Ο Γ. Καραμπελιάς και ο χώρος του Άρδην έχει επιλέξει εδώ και μερικά χρόνια να παίζει τον ρόλο του υπερασπιστή της κυβερνητικής πολιτικής του Κ. Μητσοτάκη, την οποία «ξεπλένει» με «πατριωτικά» επιχειρήματα. Η όποια σπάνια κριτική γίνεται στη «μόνη ρεαλιστική κυβερνητική επιλογή» αφορά επιμέρους πλευρές, ιδεολογικά θέματα ή την κυβερνητική ατολμία στην προώθηση της ορθής, κατά τα άλλα, γραμμής του Μαξίμου. Τι κι αν στο μεταξύ είχαμε τη Διακήρυξη των Αθηνών και τις κυβερνητικές επικύψεις στον Ερντογάν, τις τυχοδιωκτικές θέσεις του Μαξίμου για τους πολέμους σε Ουκρανία και Γάζα και το συστημικό έγκλημα των Τεμπών. Σε όλα τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα, το αφήγημα Γ. Καραμπελιά προσαρμοζόταν ώστε να είναι συμβατό με αυτό του Μαξίμου, ξιφουλκώντας μάλιστα με τις κάθε φορά κριτικές φωνές, ανακαλύπτοντας λαϊκιστές, εθνομηδενιστές και ρωσο-υποκινούμενους.
Σε αυτό το πολιτικό πλαίσιο ήταν ενταγμένη και η εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη στον Ιανό με τίτλο «Η πολιτική τυμβωρυχία των Τεμπών». Η σπουδή των ομιλητών ήταν να καταδείξουν τις υπαρκτές και ανύπαρκτες αντιφάσεις της αντιπολίτευσης, να αποδομήσουν τα επιχειρήματα των γονέων και των νομικών τους συμβούλων ‒μάλιστα ο Δ. Γαλλής, πρώην δικηγόρος οικογένειας θύματος, με πρόσβαση στη δικογραφία καταφέρεται πέραν κάθε δεοντολογίας κατά των πρώην εντολέων του‒ και να στρέψουν τη συζήτηση από την απόδοση ευθυνών, στις αόριστες και απρόσωπες παθογένειες που επιζητούν λύση. Και αν όντως η επίσημη κομματική αντιπολίτευση επιδιώκει μικροκομματικά οφέλη και όχι την αλήθεια, αυτό σε καμιά περίπτωση δεν ακυρώνει τον αγώνα των συγγενών και τη βούληση εκατομμυρίων Ελλήνων. Και αν όντως είναι άμεση η ανάγκη για ανάταξη των υποδομών και ασφαλή σιδηρόδρομο, αυτό σίγουρα δεν μπορεί να το εγγυηθεί ένα καθεστώς που κάνει ό,τι μπορεί για να συγκαλύψει τις ευθύνες του για το έγκλημα στα Τέμπη.
Η εν λόγω εκδήλωση θα περνούσε στα ψιλά, αν δεν γινόταν στόχος μιας ομάδας φοιτητών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που επέλεξε να «παρέμβει» σε αυτή. Εδώ πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι σε κάθε περίπτωση η λογική του «πεσίματος» (πέρα και έξω από την κοινωνική κίνηση) φωτίζει κυρίως τα αδιέξοδα των φορέων της, και ότι το δικαίωμα στην όποια άποψη είναι αυτονόητο. Αυτό βέβαια σε καμιά περίπτωση δεν δικαιώνει τους φορείς της όποιας άποψης, ειδικά όταν αυτή είναι η κυρίαρχη ‒ δηλαδή μια άποψη πολλαπλά προβαλλόμενη και σε καμιά περίπτωση διωκόμενη ή περιθωριοποιημένη. Εντύπωση επίσης προκαλεί ότι με την εκδήλωση ασχολήθηκαν κυρίως δύο ακροατήρια: Ένα κομμάτι της αριστεράς που βρήκε ευκαιρία να λύσει πολιτικούς λογαριασμούς δεκαετιών με τον «πράκτορα» Γ. Καραμπελιά, αλλά και τα διάφορα μισθοδοτούμενα εξαπτέρυγα του Μαξίμου (τύπου Liberal και Ομάδας Αλήθειας) που έσπευσαν να στηρίξουν έναν πολιτικό σύμμαχο. Για ακόμα μια φορά ένα ζήτημα κοινωνικού ενδιαφέροντος υποβαθμίζεται σε πεδίο φτηνής ιδεολογικής και πολιτικής συσπείρωσης, αναδεικνύοντας τις χειρότερες νοοτροπίες των εμπλεκόμενων μερών.
