Εγκατάλειψη δίχως όρια και ανύπαρκτες συνθήκες διαβίωσης.
«…Εδώ, στο Rutshuru, η επόμενη γενιά οπωσδήποτε θα αναρωτηθεί ποιος ήταν ο δρ Μπάδρι. Μπορεί και να μη χρειαστεί όμως, γιατί αποφασίσαμε να χτίσουμε ένα νοσοκομείο στο όνομά σας. Αγοράσαμε τη γη με 9.000$. Θα βρεθούν και τα υπόλοιπα για το χτίσιμο…», έτσι τελειώνει το γράμμα που έστειλαν οι Αφρικανοί γιατροί που συνεργάστηκαν για χρόνια με τον Μπάδρι Σεφασβίλι, τον Γεωργιανό γιατρό που αφιέρωσε τη ζωή του στους φτωχούς Αφρικανούς.
Ο Μπάδρι Σεφασβίλι, σε συνεργασία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα της Ελλάδας, αποφάσισε να προσφέρει τις γνώσεις και τις υπηρεσίες του σε ανθρώπους που είχαν χάσει την ελπίδα τους, αφού οι συνθήκες ζωής σ’ αυτές τις χώρες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε καν στοιχειώδεις. Μέσα από τις αφηγήσεις του ίδιου του γιατρού μπορούμε να έχουμε μια εικόνα της πραγματικής Αφρικής:
«Πριν επισκεφτώ την Αφρική, θεωρούσα πως μόνο στην τηλεόραση υπάρχει αυτή η κατάσταση… Θυμάμαι, όταν πήγα στην πρωτεύουσα της Γκαμπόν, τη Λιμπρεβίλ, περάσαμε από τα χωριά. Κι όταν λέω χωριά, εννοώ δυο-τρία καλύβια και πίσω η ζούγκλα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως στο χωριό μερικοί είχαν ηλεκτρικό ρεύμα και μερικοί όχι. Όταν ρώτησα γιατί συμβαίνει αυτό, μου είπαν πως αυτοί που δεν είχαν Ηλεκτρικό ήταν όσοι δεν ψήφισαν τον πρόεδρο Μπόνγκο στις εκλογές…».
Κι όμως, η Γκαμπόν, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Γάλλους μόλις το 1960, είναι πολύ πλούσια χώρα, αφού το υπέδαφός της έχει χρυσό, διαμάντια, μάρμαρο, γρανίτη. Μόνο που οι ντόπιοι δεν έχουν ούτε μερίδιο στο ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν. «Στην Αιθιοπία και στο Κονγκό το AIDS θερίζει και η διατροφή τους περιλαμβάνει ψοφίμια και αρουραίους. Την πρώτη φορά που μπήκα σε νοσοκομείο, στην Αφρική, τρελάθηκα. Ήμουν ο μοναδικός γιατρός σε ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους. Σε ένα κρεβάτι δυο-δυο ή και τρεις άνθρωποι. Άντρες και γυναίκες μαζί.
Κάποια μέρα ήρθε ένας άντρας ασθενής στο νοσοκομείο με “βαριά” διάγνωση. Μου είπε ότι κανένας γιατρός δεν ήθελε να του κάνει εγχείρηση κι ότι, αν αρνιόμουν κι εγώ, θα αυτοκτονούσε μπροστά μου. Του έκανα την επέμβαση και όλα πήγαν καλά. Την επόμενη μέρα, όμως, η νοσοκόμα με φώναξε και μου είπε πως ο ασθενής πεθαίνει. Απόρησα, γιατί όλα είχαν πάει μια χαρά. Διαπιστώνω, λοιπόν, πως κάποιος του είχε χορηγήσει διαφορετική φαρμακευτική αγωγή. Κάλεσα όλους τους γιατρούς και ρώτησα ποιος το έκανε. Σηκώθηκε ένας ντόπιος γιατρός και μου είπε: “Μ’ αυτόν τον άνθρωπο ούτε Γάλλος, ούτε Αυστραλός, ούτε Αμερικανός γιατρός ασχολήθηκε ποτέ. Ποιος είσαι εσύ που τον σώζεις. Άφησέ τον να πεθάνει”. Δεν πίστευα στ’ αφτιά μου και άρχισα να ουρλιάζω: “Αν ο ασθενής πεθάνει, θα σας σκοτώσω όλους…”». Απ’ ό,τι φαίνεται, στην Αφρική δεν απειλείται κανείς μόνο από τα θηρία της ζούγκλας, αλλά και από τα θηρία των πόλεων… Και ίσως από τις ύαινες να μπορεί κάποιος να γλιτώσει, αλλά από τους αποικιοκράτες, που χρόνια τώρα απομυζούν τον πλούτο και τις ζωές των Αφρικανών, μάλλον τα πράγματα είναι δυσοίωνα…
Ο Μπάδρι Σεφασβίλι, σε συνεργασία με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα της Ελλάδας, αποφάσισε να προσφέρει τις γνώσεις και τις υπηρεσίες του σε ανθρώπους που είχαν χάσει την ελπίδα τους, αφού οι συνθήκες ζωής σ’ αυτές τις χώρες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε καν στοιχειώδεις. Μέσα από τις αφηγήσεις του ίδιου του γιατρού μπορούμε να έχουμε μια εικόνα της πραγματικής Αφρικής:
«Πριν επισκεφτώ την Αφρική, θεωρούσα πως μόνο στην τηλεόραση υπάρχει αυτή η κατάσταση… Θυμάμαι, όταν πήγα στην πρωτεύουσα της Γκαμπόν, τη Λιμπρεβίλ, περάσαμε από τα χωριά. Κι όταν λέω χωριά, εννοώ δυο-τρία καλύβια και πίσω η ζούγκλα. Μου έκανε εντύπωση το γεγονός πως στο χωριό μερικοί είχαν ηλεκτρικό ρεύμα και μερικοί όχι. Όταν ρώτησα γιατί συμβαίνει αυτό, μου είπαν πως αυτοί που δεν είχαν Ηλεκτρικό ήταν όσοι δεν ψήφισαν τον πρόεδρο Μπόνγκο στις εκλογές…».
Κι όμως, η Γκαμπόν, η οποία απέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Γάλλους μόλις το 1960, είναι πολύ πλούσια χώρα, αφού το υπέδαφός της έχει χρυσό, διαμάντια, μάρμαρο, γρανίτη. Μόνο που οι ντόπιοι δεν έχουν ούτε μερίδιο στο ηλεκτρικό ρεύμα, δεν έχουν δικαίωμα να ζήσουν. «Στην Αιθιοπία και στο Κονγκό το AIDS θερίζει και η διατροφή τους περιλαμβάνει ψοφίμια και αρουραίους. Την πρώτη φορά που μπήκα σε νοσοκομείο, στην Αφρική, τρελάθηκα. Ήμουν ο μοναδικός γιατρός σε ενάμισι εκατομμύριο κατοίκους. Σε ένα κρεβάτι δυο-δυο ή και τρεις άνθρωποι. Άντρες και γυναίκες μαζί.
Κάποια μέρα ήρθε ένας άντρας ασθενής στο νοσοκομείο με “βαριά” διάγνωση. Μου είπε ότι κανένας γιατρός δεν ήθελε να του κάνει εγχείρηση κι ότι, αν αρνιόμουν κι εγώ, θα αυτοκτονούσε μπροστά μου. Του έκανα την επέμβαση και όλα πήγαν καλά. Την επόμενη μέρα, όμως, η νοσοκόμα με φώναξε και μου είπε πως ο ασθενής πεθαίνει. Απόρησα, γιατί όλα είχαν πάει μια χαρά. Διαπιστώνω, λοιπόν, πως κάποιος του είχε χορηγήσει διαφορετική φαρμακευτική αγωγή. Κάλεσα όλους τους γιατρούς και ρώτησα ποιος το έκανε. Σηκώθηκε ένας ντόπιος γιατρός και μου είπε: “Μ’ αυτόν τον άνθρωπο ούτε Γάλλος, ούτε Αυστραλός, ούτε Αμερικανός γιατρός ασχολήθηκε ποτέ. Ποιος είσαι εσύ που τον σώζεις. Άφησέ τον να πεθάνει”. Δεν πίστευα στ’ αφτιά μου και άρχισα να ουρλιάζω: “Αν ο ασθενής πεθάνει, θα σας σκοτώσω όλους…”». Απ’ ό,τι φαίνεται, στην Αφρική δεν απειλείται κανείς μόνο από τα θηρία της ζούγκλας, αλλά και από τα θηρία των πόλεων… Και ίσως από τις ύαινες να μπορεί κάποιος να γλιτώσει, αλλά από τους αποικιοκράτες, που χρόνια τώρα απομυζούν τον πλούτο και τις ζωές των Αφρικανών, μάλλον τα πράγματα είναι δυσοίωνα…
Λ.Σ.
Σχόλια
