Δεν είμαι σίγουρος ότι η λύση είναι να τους κλειδώσουμε στο σπίτι, όπως είπε ο Καμμένος. Δεν είναι και πολύ ευγενικό να μιλάς έτσι για αυτούς. Μα αν δεν έχεις βρεθεί αυτές τις μέρες σε συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ και του Γιώργου Παπανδρέου στην Κρήτη, να δεις τις αίθουσες να γεμίζουν ασφυκτικά με ηλικιωμένους που θυμούνται ακόμα τις ένδοξες μέρες του παρελθόντος, δεν μπορείς να το καταλάβεις.
Εκατοντάδες ψήφοι, περήφανων γηρατειών, που βόλεψαν κάποτε ένα παιδί, που έκαναν ρουσφέτι για το αυθαίρετο, που συναλλάχθηκαν λίγο ή πολύ με την εξουσία και που νιώθουν υποχρέωση να το ξεπληρώνουν για πάντα. Κι όσο τους κρατούν τα πόδια τους θα πηγαίνουν να χειροκροτήσουν αυτούς που έφεραν σε αυτή την κατάσταση τα εγγόνια τους, όλους εμάς.
Κι ας κόπηκε η σύνταξη, κι ας μην έχουν να πάρουν δώρο τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, κι ας μην έχουν τίποτα να ελπίζουν από τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα. Θα είναι εκεί όσο ζουν, αυτοί στις συγκεντρώσεις κι άλλοι τόσοι και περισσότεροι στα σπίτια τους που θα σηκωθούν έστω και με κόπο να πάνε να ψηφίσουν την άλλη Κυριακή για να βγάλουν ξανά και ξανά την υποχρέωση.
Μακάρι να τους πείθαμε, να τους αλλάζαμε τα μυαλά, να καταλάβαιναν ότι κάνουν λάθος. Αυτό θα έπρεπε να κάνουμε μαζί τους, αλλά δεν το βλέπω. Είναι πολύ περήφανα τα περήφανα γερατειά για να παραδεχτούν ότι τόσα χρόνια έκαναν λάθος.
Αλλά και το κλείδωμα δεν είναι λύση. Ας τους το ζητήσουμε τουλάχιστον σα χάρη, να κάνουν κάτι τις διαφορετικό. Να τους ρίξουμε έστω στο φιλότιμο. Ειδικά τώρα.
Δε βλέπω άλλη λύση…
Μάριος Διονέλλης
