Η πανδημία δεν πάει καθόλου καλά, η τσέπη των Ελλήνων το ίδιο, και η ευθύνη γι’ αυτό δεν είναι ατομική. Είναι αυτών που διαχειρίζονται με επιεικώς ανεύθυνο τρόπο το πρόβλημα. Και δυστυχώς δεν θα κοιμηθούν μόνο αυτοί όπως στρώσανε, αλλά όλοι μας. Αυτή είναι μια αντικειμενική διαπίστωση, που δεν έχει σχέση με την αστεία αντιπολίτευση ενός ΣΥΡΙΖΑ που λέει «εμείς θα τα κάναμε καλύτερα». Με κάτι τέτοιους ισχυρισμούς γελάει ο κόσμος, που σκέφτεται ότι «αφού οι τωρινοί τα έκαναν τόσο χάλια, φαντάσου πώς θα τα έκαναν οι προηγούμενοι»…
Εν πάση περιπτώσει, σύμπαν το πολιτικό σύστημα συζητά πια σχεδόν αποκλειστικά περί πανδημίας, λες και το άλλο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα, η απειλή από τον τουρκικό επεκτατισμό, ξαφνικά έπαψε να υπάρχει. Εναλλακτικά, καλλιεργείται η αίσθηση της ανημπόριας ή/και μια καθησυχαστική προπαγάνδα, που προβάλλει μια εντελώς φαντασιακή, ανύπαρκτη αποκλιμάκωση και μια εξίσου φαντασιακή στήριξη από τις ΗΠΑ, που τέλος πάντων συμμαζεύει λίγο τα πράγματα, ξαναφέρνει μια ισορροπία κ.ο.κ.
Κι αυτό τη στιγμή που εξακολουθούν να συμβαίνουν πράματα και θάματα τα οποία περνούν στο ντούκου, ή εξηγούνται/απαντιούνται με συντριπτικά επιχειρήματα του στιλ «θα μας σώσουν κουτσά-στραβά οι Αμερικάνοι» (ενίοτε και οι Ρώσοι, για άλλους). Έτσι «δικαιολογείται» μεταξύ άλλων η πλήρης και απροσχημάτιστη πλέον εγκατάλειψη της Κύπρου, όπως και οι εξοργιστικές ίσες αποστάσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στη σύγκρουση του Ναγκόρνο Καραμπάχ – όταν ακόμη και οι Ιρανοί παίρνουν ανοιχτά θέση υπέρ της χριστιανικής Αρμενίας και εναντίον του υποστηριζόμενου από την Άγκυρα σιιτικού Αζερμπαϊτζάν!
Και σ’ αυτό το θέμα «καλούμε και τις δύο πλευρές σε αποκλιμάκωση» ενώ οι Τούρκοι έχουν πατήσει κανονικά πόδι και εκεί, με τζιχαντιστές, αεροπορία κ.λπ. Εμείς όμως απτόητοι συνεχίζουμε την επανάληψη για να το εμπεδώσουμε: «Διαλύεται η τουρκική οικονομία», «τεράστια πίεση από ΗΠΑ στον Ερντογάν», «τη βγάζει – δεν τη βγάζει τη χρονιά»… Ε λοιπόν, αυτός που δεν τη βγάζει ανοίγει κι άλλο ένα μέτωπο, αυτή τη φορά στον Καύκασο. Σαν να στέλνει μήνυμα προς όλους: «Δεν θα με κάνετε ό,τι θέλετε, εγώ θα κάνω ό,τι θέλω». Κι εμείς το βιολί μας: «αποκλιμάκωση», «πάμε καλά», «μας στηρίζουν οι Αμερικάνοι» κ.ο.κ.
Είναι έτοιμοι να παραδώσουν τα πάντα οι πάντες, ο καθένας για τους λόγους του. Και θέλουν να μας το παρουσιάσουν ως κάτι λογικό ή έστω αναπόφευκτο. Πρόκειται για μια πολύ ανησυχητική κατάσταση, αφού δεν υπάρχει κανείς να δώσει κουράγιο σε έναν κόσμο και να τον κινητοποιήσει στην κατεύθυνση της υπεράσπισης της χώρας. Είναι ανάγκη να κινηθούμε κόντρα σε αυτό το αφασιακό πνεύμα του κατευνασμού και σε αντιλήψεις που καλλιεργούνται, πως τάχα «τώρα θα συμμαζευτεί κουτσά-στραβά η κατάσταση». Διότι δεν θα συμμαζευτεί!
Ο Ερντογάν έχει ένα σχέδιο, το προχωρά και επιπλέον σου λέει «δεν υπάρχετε». Στέλνει επιστολή στα κράτη μέλη της Ε.Ε. πλην Κύπρου («φυσικά») αλλά και Ελλάδας. Από τη σκοπιά του, δεν έχει κι άδικο. Σου λέει, μια Ελλάδα που καταπίνει αμάσητη την περιφρόνηση «συμμάχων» και «εταίρων» προς την Κύπρο είναι κι η ίδια άξια περιφρόνησης. Μιλά ο Έλληνας πρωθυπουργός στον ΟΗΕ και δεν βρίσκει μια λέξη να πει για την Κύπρο, έστω για τους τύπους. Έστω αυτά που έλεγαν πάντα οι ελληνικές κυβερνήσεις για «εφαρμογή των ψηφισμάτων του ΟΗΕ», ή το άλλο ωραίο, «η Κύπρος αποφασίζει, η Ελλάδα συμπαρίσταται» (Δηλαδή δεν είναι δική μας η ευθύνη, εμείς απλώς στηρίζουμε ό,τι πουν οι Κύπριοι. Ε, ούτε αυτό πια!).
Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το γκραν σουξέ της συνόδου κορυφής της Ε.Ε. όπου, με τη βοήθεια της υποχρεωτικότατης κυρίας Μέρκελ, επετεύχθη άλλος ένας… «προωθητικός συμβιβασμός». Συναινέσαμε δηλαδή σε επιβολή κυρώσεων στη Λευκορωσία με αντάλλαγμα λίγες (και «προσεκτικά διατυπωμένες») νουθεσίες προς τον Σουλτάνο. Να, κάτι τέτοια του κάνουμε και δεν τον πιάνει ύπνος. Αντιθέτως, οι πολιτικοί μας ηγέτες παριστάνουν ότι ροχαλίζουν βαθιά, μπας και αποκοιμηθούμε κι εμείς… Ας μην αποδεχθούμε τη «λογική» της παραίτησης και του ψευδορεαλισμού, ας μην αποκοιμηθούμε, για να μην ξυπνήσουμε σε ένα αγνώριστο περιβάλλον!
Ε.Φ.
