Αλήθεια, πόσες περικυκλώσεις γίνονται αυτήν την εποχή, και ιδιαίτερα με το κλείσιμο της «όμορφης» χρονιάς 2021;
- Έχουμε μια γενική περικύκλωση από την πανδημία και τις εκστρατείες για την τάχα καταπολέμησή της, τις οποίες ασκούν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις, σε Δύση και Ανατολή, υπό τις εντολές των επιτελείων του 1% της παγκόσμιας χρηματιστικής ολιγαρχίας.
- Έχουμε μερικές ακόμα περικυκλώσεις γύρω από ζητήματα ενεργειακής και περιβαλλοντικής κρίσης, που μπορεί να μετεξελιχθούν και σε διατροφική κρίση για μεγάλα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού.
- Έχουμε την ψηφιακή περικύκλωση που –παρά τον ανταγωνισμό ανάμεσα σε μεγαπαίκτες, δηλαδή γιγάντιες εταιρείες και μηχανισμούς– απλώνει τα δίκτυα τα οποία φυλακίζουν και ελέγχουν, αλλά και τροποποιούν όλες τις εργασιακές και εκπαιδευτικές σχέσεις που γνωρίζαμε έως σήμερα.
- Έχουμε ακόμα την ατομική περικύκλωση που βιώνει ο πολίτης από τον καταιγισμό των εκδηλώσεων της πολυοργανικής κρίσης. Ποτέ άλλοτε ο πολίτης δεν ήταν τόσο κλεισμένος, απομονωμένος, περιορισμένος, φοβισμένος και εντελώς αβέβαιος για το άμεσο μέλλον του.
- Έχουμε όμως και δύο μεγάλες περικυκλώσεις που ασκεί ο δυτικός κόσμος με επικεφαλής τις ΗΠΑ: μία απέναντι στη Ρωσία και μία απέναντι στην Κίνα. Αυτές οι δύο περικυκλώσεις έχουν τεράστια γεωπολιτική σημασία και οδηγούν σε στρατοπεδεύσεις και στρατιωτικές αναμετρήσεις, δοκιμασίες, προκλήσεις, ένταση.
Η «μετάβαση» στον ψηφιακό καπιταλισμό γίνεται μέσω της ενεργοποίησης των παγκόσμιων δικτύων που περισφίγγουν και εγκλωβίζουν τη σύγχρονη πραγματικότητα σε ένα δυστοπικό παρόν, και αναγγέλλουν ένα ακόμα πιο δυστοπικό μέλλον. Οι περικυκλώσεις κάθε είδους είναι απαραίτητες για την ευόδωση της «μετάβασης».
Επομένως κρίση πολυοργανική, πολυεπίπεδη. Και συνολική απάντηση (η «μετάβαση»), πολυπλόκαμη, και σύνθετη περικύκλωση και παγίδευση –μέσω εξελιγμένων χειριστικών μηχανισμών και διεθνικών εργαλείων– των μαζών που πρόκειται να αποστραγγιστούν οικονομικά, να ποδοπατηθούν όσον αφορά την ανθρώπινη διάστασή τους. Δηλαδή να χρησιμοποιηθούν ως καύσιμη ύλη του συστήματος, κι αν χρειαστεί να ριχθούν στην πυρά πολέμων άγνωστης έκτασης.
Γιατί κάνουμε αυτήν την αναφορά; Πρώτον, επειδή πρέπει να φανεί ολόκληρο το πρόβλημα, όλος ο σχεδιασμός που κάνουν οι Δυνατοί του κόσμου προς ίδιον όφελος. Δεύτερον, επειδή πρέπει –με βάση όλα τα δεδομένα και τις αντιφάσεις που υπάρχουν– να επιλεγεί μια στάση και ένα οικοδομηθεί ένα φρόνημα στην αντιμετώπιση κάθε μιας από τις περικυκλώσεις, και συνολικά το ίδιο το εγχείρημα της «μετάβασης». Τρίτον, επειδή στη χώρα μας γίνεται λόγος και αντίλογος για θέματα όπως ΜΕΘ για VIP, πανδημία και παραλλαγές της, εκλογές στο ΚΙΝΑΛ, και τέλος. Τα ζητήματα των μεγάλων περικυκλώσεων οι ελίτ της χώρας είτε τα θεωρούν λυμένα, είτε περιμένουν από τους «συμμάχους» να μας τα λύσουν. Άλλωστε έχουν διακηρύξει ως μεγαλύτερη αρετή των Ελλήνων την «προσαρμοστικότητα».
Εντάξει, η κατάσταση δεν είναι καλή. Αυτό επηρεάζει και τα πνεύματα, τις διαθέσεις, την κινητικότητα και τόσα άλλα. Ένα ζήτημα είναι η κατάσταση των πραγμάτων, και ένα άλλο η κατάσταση των πνευμάτων. Δεν είναι δεδομένο ποιο από τα δύο έχει μεγαλύτερη δύναμη. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι ιδέες (η πνευματική κατάσταση) έγιναν τεράστια υλική δύναμη, η οποία συνέτριψε φαινομενικά και πραγματικά πανίσχυρες δυνάμεις.
Ή διαφορετικά: το σύνθημα «περικυκλώστε τους περικυκλωτές σας» έδινε μια προοπτική, και μπορεί και σήμερα να έχει ευεργετικές επιδράσεις σαν στρατηγική και σαν συγκεκριμένη πολιτική δράση. Για να γίνει αυτό, πρέπει να μελετήσουμε καλά τον αντίπαλο – αυτό είναι μια προϋπόθεση. Δεν θα είναι πρώτη φορά που σε μια συντριπτικά δυσμενή κατάσταση μπορεί να αναδυθεί μια αντιθετική κίνηση, η οποία να οδηγήσει αλλού τα πράγματα.
Για σκεφτείτε το… Πώς και με ποιο τρόπο μπορούμε να «περικυκλώσουμε τους περικυκλωτές μας»; Η χρονιά που τελειώνει πιέζει να μην επιλεγεί μια παθητική στάση και αναμονή κάποιου θαύματος.
Οι άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να στολίζουν γιορτινά τα μπαλκόνια τους, να θέλουν την ανθρώπινη επαφή, να ονειρεύονται, να δημιουργούν κοινότητα και να εφευρίσκουν τρόπους και θεσμούς που να εκφράζουν την τάση ανθρωποποίησης του ίδιου του ανθρώπου.
