμιαίες εξελίξεις και σφοδρές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, οξύνει αντιθέσεις και επιβάλλει επανατοποθετήσεις και νέες συμμαχίες που πραγματικά το τι θα γίνει ακόμα και σε ένα επίκεντρο -όπως η Ελλάδα τώρα- να μην είναι απολύτως ελέγξιμη διαδικασία.
Το αστείο των τοποθετήσεων και των διαβεβαιώσεων ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας, όπως επαναλαμβάνει σε κάθε περίπτωση ο Ε. Βενιζέλος, είναι θεόρατο. Η Ευρωζώνη παραπαίει, το ευρώ είναι σε δεινή κρίση, η Γερμανία επίσημα έχει αλλάξει 2-3 φορές θέση για κρίσιμα ζητήματα, ο γαλλογερμανικός άξονας (ή ό,τι είχε παραμείνει από αυτόν) φθίνει, οι αντιθέσεις και οι διευθετήσεις με τις ΗΠΑ πάντα παρούσες και τις «αγορές» σε βουλιμική κατάσταση και ανεξέλεγκτες από κάθε άλλη δύναμη. Οι επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας είναι αρνητικές σε όλα τα επίπεδα και το σχήμα «πρώτα πλιάτσικο και μετά χρεοκοπία, ελεγχόμενη», δεν μοιάζει να αποδίδει.
Ο γδούπος της χρεοκοπίας είναι αναπόφευκτος και θα φέρει τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές, βάρη και δεινά για το λαό και τους εργαζόμενους. Η καταστροφή θα είναι τεράστια. Όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα θα μοιάζουν με αστείο, μπροστά στο κακό που έρχεται.
Σε αυτό το φόντο προδιαγράφονται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις. Για το λαό, ο ήχος των μηνυμάτων των πλατειών είναι η μόνη διέξοδος: Να φύγουν όλοι τώρα, να καταργηθεί το Μνημόνιο, δημοκρατία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, χειραφέτηση. Ένα μεγάλο πολιτικό λαϊκό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο μπορεί να ανοίξει άλλους δρόμους για την επιβίωση του λαού και τη διέξοδο της χώρας.
Οι διαστάσεις και το βάθος της κρίσης, μιας κοσμοσυστημικής κρίσης, οδηγεί σε κατακλυσμιαίες εξελίξεις και σφοδρές γεωπολιτικές ανακατατάξεις, οξύνει αντιθέσεις και επιβάλλει επανατοποθετήσεις και νέες συμμαχίες που πραγματικά το τι θα γίνει ακόμα και σε ένα επίκεντρο -όπως η Ελλάδα τώρα- να μην είναι απολύτως ελέγξιμη διαδικασία.
Το αστείο των τοποθετήσεων και των διαβεβαιώσεων ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας, όπως επαναλαμβάνει σε κάθε περίπτωση ο Ε. Βενιζέλος, είναι θεόρατο. Η Ευρωζώνη παραπαίει, το ευρώ είναι σε δεινή κρίση, η Γερμανία επίσημα έχει αλλάξει 2-3 φορές θέση για κρίσιμα ζητήματα, ο γαλλογερμανικός άξονας (ή ό,τι είχε παραμείνει από αυτόν) φθίνει, οι αντιθέσεις και οι διευθετήσεις με τις ΗΠΑ πάντα παρούσες και τις «αγορές» σε βουλιμική κατάσταση και ανεξέλεγκτες από κάθε άλλη δύναμη. Οι επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας είναι αρνητικές σε όλα τα επίπεδα και το σχήμα «πρώτα πλιάτσικο και μετά χρεοκοπία, ελεγχόμενη», δεν μοιάζει να αποδίδει.
Ο γδούπος της χρεοκοπίας είναι αναπόφευκτος και θα φέρει τεράστιες κοινωνικές και οικονομικές καταστροφές, βάρη και δεινά για το λαό και τους εργαζόμενους. Η καταστροφή θα είναι τεράστια. Όσα έχουμε ζήσει μέχρι τώρα θα μοιάζουν με αστείο, μπροστά στο κακό που έρχεται.
Σε αυτό το φόντο προδιαγράφονται ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις και ανακατατάξεις. Για το λαό, ο ήχος των μηνυμάτων των πλατειών είναι η μόνη διέξοδος: Να φύγουν όλοι τώρα, να καταργηθεί το Μνημόνιο, δημοκρατία, ανεξαρτησία, δικαιοσύνη, χειραφέτηση. Ένα μεγάλο πολιτικό λαϊκό κίνημα, ένα παλλαϊκό μέτωπο μπορεί να ανοίξει άλλους δρόμους για την επιβίωση του λαού και τη διέξοδο της χώρας.
Σχόλια
