της Λόλας Σκαλτσά
Την Πρωτομαγιά την πέρασα στον τόπο καταγωγής μου, στην Αρχαία Ολυμπία. Τόπος ιερός και παραδεισένιος αλλά και εγκαταλειμμένος ταυτόχρονα. Η φυσική ομορφιά του δεν είναι ικανή να αναπληρώσει όσα έχουν αφεθεί στην τύχη και στην ερήμωσή τους, όσα έχουν καταστραφεί και δεν αναπληρώθηκαν ποτέ. Η παρακμή, πλέον, είναι πιο φανερή από κάθε άλλη εποχή.
Κατηφορίζοντας στο Νομό Ηλείας (ερχόμενος από τον Ν. Αχαΐας) ξεπροβάλλει μπροστά σου ένας ατέλειωτος κάμπος που κάποτε ήταν γεμάτος με παντός είδους καλλιέργειες· οπωροφόρα δέντρα, αμπέλια, θερμοκήπια… Όσο για τον ήλιο και το νερό, άφθονα σ’ αυτήν τη γη της επαγγελίας. Βασικά γεωργική περιοχή, ζούσε ολόκληρες οικογένειες, που απασχολούνταν στη γη. Παλιότερα υπήρχαν οι ΑΣΟ, οι γεωργικοί συνεταιρισμοί, που προσέφεραν σημαντικά στους αγρότες, είτε δίνοντάς τους σπόρους, φυτά και δέντρα, είτε αγοράζοντας τη σοδειά τους σε καλή τιμή.
Δυστυχώς, η τακτική όλων των κυβερνήσεων, μεσομακροπρόθεσμα, είχε σκοπό τη διάλυση της γεωργίας και την ερήμωση της επαρχίας. Κάθε χρόνο τα σημάδια της καταστροφής ήταν περισσότερο από εμφανή. Οι αγρότες πια, κάτω από τις δύσκολες συνθήκες (βάλε μέσα και τις ποσοστώσεις και τις αλλαγές στα είδη των καλλιεργειών) εγκατέλειψαν τα χωράφια τους. Άλλοι τα πούλησαν και άλλοι τα εγκατέλειψαν. Κάποιοι τα έδωσαν «μισακά»· δηλαδή μισά-μισά με συντοπίτες τους για να μοιράζονται τη σοδειά.
Η ανεργία, όπως είναι φυσικό, φούντωσε. Οι αγρότες χρεώθηκαν, τα παιδιά τους έφυγαν και δεν ξαναγύρισαν πίσω. Έμειναν στην πόλη που σπούδασαν για να προστεθούν σε άλλες λίστες ανεργίας.
Η Αρχαία Ολυμπία ζούσε πάντα από τον τουρισμό. Εκεί έστρεψαν το βλέμμα τους και προτίμησαν να γίνουν φύλακες στα μουσεία, καμαριέρες στα ξενοδοχεία, γκαρσόνια στα εστιατόρια. Έχασαν (για πάντα;) την κυριαρχία τους, τη γη τους, την επιλογή τους.
Αντί για επαρχία τη λέμε πια περιφέρεια, αλλά στην ουσία μιλάμε για περιθώριο!
